Του Δημήτρη Ρομποτή*
Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι οι δύο όψεις του ίδιου …σώβρακου και το γεγονός ότι η μία πλευρά – ποιά από τις δύο αφήνεται στη δική σας διακριτική επιλογή – είναι πιο χεσμένη από την άλλη δεν συνιστά ουσιαστική διαφοροποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως το «καθαρό» σώβρακο, άσχετα αν όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ έχει διαβρώσει τις τάξεις του, ακόμη όμως κι’αν πείση για την «καθαρότητα» των προθέσεών του, τί να το κάνης εφόσον ο …κώλος εξακολουθεί να είναι χεσμένος! Σύντομα θα γίνη όπως το άλλο σώβρακο, με κρούστα δηλαδή, άσε που όσο πιο εφαρμοστό, λόγω αναπαλαιωμένου μοντερνισμού, τόσο χειρότερα εν προκειμένω …
Χρησιμοποίησα την παραπάνω μεταφορά προκειμένου να μιλήσωμε με αυστηρώς …πολιτικούς όρους! Επειδή αναφερόμαστε στην Ελλάδα, το «λίκνο», την «κοιτίδα» και τα λοιπά ευτράπελα, της δημοκρατίας, απαιτείται να κατέλθωμε εις το ανάλογο επίπεδο προκειμένου να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην πέσωμεν έτι βαθύτερον, εις το ολέθριον σφάλμα της σοβαροφανείας και του δήθεν που έχει θέσει μια ολόκληρη χώρα και τις διάφορες κοινωνίες της εκτός τόπου και χρόνου, σε πλήρη δηλαδή διάρηξη σχέσεων με την όποια υπαρκτή πραγματικότητα. Ακόμη και σήμερα, στο χείλος του γκρεμού, παίζουν Καραγκιόζη (αν όχι και τις κουμπάρες) πλασσάροντάς τον στους υποτιθέμενους αφελείς ως ελληνικό «καρτούν», έμπλεο του πνεύματος του Ζορμπά το οποίο μαζί με ένα μεγάλο μέρος του αρχαιοελληνικού μας καλαμιού κληρονομήσαμε μέσω ταινιών του Χόλυγουντ. Μια «κουλτούρα» πλαστή σαν τα κινέζικα Ρόλεξ με τη διαφορά ότι τα τελευταία δουλεύουν, ίσως καλύτερα κι’από τα γνήσια. Μ’αυτό το θέμα όμως θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά, όταν θα σας αποκαλύψω ποιοί επώνυμοι εξ Ελλάδος τα μοστράρουν, έχοντάς τα αγορασμένα από το Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης στη διάρκεια επισήμων, κατά κανόνα, επισκέψεων.
Λέγαμε λοιπόν ότι το πολιτικό πρόβλημα της Γραικίας (αυτός είναι ο σωστός όρος και θα πρέπη να ληφθή σοβαρά υπόψη ως επιλογή πιθανού νέου ονόματος στις προσπάθειες για το «ριμπράντινγκ» της χώρας μετά τη …θεαματική «έξοδο στις αγορές» – για ιμιτασιόν ψώνεια) δεν είναι το σώβρακο ούτε η ποιότητα του υφάσματός του, πολύ λιγότερο δε το στύλ του, αν πρόκειται δηλαδή για μποξεράκι, τζόκεϋ, τάνγκα ή παλιά παραδοσιακή σωβράκα. Το πρόβλημα είναι ο χεσμένος κώλος, ο πολιτικός πολιτισμός (sic) δηλαδή. Εάν δεν αλλάξη ο κώλος ή αν δεν καθαριστή και εν συνεχεία μπη σε ευρωπαϊκή επιτροπεία ώστε ο επιμελής καθαρισμός του να επιβάλλεται έξωθεν, δεν πρόκειται να λυθή το πρόβλημα! Θα αλλάζουμε και θα πετάμε σώβρακα, αλλά το αποτέλεσμα θα παραμένη ίδιο, μόνο πρόσκαιρη θα είναι η χαρά της καθαριότητος, μέχρι να ζέξη το καινούργιο. Υπ’αυτή την έννοια, όσο κι’αν κάποιοι, ελάχιστοι, σοβαροί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τις αγνότερες των προθέσεων είναι χαμένοι, για να μην πω χεσμένοι, από χέρι. Δεν θα αργήσουν να βρωμίσουν κι’αυτοί ώστε να μην απομένη τίποτα άλλο παρά και η δική τους αντικατάσταση.
Το αυτό ισχύει και για τα μικρότερα κόμματα, ακόμη και τα πλέον καλοπροαίρετα (αν υπάρχουν). Προσπαθούν να παίξουν με όρους που αναιρούν τις όποιες καλές προθέσεις τους αφετηριακά. Δεν υπάρχει ελπίδα, το παιχνίδι είναι στημένο, ξέρετε πολλούς κερδισμένους στα καζίνα ή τις χαρτοπαιχτικές λέσχες της κακιάς ώρας με τις οποίες προσομοιάζει περισσότερο η Ελλάς;
Θα μου πήτε, και τί θέλεις να κάνωμε, φωστήρα μου, να παραδοθούμε αμαχητί και να υπομένωμε καρτερικώς να επέλθη το μοιραίο; Μακάρι να ήξερα παιδιά, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που έχει τέτοιες λύσεις έτοιμες. Είναι από τις περιπτώσεις που η θεραπεία πρέπει να βρεθή στην πράξη με τον κίνδυνο να αποβιώση ο ασθενής κατά τη διάρκειά της ως ρεαλιστικότατο ενδεχόμενο. Και με την εφαρμοζόμενη όμως «αγωγή» θα πεθάνη, παρά τις πρόσκαιρες, παιδαριώδεις χαρούλες, η δε δοκιμασία είναι και πιο επώδυνη. Αξίζει λοιπόν να αναζητηθή μία ή περισσότερες διαφορετικές προσεγγίσεις, αρχίζοντας όμως από τη ρίζα του προβλήματος κι’όχι από τα συμπτώματα όπως γίνεται μέχρι τώρα. Ισως οι δημοτικές εκλογές, εφόσον ο “λαός” επιλέξει τους πλέον κατάλληλους και όχι κόμματα, όπως επίσης και οι ευρωεκλογές, λόγω σταυρού προτίμησης, να προσφέρουν μια τέτοια δυνατότητα μερικής έστω ανατροπής, αν και ψηφίζοντας στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι του παλαιοκομματισμού.
Μόνο αλλαγή του υπάρχοντος πολιτικού και συνταγματικού πλαισίου μπορεί να οδηγήση σε πραγματικές πιθανότητες ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση. Ο,τιδήποτε άλλο θα είναι απλά αλλαγή σώβρακου σε άπλυτο κώλο …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ:
1) Φαίνεται ότι η “νέα” Ελλάδα που οραματίζεται η κυβέρνηση είναι σαν τη …ΝΕΡΙΤ που αντικατέστησε την ΕΡΤ (μετά το περυσινό πλιάτσικο αφότου την έκλεισαν όπως όπως). Αλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Και γαμώ τα …rebranding!
2) H Βουλή και οι συνεδριάσεις της θυμίζουν σαπουνόπερες, τουλάχιστον όσο κακής ποιότητας ήταν οι μεξικανικές και τώρα οι τουρκικές! Δεν έχουν δηλαδή να ζηλέψουν τίποτα! Το Κανάλι της Βουλής καλό θα είναι να αρχίση να τις πουλάει σε ημίωρης διάρκειας επεισόδεια, ώστε εκτός της εξαγωγής του πολιτικού μας πολιτισμού (sic), να ενισχυθούν οι πραγματικές εξαγωγές και να βγαίνη κανένα ψιλό για να καλύπτεται ένα μέρος των υπέρογκων εξόδων του …κυνοβουλίου!
