Η ζημιά έγινε στην Κύπρο

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Στα πολλά που έχουν γραφεί και λεχθεί γύρω από το συνεχιζόμενο δράμα με την ουσιαστική κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, έχω την εντύπωση ότι το πιο επιτυχημένο σχόλιο έγινε από τον πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο της Ρωσσίας, κ. Ντμίτρι Μεντβέντιεφ. «Mέχρι στιγμής οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση μου θυμίζουν ταύρο εν υαλοπωλείω. Εχω την εντύπωση ότι κάθε δυνατό λάθος που θα μπορούσε να κάποιος να κάνη στη συγκεκριμένη περίσταση, έχει ήδη διαπραχθεί», είπε χαρακτηριστικά συνοψίζοντας σε λίγες γραμμές τη συνεχώς υπό διαμόρφωση εικόνα. 

Πράγματι, η ιστορία πήγε στραβά από την αρχή και σ’αυτό οι ευθύνες του «Ουρογκρούπ», αλλά και του Κυπρίου προέδρου, του κ. Αναστασιάδη, είναι τεράστειες. Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία η οποία με τη στενοκεφαλιά της έχει θέσει εαυτήν απέναντι σε όλους τους άλλους με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε λειτουργικώς πιθανή εναλλακτική λύση να μην καθίσταται εφικτή επειδή θα αδειάσει αυτομάτως τη γερμανική στάση η οποία εμφανίζεται από την κ. Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε ως μονόδρομος! Ετσι όμως δεν γίνεται πολιτική ούτε μπορεί να προχωρήση οποιαδήποτε ένωση κρατών, ούτε καν εταιρειών. Οταν ο ένας λέει, όσο δίκιο κι’αν έχη κι’όσα ρίσκα κι’αν παίρνη, και οι άλλοι έχουν την επιλογή μόνο να κάνουν αυτά που λέει, τότε μιλάμε για δικτατορία και επίφαση δημοκρατικών θεσμών.

Ο κ. Αναστασιάδης δεν θα έπρεπε σε καμμία περίπτωση να φέρη ενώπιον της Κυπριακής Βουλής ένα σχέδιο το οποίο γνώριζε ότι ούτε οι βουλευτές του δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν. (Εάν δεν το γνώριζε, τότε δεν κάνει για πρόεδρος.) Το να περνάς την καυτή πατάτα στους βουλευτές για να ξεφορτωθής ή να ελαφρύνης το βάρος της ευθύνης σου δεν είναι ηγετική στάση ούτε φανερώνει δημοκρατικό ήθος. Είναι ποντιοπιλατισμός χειρίστου είδους. Και επειδή γνώριζε πού θα κινηθή ή ευρωπαϊκή πρόταση, θα έπρεπε να είχε πάει στη συνεδρίαση έχοντας ΕΤΟΙΜΑ τα σχέδια Β’ και Γ’ που τρέχει τώρα να ανακαλύψη. Η κρίση έχει αρχίσει εδώ και τουλάχιστον οχτώ μήνες, είχε όλο τον χρόνο, πριν γίνη πρόεδρος, να επεξεργαστή διάφορα σενάρια ή συνδυασμούς λύσεων. Αντ’αυτού, πήγε στις Βρυξέλλες και του φόρτωσαν μια «λύση» που και μόνο η ανακοίνωσή της σήμανε το τέλος του κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Κι’αντί να την απορρίψη επί τόπου, πριν βγη στη δημοσιότητα, την έφερε προς έγκριση δίνοντας τη χαριστική βολή στην ήδη θανάσιμα τραυματισμένη αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος!

Ο Κύπριος πρόεδρος μάλλον δεν έχει μάθει από την ιστορία της Κύπρου, αλλά και την παγκόσμια, ότι όποιος περιμένει έτοιμες λύσεις καλά θα κάνη να γνωρίζη ότι θα είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα αυτών που τις βγάζουν! Οποιος θέλει λύσεις για τα δικά του προβλήματα που θα είναι προς το δικό του συμφέρον, κάθεται και τις βρίσκει! Αυτό όμως προϋποθέτει ότι διαθέτεις την ευφυία και την επιτελική ομάδα που μπορεί να επεξεργαστή τέτοιες λύσεις ή να αυτοσχεδιάζη με οργανωτική ετοιμότητα ώστε να μπορή να λειάνη τις προτάσεις που καταθέτουν άλλοι.

Η Κυπριακή Βουλή από την άλλη, παρά το γεγονός ότι με την αποφασιστικότητά της έστειλε ένα μήνυμα που η Γερμανία και το «Ουρογκρούπ» χρειαζόταν να πάρουν από κάποιον, βιάστηκε να ψηφίση επί της «λύσης». Αν και ουσιαστικά δεν είχε άλλη επιλογή από την καταψήφισή της, θα μπορούσε να ροκανίση λίγο χρόνο, να την αναβάλη, να δώση τη δυνατότητα επεξεργασίας άλλων εκδοχών χρησιμοποιώντάς την μάλιστα ως έμμεση απειλή. Υπερίσχυσε όμως ο συναισθηματισμός και η απόρριψη ήταν άμεση, ΧΩΡΙΣ δυστυχώς να υπάρχη επεξεργασμένο Σχέδιο Β’ η Γ’. Οπως και στην περίπτωση της καταψήφισης του λεγομένου Σχεδίου Ανάν, αν και πρόκειται για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Στην πολιτική όμως, τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα αν είσαι σε υποδεέστερη θέση (υπό χρεοκοπία και με τη μισή έκταση της χώρας σου υπό ξένη κατοχή.) Λες πάντα «ναί μεν, αλλά» και στο «αλλά» ρίχνεις τους καταλύτες που θα κάνουν την όποια πρόταση λειτουργικότερη για τα συμφέροντά σου. Εκτός κι’αν ακόμη έχεις αυταπάτες περί «κοινοτικής αλληλεγγύης», «Ευρώπης των λαών» και τα τοιαύτα, οπότε καλύτερα να πας στο σπίτι σου και να γράψης κανένα βιβλίο …

Και επειδή εμείς οι …Ελληνοι, έχουμε μακρά ιστορία, αλλά κοντή μνήμη, να υπενθυμίσω στον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του οποίου διέρρηξαν τα πανάκριβα και αγραβάτωτα ιμάτιά τους αναφορικά με την πρόταση του «Ουρογκρούπ», ο δε κ. Τσίπρας έπλεξε το εγκώμιο στους αδελφούς Κυπρίους που είπαν όχι στο προτεινόμενη σχέδιο, ότι πριν μερικούς μήνες ο κ. Γλέζος, στέλεχος και «ιερό τέρας» του ΣΥΡΙΖΑ, είχε μιλήσει για υποχρεωτική φορολόγηση σε όλες τις καταθέσεις στην Ελλάδα άνω των 20.000 Ευρώ για να βγη η χώρα από την κρίση! Τουλάχιστον οι “μεγαλοκαρχαρίες” του «Ουρογκρούπ» είπαν από εκατό και πάνω στην περίπτωση της Κύπρου!

Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, όποια λύση κι’αν προκύψη, ακόμη κι’αν γλυτώση η Κύπρος την πλήρη χρεοκοπία, θα έχει δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα ως διεθνές τραπεζικό κέντρο και ως «φορολογικός παράδεισος». Αυτός ήταν εξαρχής ένας από τους στόχους της ευρωπαϊκής «λύσης» και θα περίμενε κανένας ότι αφού επετεύχθη εξαρχής με την σύλληση του «αβάτου» των καταθέσεων, άνευ της οποίας δεν υπάρχει ούτε καπιταλισμός, ούτε τραπεζικό σύστημα, η Γερμανία και τα φερέφωνά της θα κάνουν πίσω, έστω και λίγο, για να επιτρέψουν την εξεύρεση κάποιας άλλης λύσης που δεν θα καταστρέψη ολοσχερώς την οικονομία του νησιού. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν. Οσο για την Κύπρο, θα πρέπη πλέον με περισσότερη σπουδή να αναπτύξη παραιτέρω τους πραγματικά παραγωγικούς τομείς της οικονομίας της, όπως είναι το φυσικό αέριο (πρόσφατα), ο τουρισμός, η γεωργία, η ναυτιλία κλπ. Οι παλιές «καλές» μέρες του υπερδιογκωμένου τραπεζικού τομέα που προσέφερε ξέπλυμα χρημάτων και υψηλά επιτόκια σε ξένους καταθέτες μαζί με καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για το νησί.

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη (neomagazine.com).

ΥΓ:

1) Στο πρωϊνό «καφενείο» του Παπαδάκη, στον Αντέννα, όπου μαζεύονται διάφοροι αργόσχολοι, ξεπερασμένοι (όχι μόνο βιολογικά) από την εποχή και τις εξελίξεις, με βαθυστόχαστο ύφος ο κ. Γιακουμάτος ανέφερε ότι μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίων έχει αρχίσει να προβληματίζεται για το είδος της ένωσης που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και για το πού θα πάη αυτή η ιστορία. Τώρα δεν ξέρω αν πρέπη να χαρούμε ή να ανησυχήσουμε που ο κ. Γιακουμάτος προβληματίζεται …

2) Συνεκινήθη το πανελλήνιον που το Ευαγγέλιο διαβάστηκε στο πρωτότυπο, ελληνικό, κείμενο κατά την ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου. Πριν όμως πάρουν περισσότερο αέρα τα μυαλά μας, ας έχουμε κατά νου ότι η κίνηση αυτή δεν ήταν λόγω ευαρεσκείας επειδή παρέστη ο Βαρθολομαίος ούτε κλάδος ελαίας προς τους Ορθοδόξους Καθολικούς. Το Βατικανό διεκδικεί για λογαριασμό του την ελληνικότητα του Χριστιανισμού με τον ίδιο τρόπο που η Δυτική Ευρώπη θεωρεί δική της την αρχαιοελληνική κληρονομιά (εμάς τους Ελληνες μας θεωρούν απλώς φολκλορικά κατάλοιπα για να μην πω κατακάθια. Οχι ότι έχουνε άδικο δηλαδή…) Στις λεγόμενες «ιερές» γλώσσες του Ρωμαιοκαθολικισμού, εκτός από τα λατινικά και τα εβραϊκά εντάσσονται και τα ελληνικά …

3) Αυτή η εκφωνήτρια του δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ στα αγγλικά έχει απαράδεκτη προφορά! Δεν τρώγεται με τίποτα, προκαλεί δυσθυμία και δυσπεψία! Χαθήκανε τόσοι ομογενείς από τόσες αγγλόφωνες χώρες και βάλανε αυτή που ακούγεται χειρότερα από την Αριάνα (Στασινοπούλου) Χάφινγκτον;

4) Ο κ. Σαμαράς είχε δεσμευθεί με συνέντευξη του στη «Wall Street Journal» πριν μερικές εβδομάδες ότι εντός 10 ημερών θα είχε αδειοδοτηθεί το μεταλλείο χρυσού στο Πέραμα Θράκης, κάτι που δεν έγινε για τους γνωστούς λόγους. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ανακόλουθος λέγοντας άλλα έξω, άλλα μέσα χωρίς να κάνη τίποτα. Ετσι όμως, ποιός περιμένει να τον πάρη σοβαρά;