Του Δημήτρη Ρομποτή*
Ο πρωθυπουργός του Μεγάρου Μαξίμου, κ. Αντώνης Σαμαράς, θα μας έρθη στις ΗΠΑ αρχές Ιουνίου για το ετήσιο συνέδριο της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής όπου και θα μιλήση. Μέχρις εδώ τίποτα το μεμπτόν, το γεγονός ότι έχει προσκληθεί σε μια τέτοια συνάντηση δείχνει και τον σχετικά προχωρημένο βαθμό των σχέσεων Ελλάδος-Ισραήλ, αν μη τί άλλο επί χάρτου, διότι επί της ουσίας ελάχιστα έχουν προκύψει χάρη και στην αδυναμία της Αθήνας να αξιοποιήση ο,τιδήποτε στην κατάσταση που βρίσκεται. Είναι επίσης σημαντικό ότι η ομιλία θα γίνη λίγο μετά το πρώτο βήμα προς την εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας, έπειτα από προσωπική παρέμβαση του Προέδρου Ομπάμα, η οποία ενδέχεται να ανατρέψη τη σε βάθος ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση. Βοηθάει πάντως να διατηρής τη φλόγα αναμένη, έστω κι’αν η δυνατότητα να εξελιχθή σε πυρά έχει υποχωρήσει κατά πολύ. Στην πολιτική κάποιες φορές αρκεί μια σπίθα να κάνη τη διαφορά.
Τώρα, το πρόβλημα είναι ότι ο Σαμαράς αποδέχτηκε την πρόσκληση χωρίς να έχει εξασφαλιστεί μέσω διπλωματικής οδού ένα ανάλογο «ινβιτέισον» από τον Ομπάμα. Διότι δεν μπορεί ο ηγέτης (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) μιά στενής φίλης και συμμάχου χώρας να έρχεται στη γειτονιά σου και εσύ να τον αγνοής και να σφυρίζης αδιάφορα! Είναι προσβολή τόσο για την Ελλάδα όσο και για εμάς τους ομογενείς, ιδιαίτερα τις πολλές χιλιάδες που κάναμε το λάθος και τον ψηφίσαμε και τους όχι λίγους που ξηλώθηκαν κανονικά για να ενισχύσουν τις προεκλογικές εκστρατείες του. Εχουμε δώσει πολύ …κώλο για να το παίζη αδιάφορος ο Μπαράκ και οι συνεργάτες του, αρχίζοντας από τον Μπάιντεν (άλλη κουφάλα αυτός. Το μόνο που έκανε ως αντιπρόεδρος για τον Ελληνισμό είναι ότι επισκέφτηκε …τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο! Ούτε λέξη για τα ελληνοτουρκικά, ούτε σκασμός για την Κύπρο! Καλά του κάνανε στην Ηγεσία των 100 πρόπερσυ και του κλείσανε την πόρτα κατάμουτρα όταν κάποιοι δικοί του προσπαθήσανε να τον φέρουνε στο συνέδριο) – και φτάνοντας μέχρι τον Κέρρυ (που κατάφερε να χάση από τον Μπους τη στιγμή που τά’χε κάνει θάλασσα, και γελοιοποιήσανε τη θητεία του στο Βιετνάμ γινόμενος από ήρωας περίγελως), ο οποίος τα παίρνει χοντρά από κάποιους ομογενείς της Βοστώνης (που καλό θα είναι κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι μαζί με τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, δεν βλάπτει να προωθούν και εθνικά θέματα).
Είναι λοιπόν εξοργιστικό να θέλη παρακάλια ο Ομπάμα για να δώση μια πρόσκληση «for coffee and cookies» στον Σαμαρά! Εδώ μέχρι και πρώην πρωθυπουργός της …Αλβανίας που είχε βρεθεί στην Ουάσιγκτων παλαιότερα, επί προεδρίας Μπους του πατρός, κατάφερε και είδε τον πρόεδρο (χάρη σε παρέμβαση του Νίκου Γκατζογιάννη, με αντάλλαγμα παροχές για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία), δεν είναι δυνατόν να τρώη πόρτα ο δικός μας!
Θα μου πήτε βέβαια, και με το δίκιο σας, ότι έτσι που έχει ξεφτιλιστεί ο ελλαδικός πολιτικός κόσμος εντός, εκτός και επί τα αυτά, δικαιολογημένα ο Ομπάμα και κάθε Ομπάμα γυρίζει την πλάτη στον Σαμαρά και στον κάθε Σαμαρά. Πόσο μάλλον που ο τελευταίος έχει μπει στο βρακί της Μέρκελ και δεν τολμάει να ξεμυτίση από τον φόβο μήπως και του καθυστερήσουνε τη δόση (η σχέση Ελλάδος – ΕΕ έχει υποβαθμιστεί σε σχέση εθισμένου ναρκομανή με «βαποράκι»). Οταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου κάπου πώς έχεις την απαίτηση να γίνης σεβαστός αλλού;
Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να σταθή ως δικαιολογία, διότι ο Πρόεδρος Ομπάμα και κάθε πρόεδρος χρωστάει αυτή την «τιμή» στους ομογενείς! Εχουμε διανύσει πολύ δρόμο από τη δεκαετία του ’80 όταν – και πάλι δικαιολογημένα – ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου μπορούσε να δη τον Αμερικανό πρόεδρο μόνο στο αποχωρητήριο κατά τη διάρκεια διεθνούς συνάντησης (η δε συνομιλία διαρκούσε όσο το κατούρημα και κανένας από τους δύο δεν υπέφερε από προστάτη ώστε να πάρη περισσότερη ώρα). Από το όρθιο κατουρητήριο περάσαμε στο σαλόνι και είναι επιτακτική ανάγκη να παραμείνουμε εκεί. Κι’αν έχη πρόβλημα η Μισέλ με το χαλί ή μήπως λερώσουνε ή βουτήξουνε τίποτα «δε νταμ Γκρικς», ε, ας γίνη στον κήπο, εκεί που φυτεύει τα ζαρζαβατικά της για να είναι ο Ομπάμα «χέλθυ» και «σλιμ»!
Βέβαια η αποδοχή της προσκλήσεως της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής από τον κ. Σαμαρά χωρίς προηγουμένως να έχη εξασφαλιστή πρόσκληση κι’από τον Πρόεδρο Ομπάμα, ήταν λάθος και χαρακτηριστικό της ελληνικής κουτοπονηριάς. Σου λέει δεν με καλεί ο Ομπάμα, τώρα που με καλέσανε να έρθω έξω από την πόρτα του να μιλήσω, τί θα κάνη, θα αναγκαστή να με δή! Ελα όμως που οι Αμερικανοί δεν μασάνε σε κάτι τέτοια και παρά το γεγονός ότι έχουνε κινητοποιηθεί θεοί και δαίμονες για να πείσουνε τον Ομπάμα να καλέση τον Σαμαρά, ακόμη δεν έχει προκύψη κάτι με αποτέλεσμα να υπάρχη η πιθανότητα να έρθει ο Ελλην «πρωθυπουργός» δυο τετράγωνα από τον Λευκό Οίκο και να μην μπη μέσα, γεγονός που συνεπάγεται ξεφτίλα ολκής!
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα εάν ο κ. Σαμαράς δη ότι πλησιάζουν οι μέρες και ο Ομπάμα δεν τού’χει στείλει σήμα, ας προφασιστή πως του βγήκε και το άλλο το μάτι ή φόρτο εργασίας τέλος πάντων, για να μην έρθη. Ετσι θα μετριαστή κάπως το ρεζιλίκι. Ας στείλη τον Χρύσανθο τον Λαζαρίδη να εκφωνήση την ομιλία, αφού εκείνος θα την γράψη ούτως ή άλλως …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.