Του Δημήτρη Ρομποτή*
Α ρε να μην είμαι βουλευτής τώρα! Θα τά’χα κονομήσει (σύμφωνα με τον Χαϊκάλη και την άλλη κυρία των ΑΝΕΛ) και θα είχα σώσει την Ελλάδα εφόσον η ψήφος μου θα βοηθούσε να αναβληθή ο επερχόμενος όλεθρος του ΣΥΡΙΖΑ, η άτακτη χρεοκοπία, η τακτική, κατά τα άλλα, φυγή κεφαλαίων και κεφαλιών και γενικά όλοι οι σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί που επισείονται αναφορικά με το απευκταίο σενάριο της εκλογικής αναμέτρησης και της σίγουρης νίκης των «λάθος» ανθρώπων! Δεν νομίζω να υπάρχη άλλη χώρα όπου η δημοκρατία, όπως τέλος πάντων λειτουργεί, να χρησιμοποιήται ως σκιάχτρο κατ’αυτόν τον τρόπο από ό,τι στη χώρα η οποία υποτίθεται ότι τη γέννησε (με καισαρική)! Θυμίζει η όλη ιστορία την κυβέρνηση Μπους που λύσσαξε για εκλογές στα παλαιστιανιακά εδάφη αλλά ανέκρουσε πρύμναν μόλις κέρδισε …η Χαμάς! ‘Η αργότερα στο Ιράκ. ‘Η παραμονές του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, όταν και οι δύο «πλευρές» (με αυτή του «ναί» να υπερέχη σε κινδυνολογία) υπόσχονταν την τέλεια καταστροφή για το νησί εάν ο λαός, στου οποίου τα χέρια αφέθηκε η απόφαση με βάση συμφωνία όλων των εμπλεκομένων, τολμούσε να κάνη τη «λάθος» επιλογή! Η δημοκρατία μας αρέσει όταν μας εξυπηρετή, ειδάλλως πρόκειται για επικίνδυνη ανευθυνότητα η οποία καλό είναι να αποφεύγεται κατά το δυνατόν!
Πέραν από τους λόγους αρχής όμως, η τακτική αυτή δεν βοηθάει ούτε εκείνους που την εφαρμόζουν, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κομματικούς σχηματισμούς καθόλα αναξιόπιστους και υπεύθυνους για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδος. Με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ που μετά το «λεφτά υπάρχουν» έχει κρατήσει συνεπή «μνημονιακή» γραμμή και έχει πληρώσει πανάκριβα αυτή την επιλογή (μαζί με τις εξυπνάδες του παρελθόντος), η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της, ο κ. Σαμαράς, κατηγορούν την αντιπολίτευση επειδή λέει ακριβώς αυτά που έλεγε και ο ίδιος πριν γίνη κυβέρνηση! Προφανώς το ίδιο θα κάνη και ο κ. Τσίπρας εφόσον εκλεγή, αφού η εξουσία έχει τις δυναμικές εκείνες που διαμορφώνουν άτομα και πολιτικές σύμφωνα με τις δικές της, αυτονομημένες, ανάγκες κι’όχι με τις προεκλογικές μεγαλοστομίες κάθε φερέλπιδος ερωμένου της. Αυτό όμως μέλλει γενέσθαι, οπότε ας μην προεξοφλούμε κάτι, όσο κι’αν έχουμε δει το επεισόδιο τόσες φορές που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το ξέρουμε απέξω. Η έκπληξη δεν μπορεί να αποκλειστή ούτε και το πρόσημό της, αν θά’ναι δηλαδή θετικό ή αρνητικό.
Ελεγα λοιπόν ότι όλη αυτή η κινδυνολογία, τα μελανά χρώματα της υποτιθέμενης επερχόμενης καταστροφής με στόχο την κατατρομοκράτηση των ψηφοφόρων, δεν δουλεύει, ο κόσμος δεν κάμπτεται πλέον με περαιτέρω εκφοβισμούς γιατί αισθάνεται ότι έχει ζήσει στο πετσί του τα χειρότερα. Οπως γενικά από τις ευρωεκλογές και μετά, έτσι και σ’αυτή την περίπτωση η συγκυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να αποδυναμώση τον εαυτό της και να ενισχύση την αντιπολίτευση.
Για τους νηφάλιους παρατηρητές των «πολιτικών» δρώμενων εν Ελλάδι αυτό δεν θα πρέπη να αποτελή έκπληξη. Από το 1981 και μετά, αφότου το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε ουσιαστικά τη χώρα, τα διαλείμματα της Νέας Δημοκρατίας ήταν ουσιαστικά συνεκτικοί κρίκοι της ίδιας πολιτικής. Αρχίζοντας από την εποχή Αβέρωφ, η Ν.Δ. μιμείται συστηματικά το ΠΑΣΟΚ θεωρώντας ότι αυτός είναι ο σιγουρότερος δρόμος για την εξουσία. Με την «τακτική» αυτή το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απεκδύθηκε συστηματικά κάθε ιδιοπροσωπείας, αυτοευνουχίστηκε και αρκέστηκε στην προσδοκία να γίνη ο εκάστοτε αρχηγός «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Με βάση λοιπόν αυτή την «παράδοση» θα ήταν αφελές να περιμέναμε πρωτοβουλίες και ουσιαστικές πολιτικές κι’από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία. Για μια ακόμα φορά συνέχισε τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, με την προστιθέμενη πίεση της τρόικας (πάλι καλά). Το δε ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά ανύπαρκτο πλέον για να αναλάβη ηγετικό ρόλο στη συγκυβέρνηση. Ετσι και οι δύο αρκούνται στο να στρώνουν το κόκκινο χαλί του ΣΥΡΙΖΑ, απειλώντας και κραυγάζοντας υστερικά για την τιμή των όπλων.
Δεν τους φταίει το σύνταγμα και οι (ανεδαφικές, κατά τα άλλα) προβλέψεις για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός που εν μέσω αυτής της πρωτοφανούς κρίσης «Γιάννης μπήκε και Γιάννης βγήκε». Αντί να υπερασπίζουν το σε κάποιες περιπτώσεις διόλου ευκαταφρόνητο έργο τους, τρομοκρατούν τον κόσμο για τα δεινά που θα έρθουν αν τυχόν γίνουν εκλογές! Μα καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι μ’αυτό τον τρόπο δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δηλώνουν σχεδόν ξεκάθαρα την πίστη τους ότι θα τις χάσουν;
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
