O ρατσισμός της κ. Δαμιανίδη και η ευγένεια της κ. Δημουλά

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Δεν έχω διαβάσει κανένα ποίημα της Κικής Δημουλά, άρα δεν έχω «χειροπιαστή» ιδέα για το έργο της. Ωστόσο, κάποιοι των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι θεωρούν ότι πρόκειται για πολύ αξιόλογη, έως μεγάλη μορφή της σύγχρονης ελληνικής ποίησης και εύχομαι να είναι έτσι. Ασχετα όμως με το ποιητικό ποιόν της κ. Δημουλά, η ανοίκεια επίθεση που υπέστη για μιά καθόλα αθώα και από καρδιάς ομιλία της, στην οποία πολύ ανθρώπινα εξέφρασε κάποιες σκέψεις που είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο να κάνη ένας άνθρωπος της καλλιέργειας αλλά και της ηλικίας της, είναι άνω ποταμών και θα πρέπη να προβληματίση πολύ όσους ζουν στην Ελλάδα, ιδιαίτερα αυτούς που κόπτονται για την ελευθερία του λόγου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ποιότητα έκφρασης και τα άλλα συναφή.

Ας ελπίσωμε ότι η περίπτωση της κ. Δημουλά θα είναι η σταγόνα που θα κάνη το ποτήρι της ελληνικής ανεκτικότητας απέναντι στους υστερικούς παροξυσμούς του «politically correct» να ξεχυλίση! Η Ελλάδα πληρώνει αυτή τη στιγμή την εντελώς φασιστικής νοοτροπίας λογοκρισία ή μάλλον μονοκρισία που επεβλήθη μετά το 1974, όταν μια δήθεν «αριστερή» θεώρηση των πραγμάτων κατέλαβε πλήρως και καθ’ολοκληρίαν όλες τις μορφές δημόσιας έκφρασης. Θυμηθήτε ότι μέχρι και στις εκλογικές αναμετρήσεις της Νέας Δημοκρατίας επί προεδρείας Μητσοτάκη, οι ΟΝΝΕΔίτες κατέβαιναν στις «μαζικές» συγκεντρώσεις τραγουδώντας …Θεοδωράκη! Η δήθεν αριστερή «διανόηση», αυτή του βολέματος και του εξαργυρώματος αγωνιστικών περγαμηνών που συνήθως άλλοι είχαν, καπηλεύτηκε ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα της Μεταπολίτευσης στο όνομα των ενοχών που κατάφερε να εμφυσήση στη συντριπτικώς πλειοψηφούσα μερίδα των Ελλήνων που αντιστάθηκαν ώστε να μη γίνη η Ελλάδα δια της βίας Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία και εσχάτως …Βόρεια Κορέα!

Ετσι και τώρα, με πρόσχημα κάποια σοβαρά κρούσματα ξενοφοβίας και μίσους – καταδικαστέα και χρήζοντα άμεσης, αλλά σοβαρής αντιμετώπισης, όχι χαζοχαρούμενης, ψευτοαθώας, δήθεν αγανάκτησης χάρη προβολής και φιμωτικής σκοπιμότητας όπως με την περίπτωση της κ. Αννας Δαμιανίδη που έπεσε ως όρνιο στην ανυπεράσπιστη κ. Δημουλά – τα οποία εκμεταλλεύονται δεόντως οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδος, πάει να επιβληθή στη χώρα ένα ακόμη ενοχικό σύμπλεγμα, αυτό του ρατσισμού. Κάνοντας τους Ελληνες να αποδεχτούν το «κόμπλεξ» του ρατσιστή, είναι το πρώτο και βασικό βήμα για να τους κάνουν εν συνεχεία να αποδεχτούν «ανθρωπιστικά μέτρα» που θα καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει από την πάλαι ποτέ ελληνική κοινωνία στο όνομα της δήθεν «ανεκτικότητας», «πλουραλισμού», «πολυπολιτισμού» και άλλων φούμαρων που μόνο οι αφελείς δεν βλέπουν ότι πρόκειται για Δούρειους Ιππους δίχως καν την ευρεσιτεχνία του πακεταρίσματος! Επαναλαμβάνω, το έργο το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές, ιδιαίτερα εμείς που ζούμε στο εξωτερικό και σε χώρες όπου έχουν από καιρό τεθεί σε εφαρμογή ανάλογα «πολιτιστικά» παραδείγματα και έχουν καταστρέψει οποιαδήποτε αίσθηση κοινωνικότητας, ακόμη και ελάχιστη, που υπήρχε.

Τώρα θα μου πείτε ότι τα κρούσματα ωμής βίας εναντίον ανθρώπων που προέχρονται από άλλες χώρες και φυλές στην Ελλάδα είναι απολύτως πραγματικά και η συχνότητά τους έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Ενα ολόκληρο κόμμα μάλιστα, με κεντρική στελέχωση από ψυχολογικά ανώμαλους, άρρωστους και διαταραγμένους διανοητικά αληταράδες – οι οποίοι χρήζουν άμεσης ψυχιατρικής φροντίδας πριν πάνε φυλακή – έχει μπει στη Βουλή και τα ποσοστά του ανεβαίνουν επενδύοντας στην ξενοφοβία μεν, αλλά και στην απελπισία πολλών χιλιάδων Ελλήνων που βλέπουν ότι μαζί με την οικονομία καταρρέει και η ελληνική κοινωνία που ήξεραν και ότι στις περιοχές όπου ζουν τείνουν να γίνουν μειοψηφία, η δε σωματική τους ακεραιότητα απειλείται σε μόνιμη βάση αν κάνουν το λάθος και κυκλοφορήσουν τις λάθος ώρες εκεί όπου μέχρι πρότινος έκαναν βόλτες ελεύθερα οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου.

Η Χρυσή Αυγή εκμεταταλλεύεται το ερρεβώδες έλειμμα του κράτους και την ανυπαρξία ολοκληρωμένης πολιτικής στο μεταναστευτικό και την ασφάλεια προκειμένου να ανεβάζη τα ποσοστά της. Υπ’αυτή την έννοια δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από τις άλλες ομάδες και γκρουπούσκουλα που βλέποντας το δέντρο να καταρρέη κοιτάζουν να αρπάξουν από κλαδιά έως οδοντογλυφίδες. Με τον τρόπο της, σ’αυτή την κατηγορία ανήκει και η κ. Δαμιανίδη και οι ομοϊδεάτες της οι οποίοι βλέπουν το ταραγμένο αυτό περιβάλλον ως την κατάλληλη στιγμή για την επιβολή μιας ακόμη «προοδευτικής» φίμωσης στην έκφραση! Η οποιαδήποτε, ακόμη και η πιο αγνή, απόπειρα να πη κανείς τα αυτονόητα, να εκφράση τη γνήσια, ανθρώπινη ανησυχία ή αγανάκτηση για την επιδείνωση της ποιότητας ζωής του, αμέσως ταμπελοφορείται ως «ρατσισμός» και τίθεται σε δημόσιο λιθοβολισμό από λογής λογής αναμάρτητους! Και το θύμα γίνεται αυτόματα προειδοποίηση σε άλλους επίδοξους …ανθρώπους: έτσι και τολμήσετε να ανοίξετε το στόμα σας, είδατε τί σας περιμένει! Και λέει ο κάθε απελπιστικά μόνος στη διανοητική έρημο του σύγχρονου Ελλαδιστάν, αφού κοτζάμ Δημουλά τη βαράνε σαν σάκο του μποξ, εγώ πού να ξεμυτίσω;

Ο φασισμός της Χρυσής Αυγής είναι παραδοσιακότερος και πιο αυθεντικός στην ξενική χροιά του, εκδηλώνεται με σαρκική βία και λυντσάρισμα. Της δήθεν αριστεράς ο φασισμός είναι πιο «επιστημονικός» που έλεγε και ο Τσαουσέσκου, για αυτό και πιο αποτελεσματικός, αφού δημιουργώντας σου μια επίπλαστη ενοχή σε οδηγεί στην αυτολογοκρισία. Κι’αν τύχη να ξυπνήσης, σου υπενθυμίζει, πέραν του ότι είσαι «ρατσιστής», και τί έπαθε η Δημουλά! Και η κάθε Δημουλά …

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και δεν εξαντλείται σε ένα ή πολύ περισσότερα σημειώματα. Οσον αφορά σε πιθανές λύσεις η απόπειρα είναι εξίσου δύσκολη, αφού δεν έχει καν οριοθετηθεί το πρόβλημα, μοιάζει με πολυπλόκαμο τέρας το οποίο εν αντιθέσει με τη Λερναία Υδρα δεν έχει ένα μόνο σώμα. Επειδή στην Ελλάδα κυριαρχούν οι “ταμπέλες” και όχι η ουσία προκειμένου και η σχετική συζήτηση ή διάλογος να είναι πάντα επιφανειακός και άνευ …ουσίας, μια απλή προσέγγιση, ειδικά στο θέμα του υποτιθέμενου ρατσισμού, θα ήταν να αρχίση κάποιος απο την αρχή, δηλαδή με τον ορισμό των όρων. Τί είναι ρατσισμός;

Για να γίνω καλύτερα αντιληπτός: αν εγώ αποκαλέσω την κ. Δαμιανίδη φασίστρια δεν θα πρέπει πρώτα να γνωρίζω, έστω και σε γενικές γραμμές, τί είναι ο φασισμός; Στην Ελλάδα με περισσή ευκολία η κάθε Κατίνα μιλάει για ρατσισμό ή χαρακτηρίζει συμπεριφορές ρατσιστικές χωρίς – από ό,τι φαίνεται – να έχη ιδέα τί σημαίνη ο σχετικός όρος. Οσο κι’αν έχη αλλάξη η Ελλάδα στα 25 χρόνια που λείπω, από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Ελληνας, με όλη τη μαλακία που τον δέρνει σε πλείστα άλλα θέματα, είναι ρατσιστής! Ο ρατσισμός – όπως και ο φασισμός, κομμουνισμός, ναζισμός, φιλελευθερισμός, αρχαιοελληνισμός, εθνικισμός …σταρχιδισμός κλπ. – είναι βορειοευρωπαϊκό ιδεολόγημα και προέκυψε ως ανάγκη να κατοχυρωθή ηθικά η δουλεία και η αποικιοκρατεία.

Οι Ελληνες ποτέ δεν πίστεψαν και δεν προσπάθησαν να “οχυρώσουν” επιστημονικά την άποψη ότι κάποιες φυλές είναι από τη φύση τους κατώτερες ή ανώτερες από κάποιες άλλες. Ακόμα και τους τσιγγάνους παλιότερα, εναντίον των οποίων γίνονταν διακρίσεις σε μόνιμη βάση (πολύ κακώς, αλλά δυστυχώς παίρνει γενιές σε κοινωνίες να ωριμάσουν κι’αυτό ισχύει εκατέρωθεν), ποτέ δεν τους θεωρούσαμε κατώτερους ανθρώπους φυλετικά ή κατά 70% ανθρώπους όπως οι «χριστιανοί» αγγλοσάξωνες θεωρούσαν (και θεωρούν) τους μαύρους εδώ στις ΗΠΑ. Το να πιστεύης ότι η δική σου φυλή ή εθνότητα είναι βιολογικά, από τη φύση της δηλαδή, ανώτερη, όχι πολιτιστικά ή λόγω καλλιέργειας, αυτός είναι ρατσισμός κατά βάση. Μπορεί οι Ελλαδίτες να είναι ψωροπερήφανοι και να νομίζουν ότι η χώρα τους είναι ο ομφαλός της γης, αλλά δεν νομίζω ότι θεωρούν από τη φύση τους κατώτερους ανθρώπους άλλων φυλών!

Επίσης, θα πρέπη να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο ο ρατσιμός κι’άλλο η ξενοφοβία. Οσοι θεωρούν ότι είναι ένα και το αυτό, είναι άσχετοι ή το κάνουν εκ του πονηρού. Για παραδοσιακές κοινωνίες όπως η ελληνική, η οποία ποτέ δεν πέρασε στη νεωτερικότητα μέσα από γόνιμες διεργασίες, έπεσε όμως με λυσσαλέα χαρά στη μετανεωτερικότητα λόγω κόμπλεξ κατωτερότητας επειδή έχασε το τραίνο της νεωτερικότητας, με αποτέλεσμα να έχη γίνει ρεζίλι των σκυλιών και να μην ξέρη πλέον τί είναι ούτε πού πάει, το να βλέπη τον ιστό της, αλλά και τον περίγυρό της να αλλάζη με τέτοιους ξέφρενους ρυθμούς, αποτέλεσε πρωτοφανές σοκ και η ξενοφοβία είναι ένα πολύ φυσιολογικό ανακλαστικό. Κοινωνικά, μπορεί να το χαρακτηρίση κανείς και υγειές φαινόμενο εφόσον κινείται σε ελεγχόμενα πλαίσια και δεν αγγίζει τα όρια της βίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, έρχεται το σωστά οργανωμένο κράτος και η διανόηση που προέρχεται από την πραγματική κοινωνία (κι’όχι από ξενοφρενείς ονειροπαρμένους) και την εκφράζει ώστε να δημιουργήση το πλαίσιο εκείνο που θα ενισχύση την κοινωνική αυτοπεποίθηση για να απορροφήση τους κραδασμούς των νέων δεδομένων και να τα αφομοιώση δημιουργικά και στον βαθμό που γίνεται οργανικά. Στην Ελλάδα δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε το ένα (σωστά οργανωμένο κράτος) ούτε το άλλο (πραγματική ελληνική διανόηση) κι’ο κόσμος αφέθηκε έρμαιο στο παρακράτος και τους διάφορους αυτοσχέδιους «γκουρού». Σε λίγο δεν θα υπάρχη ούτε λαός, αλλά ομάδες παρά φύσιν συναθροισμένων ανθρώπων που θα αντιπαλεύονται στο όνομα μικροσυμφερόντων όπως γίνεται με τον επίσημο συνδικαλισμό.

Κι’αντί να βγάζουμε το καπέλο σ’αυτόν τον λαό που μετά από τόσα χρόνια συστηματικής διάλυσης και ασέλγειας εις βάρος του έχει διατηρήσει σε τέτοιο βαθμό τη συλλογική ευγένειά του, παρά τα πολλά και επώδυνα κρούσματα βίας επειδή το ηφαίστειο ξερνάει λάβα όσο νά’ναι, βγαίνει και η κάθε κ. Δαμιανίδη να τον χαρακτηρίση ρατσιστή! Φανταστήτε έναν ψυχολόγο να αποκαλή τρελλό έναν ασθενή που περνάει μια εξαιρετικά διαχειρίσιμη περίπτωση μελαγχολίας. ‘Η πιο κοντά στο «ιδεολογικό» παράδειγμα της κ. Διαμιανίδου, μοιάζει ο ελληνικός λαός σαν τους πραγματικούς εκείνους διανοούμενους στις πρώην χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που τους έκλειναν στα ψυχιατρεία επειδή ήταν …υγιείς!

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.