Η Οιδιπόδεια στιγμή του Τζωρτζ Παπανδρέου

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Ενα από τα «Νιου Γίαρ’ς Ρεζολούσιόνς» μου φέτος ήταν να σταματήσω να ασχολούμαι από αυτό το β(λ)ήμα με τα «πολιτικά» της Ελλάδος ή με τα της καθ’ημάς ομογενείας. Μ’άλλα λόγια να κόψω τις μαλακίες και να αφιερωθώ στο κατεξοχήν λογοτεχνικό και …αλογοτεχνικό μου έργο καθώς υποφέρω ούτως ή άλλως από …ιππόταση. Ελα όμως που η επικαιρότης καραδοκεί και ανατρέπει κάθε «ρεζολούζιον», κάθε υπόσχεση ή κανόνα όσο αποφασιστικός κι’αν είναι κανείς κι’όσο σιδηρά αν έχη τη θέληση. Από την άλλη, τί νόημα θα είχε μια υπόσχεση ή ένας κανόνας εάν δεν επρόκειτο να παραβιαστή; Τί αξία θα είχε εάν δεν λειτουργούσε ως κίνητρο για ανατροπή (όχι του Πρετεντέρη,  ούτε φορτηγού αυτοκινήτου); Ο κανόνας, σε τελική ανάλυση είναι που επιβεβαιώνει την εξαίρεση κι’όχι το αντίστροφο. Παραφράζοντας τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ, θά’λεγα ότι όπως ένα φόρεμα είναι ωραίο όταν κάνη τον άντρα να θέλη να το βγάλη (από τη γυναίκα, όχι από πάνω του) έτσι και μια απόφαση είναι ισχυρή μόνο όταν υποκύπτη στις πιέσεις – ειδάλλως σπάει σαν το αγγούρι.

Παρεσύρθην και εσύρθην εκτός θέματος, αν και η αναφορά στο συγκεκριμένο άτομο αφετηριακώς προδιαθέτει για κάθε είδους λογική ανατροπή! Σκεφτόμουνα λοιπόν ότι όλα αυτά τα σενάρια περί της πολιτικής σκοπιμότητος του κόμματος που ανεκοίνωσε ο κ. Τζωρτζ (χαϊδευτικά το λέω, όπως είχε πει κι’ο Μητσοτάκης εξηγώντας τη δήλωσή του ότι το παιδί δεν κάνει για αρχηγός) Παπανδρέου, ότι δηλαδή το κάνει για να περικόψη τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ή να παίξη ρόλο «μπαλανταίρ» μετά τις εκλογές βοηθώντας τη μία ή την άλλη πλευρά να σχηματίση κυβέρνηση, κι’αν του πέρασαν από τον νου είναι απολύτως δευτερεύοντα!

Ο Τζωρτζ περνάει με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών την Οιδιπόδεια φάση του. Με το νέο κόμμα σκοτώνει τον πατέρα του σε μια προσπάθεια να χαράξη τον καταδικό του δρόμο, ακόμη κι’αν ενέχη ο κίνδυνος να τον οδηγήση σε ανωμαλίες και στο τέλος να βγάλη ο ίδιος τα μάτια του! Βέβαια, θα είχε κάνει μεγάλη υπηρεσία στην Ελλάδα, αλλά και στον εαυτό του, εάν τον είχε σκοτώσει, μεταφορικά ή στην κυριολεξία, τη δεκαετία του ’80, πριν προχωρήση σε μη αναστρέψιμο βαθμό ο «σοσιαλιστικός μετασχηματισμός» της ρεμούλας, ανευθυνότητος, σταρχιδισμού και όλα τα άλλα συναφή που επέφερε στην ελλαδική ψυχοσύνθεση η περίοδος του «Τσοβόλα δώστα όλα». Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως, αν και το όνομα του νέου, μη ευκρινώς σχηματοποιημένου σχήματος δεν προδιαθέτει για πλήρη διάρρηξη με τα πατρικά δεσμά. Ασε που φέρνει κάτι από …ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ., αφού τα αρχικά του σχηματίζουν το ακρωνύμιο ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ, χωρίς τη σοβαρότητα του πρώτου όμως.

Κατά την ταπεινή γνώμη μου, η ψυχολογικώς κατανοητή προσπάθεια με το νέο κόμμα δεν είναι αυτό που ταιριάζει στον Τζωρτζ και τελικώς θα φάη τα μούτρα του ακόμη κι’αν το εγχείρημα αποδειχθή «επιτυχημένο». Οταν ήταν ΥΠΕΞ, επί Σημίτη, τη μόνη περίοδο της μεταπολιτεύσεως που η Ελλάς είχε κάπως δεξιά κυβέρνηση, ο κ. Παπανδρέου είχε την ευφυία να ξοδέψη ένα μέρος από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου του όχι για να βοηθήση φιλικά εκδοτικά συγκροτήματα ΚΥΡΙΩΣ, αλλά για να σχηματίση μια άτυπη ομάδα συμβούλων πλαισιωμένη από μεγάλα μυαλά, ανάμεσά τους και τον Γουέλερ εκ Νέας Υόρκης. Επειδή έχει το χάρισμα να μιλάη εκ γενετής την αμερικανική εκδοχή της αγγλικής γλώσσας μπορούσε ευκολότερα να κάνη «μπλεντ» και να έχει αμεσότερη πρόσβαση στη σύγχρονη πολιτική σκέψη, εντάσσοντας, άλλοτε γόνιμα κι’άλλοτε άγονα, και την ελλαδική εξωτερική πολιτική η οποία παραδοσιακά φαντάζει παράταιρη, εκτός τόπου και χρόνου και για τα μπάζα, στις «μέιν στρημ» θεωρητικές εξελίξεις και διεργασίες. Αυτή τη λιγότερο γνωστή πτυχή της θητείας του Τζώρτζ δεν την ξέρουν «χόι πολλόι» κι’όμως ενδέχεται να αποτελέση τη μεγαλύτερη, αν όχι τη μόνη, ουσιαστική προσφορά στο σεργιάνι του επί της ελλαδικής πολιτικής σκηνής.

Υπό τις παρούσες συνθήκες ο μόνος ουσιαστικά ωφέλιμος εθνικά ρόλος που θα μπορούσε να παίξη ο Γιώργος και θα του πήγαινε κιόλας, θα ήταν να διοριστή από το ελλαδικό κράτος κάτι σαν έπαρχος, κομισάριος, συντονιστής κλπ, υπεράνω όλων των πρεσβευτικών και προξενικών αρχών, στις ΗΠΑ μήπως και φτιάξει κατάσταση για λογαριασμό της Ελλάδος (και δικό του). Δηλαδή, να έχη έδρα τη Νέα Υόρκη και ένα «μπάτζετ» που θα του επιτρέπη να «οργώνη» την Αμερική, να μιλάη στα πανεπιστήμια, να διοργανώνη συνέδρια, να συναγελάζεται με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ιδιαιτέρως του Χόλλυγουντ (κάτι που ποτέ δεν προσπάθησε συστηματικά κανένας «παράγοντας» εδώ), να τρώη «λαντς» με «μπίζνεσμεν» και επενδυτές και γενικά να τρέχη απο’δώ κι’απο’κεί κάνοντας δημόσιες σχέσεις για λογαριασμό της χώρας, συντονίζοντας παράλληλα και τις δραστηριότητες των εδώ ελληνικών υπηρεσιών και οργανώσεων στη βάση μιας κάπως κοινής ατζέντας (μέχρι τώρα η «στρατηγική» συνίσταται στο πυρ κατά βούλησιν με αποτέλεσμα κάποιες φορές να βαράη κι’ο ένας τον άλλον όπως γίνεται σε κάθε μορφή κλεφτοπολέμου).

Ο Γιώργος είναι 65 τώρα, μπορεί να δώση πολύ πράμα μέχρι τα 75 του και μετά να γίνη πρόεδρος της Δημοκρατίας να ησυχάση κι’αυτός και όλοι μας (αν εν τω μεταξύ λόγω του ξεφτιλίσματος που έχει υποστεί ο θεσμός δεν θα έχη επανέλθει η βασιλευομένη δημοκρατία, έτσι για να μπούνε κάποια πράγματα στη θέση τους και να διορθωθούν κάτι «ανφέρ» πού’λεγε κι’ο Μητσοτάκης – δίκιο είχε). Εγώ, γιατί να το κρύψωμε άλλωστε, είμαι δηλωμένος βασιλικός κι’αν κάτι ψάχνω είναι μια γλάστρα για να ποτίζεται μαζί μου …

Από πλευράς κοινότυπου πολιτικαντισμού τώρα, είναι δύσκολο να προβλέψη κανείς αν το ΚΙΔΗΣΟ θα βοηθήση τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα, αν θα κάνη ζημιά στον Βενιζέλο και το «ορίτζιναλ» ΠΑΣΟΚ, αν θα παίξη ρόλο τσόντας σε κυβέρνηση συνασπισμού μετά τις εκλογές γινόμενος ο αρχηγός του από δήμαρχος (πρωθυπουργός) κλητήρας. Οπως προείπα, ελάχιστη σημασία έχει στο μη συμβατικό χωροχρόνο του Τζωρτζ όπου προέχουν τα υπαρξιακά ερωτηματικά κι’όχι τα ερωτήματα.

Ο μόνος που σίγουρα ωφελείται από το κίνημα του Γιώργου είναι ο Γιώργος ο Μητσικώστας…

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: Θα ήθελα να συγχαρώ και επισήμως τον πρώην Πανσοφολογιώτατο Απόστολο, της Ορθοδοξίας, Κουφαλάκη για την προαγωγή του σε Θεοφιλέστατο (επίσκοπο-ορντινάτσα). Ανέκαθεν βιρτουόζος της υποκριτικής, η θήτευσίς του εν Λος Αντζελες, κατεξοχήν χώρο της Εβδόμου Τέχνης, απεδείχθη γονιμότατος. Αντε και με …Οσκαρ!