Του Δημήτρη Ρομποτή*
Εχουμε φτάσει σε σημείο να θεωρήται επαναστατικό το προφανές! Δυστυχώς η κουλτούρα του “πολιτικώς ορθού” έχει μετατρέψει το αφήγημα της ιστορίας σε κατά περίπτωση μύθο, τον δε μύθο σε παραμύθι! Ακούγοντας και διαβάζοντας τα σχετικά με την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου δεν ξέρεις αν πρέπη να τα πάρης σοβαρά, άρα να τα πάρης στο κρανίο, ή αν ζης σε έναν εφιάλτη ο οποίος τείνει να μετατραπή σε ζωντανή φαρσοκωμωδία και η συμμετοχή σου αρχίζει και τελειώνει από το εδώλειο του θεατή με τη σιγουριά της γνώσης ότι όπου νά’ναι κατεβαίνει η (κ)αυλαία και έρχεται η ώρα του καφέ με τα γλυκίσματα (τουλάχιστον αυτό γίνεται στις ομογενειακές παραστάσεις).
Η τάση αναθεώρησης διαφόρων επετείων ή ιστορικών γεγονότων σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και ενδεχομένως νέα στοιχεία είναι κατά αρχάς υγιές φαινόμενο και δεν θα πρέπη να αποθαρρύνεται όσο κι’αν ξενίζη το καινούργιο «αφήγημα» (κακή απόδοση του αγγλικού «narrative» στα ελληνικά, μία ακόμη απόδειξη ότι μιλάμε αγγλικά σε «αντ χοκ» μετάφραση). Ισα ίσα που ιδιαίτερα οι λεγόμενοι «άνθρωποι του πνεύματος» (δυσεύρετοι, με εξαίρεση όσους από εμάς συνεχίζουμε σε πείσμα της «μόδας» να χρησιμοποιούμε ψιλές και δασείες, χειρογράφως αν μη τί άλλο) έχουν υποχρέωση να κάνουν αυτού του είδους την «αναμόχλευση» και να προκαλούν τον δημόσιο διάλογο. Αυτό που απογοητεύει είναι η ποιότητα, το βάρος και το βάθος του εξεφρασμένου «προβληματισμού», η φτήνεια των κινήτρων, η βλακεία του στρατευμένου παρωπιδισμού. Ακόμα και οι ποδοσφαρικές αναλύσεις στα έντυπα του είδους, με εξαίρεση την πορνογραφημένη (υπό την έννοια της χρήσεως της ωμότητας ως κράχτη) γλώσσα, έχουν πολύ πιο οργανωμένο λογικό υπόβαθρο και συντεταγμένη επιχειρηματολογία από το είδος των «σκέψεων» που εκφράζει η επαγγελματική «διανόηση». Και επειδή το διανοητικό υπόβαθρο μιας κοινωνίας αντανακλά το επίπεδο όλων ουσιαστικά των τομέων, είναι επόμενο η σημερινή Ελλάδα να βρίσκεται στα χάλια που βρίσκεται.
Σε συνθήκες τέτοιας οικονομικής παρακμής, όταν τα δεδομένα καλούν, όπως προείπαμε, για αναθεώρηση των πάντων, θα περίμενε κανείς από τον ευρύτερο χώρο της τέχνης και του «πολιτισμού» να αναδειχθούν γιγαντιαία σχήματα (οικουμενικής μάλιστα αξίας) τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως καταλύτες προκειμένου να πυροδοτηθή μια ραγδαίου ρυθμού ανάκαμψη. Αυτό όμως δεν συμβαίνει κι’ούτε πρόκειται να συμβή. Το μυαλό έχει νερουλιάσει από το αφιόνι του ιδεολογικοποιημένου καταναλωτισμού, τα ανακλαστικά έχουν ατονήσει στην παντοκρατία του δήθεν.
Μοναδική ελπίδα (όπως και σε άλλες περιόδους κατάπτωσης στην ελληνική ιστορία) ίσως να είναι οι έμποροι, οι επιχειρηματίες, οι άνθρωποι που δίνουν στην ανησυχία τους μια πιο χειροπιαστή χρησιμότητα και που ακόμη κι’αν δεν είναι γίγαντες πνεύματος, μπορούν να διακρίνουν το πραγματικό και να το επιδιώξουν έστω κι’αν βασικός γνώμονας είναι η κερδοσκοπία. Βέβαια και εκεί το «σύστημα» έχει κάνει τη διάβρωσή του, εκκολάπτοντας αγέλες κρατικοδίαιτων σφογγοκωλάριων-αρπακτικών που φεύγουν άρον άρον όπως τα ποντίκια από το πλοίο που βουλιάζει αφότου έχει στραγγίξει η κάνουλα της κρατικής προμήθειας, την ίδια στιγμή που με το είδος της σίγουρης «επιχειρηματικότητάς» τους κάνουν τον βίο αβίωτο μέσω του αθέμιτου ανταγωνισμού στους πραγματικούς επιχειρηματίες οι οποίοι στενάζουν υπό το βάρος της φορολογίας, της συρρικνούμενης αγοράς, της «λαϊκής» έχθρας, αποτέλεσμα δεκαετιών ψευτοαριστερής προπαγάνδας, και του κράτους-εχθρού που καραδοκεί να τους συντρίψη ανά πάσα στιγμή.
Κι’όμως, σ’αυτόν τον κυκεώνα παραμένουν η μοναδική ίσως ρεαλιστική ελπίδα σωτηρίας για τη λαβωμένη Ελλάδα και τυχόν ενδυνάμωσή τους θα φέρη τα πάνω κάτω γιατί θα δείξουν τον δρόμο στην πράξη! Οι δε κυβερνήσεις, όποια κι’αν περιστασιακά βρεθή να διαχειρίζεται την καταστροφή που προκάλεσε ο παλαιοκομματισμός (που παραμένει ακμαιότατος αν κρίνωμε από το άγεσθαι και φέρεσθαι ΟΛΩΝ των κομμάτων), το σημαντικότερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι …να μην κάνουν τίποτα! Ας αφήσουν τον κόσμο ελεύθερο να παλέψη, να δημιουργήση, να βάλη το μυαλό του να δουλέψη, έστω και να αποτύχη με τις δικές του επιλογές όμως! Ακόμη κι’ο καλλιτέχνης, ο συγγραφέας, ο διανοούμενος, ο ποιητής, αυτή την εποχή επιβάλεται να λειτουργήση ως επιχειρηματίας, υπό την έννοια αναζήτησης του πραγματικού, μήπως επιτέλους ξεκλιδωθή ο Ελληνας κι’αρχίση να ξεδιπλώνη τα φτερά του.
Στο πνεύμα λοιπόν της παιδαριώδους έστω τάσης αναθεωρητισμού που έχει ενσκήψει εν Ελλάδι, ας στραφούν οι συμπατριώτες μας στα πιο βασικά και αναγκαία. Η δημιουργία πραγματικού κι’όχι δάνειου πλούτου είναι αυτή τη στιγμή αμεσότερη προτεραιότητα από την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα για παράδειγμα ή από το αν μη ελληνικής καταγωγής αριστούχοι μαθητές μπορούν να γίνωνται σημαιοφόροι (σε μια ώριμη κοινωνία, τέτοια «ζητήματα» δεν τίθενται καν). Η γνήσια οικονομική ανάπτυξη με την ενεργητικότητα που συνεπάγεται και η οποία εκ τω πραγμάτων μπορεί να διαχυθή σε όλο το εύρος της κοινωνίας, αποτελεί τη μόνη βιώσιμη έξοδο από την κρίση. Είναι καιρός ο Ελληνας από απλό ενεργούμενο (που κυρίως ενεργείται) να γίνη πάλι ενεργός άνθρωπος και πολίτης …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Πριν καμμιά εικοσαριά χρόνια, ο Στέφανος Μάνος σε συνέντευξή του είχε πει ότι από το να κάνης έναν νέο άνθρωπο δημόσιο υπάλληλο καλύτερα να τον στείλης στον δρόμο να πουλάη καρπούζια. Δεν το έκαναν τότε, αλλά θα το κάνουν τώρα …
