Του Δημήτρη Ρομποτή*
Μπορεί η εξίσωση των δύο κομματικών άκρων, Χρυσής Αυγής και ΣΥΡΙΖΑ, να είναι εν πολλοίς τεχνητή από πλευράς κυβερνήσεως και των «ενημερωτικών» φερεφώνων της, όπως επίσης δεν είναι λίγες οι διαφορές που σε λογικούς καιρούς και σώφρονες εποχές θα καθιστούσαν τη σύγκριση αδόκιμη. Ωστόσο, η κατά κάποιο τρόπο ποιοτική διαφορά στην οργή των οπαδών (δυστυχώς περί αυτού πρόκειται) του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με των αντιστοίχων του «ακροδεξιού» κόμματος δεν πρέπει να τρομάζη λιγότερο. Η όποια ανώτερη «μόρφωσή» τους αντί να μειώνη, εντείνει το αντικοινωνικό τους μένος και τους καθιστά άκρως επικίνδυνους όχι για το «σύστημα» εναντίον του οποίου υποτίθεται ότι μάχονται κάνοντας ταυτόχρονα ότι μπορούν για να γίνουν μέρος του, μισθολογικώς τουλάχιστον, αλλά για ό,τι έχει απομείνει από τον πραγματικό κοινωνικό ιστό της χώρας. Στη νοσηρή τους φαντασία (από την πολυετή εντρύφηση σε θρησκευτικού στυλ προπαγανδιστική μονομέρεια) δεν χωράει άλλη αλήθεια πλην της δικής τους και αδυνατούν στην τύφλα τους να ξεχωρίσουν τις όποιες ιδέες από αυτούς που τις εκφράζουν, τις συμπαθούν ή απλά δέχονται να τις ακούσουν. Στον «αγωνιστικό οίστρο» τους όλα τα σφάζουν κι’όλα τα μαχαιρώνουν, τοιουτοτρόπως νοούν τη «λαϊκή επανάσταση» που όπως έχει δείξει η πλούσια ιστορική εμπειρία ονομάζεται έτσι γιατί θύμα της είναι ο ανά περίπτωση λαός.
Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις που δεν είναι καθόλου σημερινές, αφού τα σήματα που λαμβάνω πανταχόθεν είναι εδώ και χρόνια λίαν ανησυχητικά, στάθηκε συμμετοχή μου σε «συζήτηση» στο Φέισμπουκ. Χωρίς να γνωρίζω ότι πρόκειται για σφηκοφωλιά αρρωστημένων ιδεολόγων (αν υπάρχουν και υγιείς ιδεολόγοι παίρνει μεγάλη συζήτηση), εξέφρασα και εγώ, με προσοχή είναι η αλήθεια και αρκετή δόση χιούμορ αφού κατάλαβα σε τί νερά πάταγα, κάποιες σκέψεις αναφορικά με την προσπάθεια να μπη τάξη στα ελλαδικά πανεπιστήμια. Τί ήθελα κι’άνοιξα το στόμα μου, ευθύς η μήνις, η οργή και το απροκάλυπτο μίσος ξεχύθηκε να με πνίξη! Λες και τους τσίμπησε σφήκα, πέσανε όλοι πάνω μου να με καταπιούν και όπως κάθε δημαγωγικό φερέφωνο οποιασδήποτε προπαγάνδας, δεν περιοριστήκανε στο να εκφράσουν τις όποιες ιδέες τους, πράγμα εντελώς θεμιτό, έστω κι’αν μετά βδελυγμίας απορρίπτουν ο,τιδήποτε θα μπορούσε να κεντήση τη θρησκευτικού χαρακτήρα σιγουριά τους, αλλά αρχίσανε προσωπικές επιθέσεις με αιχμή του δόρατος, τί άλλο, τη συκοφαντία. Τί «νεοφιλελέ» με είπανε – δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτός ο όρος – τί ότι τα παίρνω από εκδοτικά συγκροτήματα (δεν εργάζομαι σε κανένα ελλαδικό μέσο ενημερώσεως), τί όργανο του διεθνούς κεφαλαίου και αυτών που δολοφόνησαν τον Αλιέντε της Χιλής (για το οποίον είχα κάνει «πέιπερ» στο πανεπιστήμιο)!
Μόλις δε, κατάλαβαν ότι μένω στις ΗΠΑ, εκεί να δης λύσσα, αρχίσανε να απαριθμούν σωρηδόν τα άσχημα του εδώ εκπαιδευτικού συστήματος, για το οποίο γνωρίζουν ελάχιστα, λες κι’αυτό ήταν το θέμα της συζήτησης. Λίγο αργότερα ένας που με είχε ξεχέσει προηγουμένως, απεφάνθη ότι οι ιδέες μου δεν έχουν θέση σε μια ανθρώπινη κοινωνία (όπως την εννοεί αυτός προφανώς). Με το σχόλιό του συμφώνησε και η κάτοχος του «τοίχου» επί του οποίου γινόταν η συζήτηση και η οποία εμφανίζεται ως καθηγήτρια γαλλικού πανεπιστημίου, δημοσίου προφανώς. Χαρά στους φοιτητές της!
Η «συζήτηση» έκλεισε με απροκάλυπτες απειλές εναντίον της σωματικής μου ακεραιότητας, έτσι για να μην μείνη αμφιβολία στο τί πρέπει να περιμένουν οι υπόλοιποι Ελληνες σε περίπτωση που πάρουν και επισήμως την εξουσία (ανεπισήμως την έχουν προ πολλού, στα πεζοδρόμια αλλά και στην κυβέρνηση που κάνει ό,τι μπορεί να γίνη σαν και δαύτους).
Ο λόγος που αναφέρθηκα σ’αυτή την ιστορία δεν είναι για να καταδείξω τί τραβάω ο δόλιος ούτε για να βάλω υποθήκη σε κάποιο μελλοντικό διορισμό επισείοντας «αγωνιστικές» περγαμηνές (στην Ελλάδα της αειθαλούς «επανάστασης» όλα είναι πιθανά αρκεί να υπάρχη δημόσιο και να έχη λεφτά να μοιράζη). Το επεισόδιο είναι ενδεικτικό της αγωνιστικής ποιότητας αυτών που απειλούν πλέον, αντί απλώς να καμαρώνουν, ότι θα είναι η αυριανή κυβέρνηση. Ερχονται με τέτοια μανία και μίσος που αλοίμονο σε όσους βρεθούν μπροστά τους, έστω και κατά λάθος! Το θολομένο μάτι τους φέρνει στον νου την πρώιμη, ξεβράκωτη και καθόλα ανήθικη Πασοκοκρατία, αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι σημερινοί όμως είναι πιο επικίνδυνοι και για τον λόγο ότι ο Τσίπρας δεν θα έχη τα λεφτά να τους ταϊση και να εξαγοράση το μένος τους όπως ο Παπανδρέου τότε με τα κονδύλια της ΕΟΚ.
Κι’άντε να βρης άκρη με «αντάρτες» σε κουρσεμένη πόλη χωρίς λάφυρα!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Our dear reporter’s encounter with Syriza-linked ideologues awakens again our concern that this anti political group — against America, Germany, Europe, Israel, NATO — will bring an inevitable coup degrace to Greece, just as the country is beginning a meager resurgence. Forward-looking Greeks have long ago come to see what I have written and spoken: the nation belongs to a third-tier status of development, lacking solid institutions that can operate with transparency, and verve — a bought press, a dogmatic Church, a lethargic bureaucracy, a politicized educational system, a self-perpetuating government elite, rife corruption hanging over all. Samaras, warts and all, is making a difference for the better, but the road is long to hoe, and the pitfalls of failure still abound. People of good will must encouraged the steady drive towards radical reform, for the crisis is indeed an opportunity to improve.