Του Δημήτρη Ρομποτή*
Δυστυχώς στις κρισιμότερες ίσως στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το έλειμμα ηγεσίας, αλλά και απλών διεκπεραιωτικών ή διαχειριστικών ικανοτήτων είναι ηλίου φαεινότερον στο σύνολο του πολιτικού κόσμου όπως εκφράζεται κοινοβουλευτικά, χώρια που έχουμε το ιστορικό παράδοξο να προσπαθούν «να σώσουν» τη χώρα τα δύο κόμματα που την κατέστρεψαν! Ο Αντώνης Σαμαράς τυφλωμένος από την εγωπάθεια και την ανασφάλεια της μετριότητας μέσα από την οποία ανδρώθηκε κομματικά και ως προσωπικότητα δεν είδε την καταστροφή που του έλαχε να διαχειριστή ως ευκαιρία να ξαναφτιάξη το κράτος κι’όχι να κάνη ανακύκλωση φθαρμένων υλικών, ακόμη και στην κλωνοποιημένη εκδοχή τους. Μια ματιά στις επιλογές για τρία από τα πλέον σημαντικά υπουργεία που καλύπτουν τομείς-πυλώνες της χώρας, αποδεικνύει τα πολύ χαμηλά όριά του ως ηγέτη-επιτελάρχη: κόρη Κεφαλογιάννη στο Τουρισμού, Βαρβιτσιώτης Τζούνιορ στο Ναυτιλίας, Μητσοτάκης Τζούνιορ στο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Τρία άτομα που δεν χρειάστηκε ποτέ να δοκιμαστούν στον χώρο της εφηρμοσμένης πραγματικότητας που δεν έχουν καμμία σχέση με το αντικείμενό των υπουργείων, που δεν έχουν αποδείξει ποτέ και πουθενά τις όποιες ικανότητές τους, προϊόντα «οικογενειακής παράδοσης» στην κομματική αναρρίχηση, αυθάδεις στην αφέλειά τους (όπως ο Μητσοτάκης που αφιονίζεται απειλώντας με απολύσεις πραγματικούς ανθρώπους όταν ο ίδιος δεν πέρασε ποτέ από την αγωνία του βιοπορισμού και τη λαίλαπα της ανεργίας) καλούνται να διαχειριστούν τους κρισιμότερους τομείς τη χειρότερη στιγμή! Εκεί που άλλοι ηγέτες θα πρόστρεχαν ακόμη και στο εξωτερικό να βρουν στελέχωση αντάξια των περιστάσεων, ο πρωθυπουργός κατέφυγε σε ό,τι πιο πρόχειρο και ακατάλληλο διέθετε! Κι’αν τους έβαλε εκεί για να τους εκθέση, όπως λένε κάποιοι «ξύπνιοι», για να τους εξουδετερώση κομματικά αφήνοντας να φανή η ανικανότητά τους, είναι να παίζη τέτοια παιχνίδα τέτοιες στιγμές; Δείχνει σοβαρότητα και αντίληψη της κρισιμότητας των περιστάσεων αυτό;
Πολλοί αναλυτές και «αναλυτές» προκειμένου να ελαφρύνουν κάπως τις ευθύνες του κ. Σαμαρά για τις ίδιες του τις επιλογές, λένε ότι προσπάθησε να αναμείξη όπως καλύτερα μπορούσε το υπάρχον υλικό και πως σε τελική ανάλυση κι’αυτός σε τεντωμένο σκοινί βαδίζει κλπ. Κλπ. Ολα αυτά είναι φούμαρα. Με δεδομένο κι’όχι στη σφαίρα της φαντασίας το μέγεθος της καταστροφής, με εγνωσμένη πραγματικότητα ότι διακυβεύεται το παρόν και το μέλλον της χώρας, ο πρωθυπουργός είχε την ικανότητα να φέρη τα πάνω κάτω, να βάλη τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι τόσο στην «κοινοβουλευτική» του ομάδα όσο και στους κυβερνητικούς εταίρους. Απλά δεν ήθελε ή πολύ πιθανόν δεν μπορούσε, οι ικανότητες, αντοχές και επίπεδο ευφυίας του δεν φτάνουν μέχρι εκεί. Στην πρωθυπουργία της Ελλάδος, η οποία του ήρθε με ευκολία που δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτή, ο ανώριμος Σαμαράς διείδε την «πιτσαρία» στην οποία υποτίθεται πως έσκισε! Κατάλαβε την ηγεσία της χώρας στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνον τον ηλίθιο που τον ρώτησε προεκλογικά σε τηλεοπτική συζήτηση γιατί θα πρέπη να του αναθέση ο «εργοδότης» λαός τη θέση του πρωθυπουργού και ο ίδιος απάντησε με λογική …πιτσαρίας!
Λένε επίσης οι αναλυτές και οι «αναλυτές» ότι ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι μπορεί, πως εργάζεται ασταμάτητα (ακόμα στην Ελλάδα η απόδοση κρίνεται από τον αριθμό ωρών που βάζει κάποιος, όχι εκ της αποτελεσματικότητος, για αυτό και βγαίνει στις στατιστικές ότι οι Ελληνες δουλεύουν περισσότερο από τους …Γερμανούς) αλλά κάποιοι υπουργοί δειλιάζουν και κρύβονται πίσω από την Τρόικα, χωρίς να δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει και απαιτούν νέους χειρισμούς και νοοτροπίες. Και ερωτώ, ο αφελής, αν είναι έτσι, ποιός τους έκανε υπουργούς;
Δυστυχώς, μέρος του προβλήματος είναι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός κι’αυτό φαίνεται ακριβώς από τις επιλογές υπουργών, αλλά κι’από τη γενικότερη στελέχωση τους κράτους (το να είναι κανείς Μεσσήνιος, για παράδειγμα, αποτελεί το σημαντικότερο προσόν σε κάθε ρεζουμέ). Με το να ζητάμε από τον κ. Σαμαρά να πολεμήση τη σαπίλα που το κόμμα του μαζί με το ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν και ο ίδιος συντηρεί είναι σαν να τον καλούμε να αυτοκτονήση!
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος από τους άλλους, είναι σαν τους άλλους και κάνει αυτό που θα έκανε ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του ώστε να διαιωνίζεται η κατεστημένη κομματοκρατική τάξη: ζεσταίνει την καρέκλα για τον ΣΥΡΙΖΑ, το αναπαλαιωμένο ΠΑΣΟΚ δηλαδή, με τους αναίσθητους κοινωνικά ψευτοδιανοούμενους της ιδεολογικοποιημένης αρπαχτής που ασελγήσανε στη χώρα κατά συρροή και κατ’εξακολούθηση επί ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ (άσε που μαζεύονται σαν τις νυφίτσες γύρω από τον φακό όταν μιλάη ο Τσίπρας κάνοντας το πρόβλημα και αισθητικό) και περιμένουν να το ξανακάνουν τώρα με ακόμη μεγαλύτερο μένος.
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Η Ελλάς πάντα πρωτοπορεί στη …μαλακία! Υποτίθεται έχουν πέσα με τα μούτρα οι λιγότεροι από 20 ελεγκτές για όλη την επικράτεια του ΣΔΟΕ κι’αντί να στραφούν εκεί που η παρανομία οργιάζει, σε πολύ δημοφιλείς προορισμούς και καταστήματα δηλαδή, με τζίρους εκατομμυρίων, εφόρμησαν υπερηφάνως στο …Κουφονήσι και άλλα νησιά της άγονης γραμμής (που κάνουν αμάν και πώς να κρατήσουν λίγο κόσμο για να έχουν ΑΟΖ, αν μη τί άλλο))! Πώς αντέχει αυτός ο κατ’ευφημισμόν λαός τόση κοροϊδία και ηλιθιότητα;
B”H
In a series of unsparing, insightful, and justly critical columns, Dimitris Rhompotis has fully earned the right to be viewed among the very few among Greek and Greek-American journalists truly able to comment on the political scene in our native land credibly and persuasively. His current piece surpasses all, able as he is to assess the rot in the Greek system beyond anything their homegrown press, itself part of the problem and never instrumental in pointing to solutions, has reported. The essence of the article centers on the belief that the country, already downgraded to underdeveloped status, and unsurprising, is ruled by a third-tier, immature governing coalition. Further, in appointing three unseasoned politicians, from families who have made politics their private business, and over generations, the Greek prime minister assured their missions’ failure, while, in narrow terms, making certain the trio will not pose a future challenge! My own inclination was to rocommend to Dimitri a fourth candidate for unsuitability for his post, thus, making it a quartet — the odious Adonis Georgiadis, formerly of the Fascist LA.O.S. Party, a Holocaust-denier, as Health Minister! Greece remains a basket case to have the very basic needs provided to its wary population and incapable leadership to fulfill the requirements for safety, health, education, hope. Over the years, I have suggested, and Dimitris intimates, that the country become a hothouse of postive international experimentation: the best and brightest of the Western world, Europe, North America, arriving in Athens to take charge of the economy, schools, hospitals, you name it, for a definite period, a la Marshall Plan, to get the nation up and running! Suggesting such a radical plan may be heretical, enough to cause political suicide, but such courage is needed now, for keeping things as usual or the same will no longer do.
I want to address a couple of points as I find the article deficient on several fronts. First, we often forget the educational credentials that are required in political appointments or private sector employment positions. All three ministers referenced in Dimitris Rhompotis’ article have outstanding educational backgrounds. I am in favor of constructive criticism but let’s all give credit where credit is due. The second thing we consider is school performance as that also tends to help us gauge the competency and the strengths of every candidate. My information is that all three ministers have done well in that sector as all three attended top schools in Boston. Work experience is also important and Dimitris Rhompotis is not entirely accurate in his information about the work experience of the three Ministers.
We all know the difficulties in Greece. The three ministers are recent appointments in a country facing unprecedented economic difficulties with a public sector that is exceedingly complex and mysterious at times. I suggest that we give these three ministers some time to evaluate their work and not prejudge them due to family name or political heritage. After all, history does not judge us by what we could do in the future but what we have done in our past.