Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η πολιτική και δη η ελλαδική, είναι σαν τον καμπινέ του «ορίτζιναλ» «Μέισις» στους 34 δρόμους της Νέας Υόρκης! Μπορεί να είναι το μεγαλύτερο πολυκατάστημα του κόσμου, να έχη διεθνή πελατεία που ανέρχεται σε αρκετές χιλιάδες επί καθημερινής βάσεως, να προσφέρη τα πάντα και να συμφέρη, αλλά με το που μπαίνεις στο αποχωρητήριο, ζέχνει! Τη δε κατουρίλα που σε πιάνει στα μάτια, τα οποία ανεπαισθήτως εκρύουν προστατευτικά δάκρυα, εντείνει ο ελλειπής κλιματισμός. Νοιώθεις την μπόχα να σε βαράει στα μούτρα και δεν είσαι ο μόνος που κάνεις μορφασμούς αηδίας καθώς εισέρχεσαι και περιμένεις στην ουρά έως ότου να φτάσης ενώπιον του όρθιου κατουρητηρίου για να γευτής μερικά δευτερόλεπτα λύτρωσης, καθώς το περιττό και γεμάτο μπύρα, στην περίπτωσή μου, υγρό ξεχύνεται με ορμή, απελευθερώνοντας νεφρά και ουδορόχο κύστη από ένα επώδυνα περιττό βάρος (τα επίσης απελευθερωτικά κλανίδια είναι «όψιοναλ»). Εάν πάλι έχης προστάτη, μιλάμε για …καταδίκη! (Μανσάρεις άνευ αποτελέσματος, αναψοκοκκινίζεις και χαμογελάς αμήχανα στους διπλανούς που σε κοιτάζουν με οίκτο και περιφρόνηση, ενώ περιμένεις σταλαγματιά σταλαγματικά να γεμίση η στάμνα η πλατειά! Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις μπορεί να χεστής από το σφίξιμο. Δεν είναι τυχαίο που οι μαναντζαραίοι του «Μέισις» τοποθέτησαν σώβρακα και φόρμες γυμναστικής στο ίδιο πάτωμα με τους καμπινέδες …). Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που όσο και να καθαρίσουν, όσα αρωματικά και να βάλουν, βρωμάει μέχρι αηδίας (χωρίς ωστόσο να φτάνη ούτε κατά προσέγγιση τη ζέχλα των καμπινέδων στα πάλαι ποτέ οχηματαγωγά – ή φέρυ μπωτ – του Ρίου-Αντιρρίου).
Τώρα, πώς συσχέτισα τη σκατοξινίλα των αποχωρητηρίων στο κεντρικό «Μέισις» με την πολιτική: επειδή όπως προείπα οι πελάτες ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες, για να κατουρήσης περιμένεις σαν μαλάκας στην ουρά που αρχίζει έξωθεν του αποχωρητηρίου και συνεχίζεται εντός! (Λέω σαν μαλάκας, γιατί μπορείς να βγης από το «Μέισις» και να πας για κατούρημα ή χέσιμο σε κάποιο από τα γειτονικά «Στάρμπακς», πιο γρήγορα, πιο καθαρά και χωρίς την υποχρέωση να αγοράσης ρόφημα). Με του που μπαίνεις στο χωλ του «μπάθρουμ», δυσανασχετείς και η μπόχα σε αφοπλίζει! Μόλις όμως περάσουν κάνα δυο λεπτά, συνηθίζεις τη βρώμα και δεν σε πειράζει παρόλο που εξακολουθεί να είναι εκεί. Εδώ λοιπόν βρίσκεται η σχέση δημόσιας χέστρας και πολιτικής: έτσι και μπής μέσα, ακόμη και αν είσαι εξαιρετικά ευαίσθητος, πολύ γρήγορα συνηθίζεις, εξοικειώνεσαι με τη δυσωδία και δεν σε ενοχλεί πλέον! Από ένα σημείο και μετά γίνεται «νορμάλ» κατάσταση και νομίζεις ότι είσαι σε ολάνθιστο λιβάδι όπως της παλιάς διαφήμισης του σαμπουάν «Κλαιρόλ Χέρμπαλ».
Εξυπακούεται ότι σε ένα τέτοιο κλίμα, η συνεισφορά σου στην πολιτική θα είναι ανάλογη, δηλαδή …σκατά! Τί άλλο μπορείς να προσφέρης σε έναν καμπινέ; Χώρια που βλέποντας τους άλλους να κάνουν το ίδιο, το μόνο που σου μένει είναι να κάνης και εσύ περισσότερα σκατά, διότι έτσι θα αποδείξης ότι είσαι παραγωγικός, ότι μπορείς να προσφέρης έργο και δεν μειονεκτείς ούτε έχεις κάποιο κόμπλεξ, συναγωνίζεσαι επί ίσοις όροις, δεν σε φοβίζει τίποτα: είσαι χέστης όχι χέζας!!!
Μετά είναι η καθαριότητα που σε ενοχλεί και την οποία αντιμετωπίζεις με λυσσαλέα εχθρότητα, γιατί σου υπενθυμίζει το πρότερο «στάτους», ότι υπάρχει επιλογή, αρκεί να βγης από τον καμπινέ για να αναπνεύσης, φρέσκο, κλιματιζόμενο αέρα! Ποιός τον χέζει όμως τον καθαρό αέρα, όταν βουτηγμένος στα σκατά της εξουσίας αποκτάς ανοσία για τα πάντα, γίνεσαι ξέφρενος σαν αναρχικός ενώπιον βιτρίνας, καλείς και τους δικούς σου να χέσετε μαζί και αγαλλιάζεις στην ιδέα ότι οι αντίπαλοί σου βρίσκονται ακόμη στον προθάλαμο, χοροπηδώντας ρυθμικά καθώς κρατιούνται μην τους φύγουν, πριν έρθη η σειρά τους …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Το γεγονός ότι υπάρχει και ως πιθανότητα ακόμη η περίπτωση να καταρρεύση η “κυβέρνηση” στην Ελλάδα εξαιτίας της ΕΡΤ, φανερώνει το φρούδον της ελπίδος να αλλάξη ουσιαστικώς η νοοτροπία του κομματοκρατικού κατεστημένου. «Τον αράπη κι’αν τον τρίβης …» δεν πρόκειται να ασπρίση, το δε αποτέλεσμα της εντριβής θα είναι τελείως διάφορον του προσδοκωμένου …
