Του Δημήτρη Ρομποτή*
Εχω την εντύπωση, και το λέω με ειλικρινή θλίψη, ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας πάει να κάνη αυτό που έκανε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, να βάλη δηλαδή άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το 2010 όταν αντιλήφθηκε, επιτέλους, το μέγεθος του προβλήματος και την ανάγκη για άμεσης ανάγκης δημοσιονομικά μέτρα με σκοπό να μπη κάποια τάξη μήπως και γλυτώση η Ελλάδα την κατρακύλα, ο κ. Παπανδρέου πέταξε την καυτή πατάτα στο ΔΝΤ για την επιβολή των μέτρων με την ελπίδα να γλυτώση ο ίδιος και το κόμμα του την πανωλεθρία, πράγμα που φυσικά δεν έγινε. Ετσι και τώρα ο κ. Τσίπρας, βλέποντας ότι δεν μπορεί να πετύχη συμφωνία που να εναρμονίζεται με τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αφήνει τη χώρα να κυλήση στο χείλος του γκρεμού για να εμφανίση την όποια λύση ως επιβεβλημένη από την κατάσταση, άρα και αναπόφευκτη με την ελπίδα κι’αυτός να μετριάση την εκλογική φθορά στον εαυτό του και το κόμμα του.
Είναι το ίδιο έργο με άλλους ηθοποιούς ως προς την εγχώρια εκδοχή του. Και το γεγονός ότι οι Ελλαδίτες ψηφοφόροι αποδέχονται τον εμπαιγμό – διότι δεν μπορεί να είναι τόσο καθυστερημένοι διανοητικώς και να μην έχουν πάρει τίποτα χαμπάρι – δείχνει το πόσο, και δικαιολογημένα, είχαν σιχαθεί τους προκατόχους του κ. Τσίπρα. Θυμίζει η απέλπιδα αυτή στάση το «καλύτερα τουρκικό σαρίκι παρά ενετικό φακιόλι», ή κάπως έτσι, που φέρεται να είχε πει ο Νοταράς πριν την Αλωση σε μια ενδεχόμενη ένωση της Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας. Η συνέχεια είναι ιστορικώς γνωστή και τα τραγικά αποτελέσματα για τον ίδιο (τον Νοταρά) και την Πόλη επίσης γνωστά και όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξη στις υπάρχουσες πηγές.
Η όλη δε θλιβερή κατάσταση που διανύει ό,τι έχει απομείνει εκ της Ελλάδος και των Ελλήνων, έχει ως θύμα της και την ίδια την νεοελληνική ιστορία. Δεν αναφέρομαι στα βιβλία περί «του συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης ούτε και στις γενικότερες αναθεωρητικές τάσεις οι οποίες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, και θεμιτές είναι και δεν βλάπτουν εφόσον η κινητήριος δύναμή τους δεν είναι αποκλειστικώς αποδομητικού χαρακτήρα. Αναφέρομαι στο …Κούγκι το οποίο έχει φτάσει να είναι τόσο «επίκαιρο» όσο και τα «σπρέντς», το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο Σόιμπλε, ο Γιουνκέρ, ο …Γέρων Ντάισεμπλουμ, ο Βαρουφάκης κοκ. Θα μου πείτε, πού το μεμπτόν να καταφεύγουν οι πολιτικοί στην ιστορία προκειμένου να δικαιολογήσουν κάποιες επιλογές ή να προειδοποιήσουν για κάποιες άλλες και γενικά με τη βοήθεια των συμβολισμών να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου; Αλλωστε, όπως έγραψε και ο μεγάλος Θουκυδίδης, αυτή είναι και μια από τις βασικότερες λειτουργίες της ιστορίας, να προσφέρη μαθήματα προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, για να μην επαναλαμβάνουμε λάθη.
Σε πλείστες όμως περιπτώσεις η ιστορία έχει χρησιμοποιηθή για την εξαγωγή λάθος διδαγμάτων ή συνθημάτων με σκοπό τη μαζική εξαπάτηση. Ετσι έκαναν οι θεωρητικοί του Ναζισμού πριν και μετά την άνοδό τους στην εξουσία, το ίδιο έκαναν και οι φασίστες στην Ιταλία, οι κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων στη Ρωσσία, κι’αυτό ισχύει τώρα με το Κούγκι. Οι μεν, της συγκυβέρνησης, προσπαθούν να συγκρίνουν την αποτυχία τους να τα βρούν με τους εταίρους ύστερα από τέσσερις μήνες υπεκφυγών, κυρίως εκ μέρους τους, με την αδιέξοδη θέση στην οποία είχε περιέλθει ο Σαμουήλ και οι συν αυτώ.
Πρόκειται περί βλασφημίας και πραγματικά θα έπρεπε να ντρέπωνται. Δεν είναι μόνο οι εποχές και οι συνθήκες διαφορετικές, ούτε το γεγονός ότι δεν πρόκειται για πόλεμο με άμμεση απειλή της σωματικής ακεραιότητας και αξιοπρέπειας των αμυνομένων (άλλο η ψυχοφθόρα, όντως, εμπειρία του να μη σου δίνουν περισσότερα δανεικά άνευ όρων κι’άλλο ο κίνδυνος να πέσης στα χέρια αφηνιασμένων Τουρκαλβανών). Οσοι επισείουν το παράδειγμα με το Κούγκι προτιμούν να ξεχνούν ότι αντίθετα με τον Σαμουήλ αυτοί έχουν επιλογές τις οποίες λόγω αδυναμίας, δειλίας ή σκοπιμότητας αρνούνται να αξιοποιήσουν με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγήται σταδιακά στο χείλος του γκρεμού.
Υπάρχει τεράστεια διαφορά μεταξύ αυτοθυσίας και αυτοκτονίας κι’αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν και οι επικριτές της συγκυβέρνησης που οψίμως ξεσπάθωσαν εναντίον του Σαμουήλ, αφού προηγουμένως οι άλλοι τον υποβίβασαν στο επίπεδο των σημερινών «διαπραγματευτών». Πότε όμως μάθανε στην Ελλάδα να μην μπλέκουν τα σώβρακα με τις γραβάτες για να το κάνουν τώρα; Χώρια ότι αυτό που ενδιαφέρει κυρίως είναι η μάρκα …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Δεν αρκεί ο Ταγματάρχης για να λειτουργήση η ΕΡΤ. Χρειάζεται κανονικός ταγματάρχης, για να μην πω συνταγματάρχης, με …εκτελεστικές εξουσίες!
2) Ωραίοι οι Ιταλοί στην Ουροβίζιον! Αυτό που είναι, ούτε αγγλικά ούτε σκυλοπόπ και σε όποιον αρέσουνε! Αμα έχης προσωπικότητα κερδίσεις, χάσεις, είσαι νικητής!
While there was time to confront and resolve the economic straits Greece has been in, one could afford the luxury of irony, humor, and trenchant biting commentary — even in the early days of the current incompetent and cowardly Tsipras regime. Alas, as valuable weeks and months have passed in a Sisyphus-like chase of reforms the government cannot make (without abandoning its dogmas), and the creditors insist, the country has inexorably moved to the edge of a self-destructive precipice. Playing chicken is bound to end disastrously for Greece, even as its government almost gleefully promises to take its European partners along. The bell of danger has long been ringing, now the deaf wi suffer along with the silent and I different. A Greek tragedy is unfolding, and the impact will last longer than three acts!