Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με αφορμή την Επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας διοργανώνεται την ερχόμενη Κυριακή, 29 Μαρτίου, η ετήσια ελληνική παρέλαση στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για τον κορυφαίο, μετά την Εκκλησία, θεσμό της ομογένειας που συνιστά πλέον παράδοση μετά από τόσες δεκαετίες συνεχούς επανάληψης, άσχετα αν η περίπτωσή της έχει διαψεύσει το ρητό που τη θέλει «μήτηρ της μαθήσεως» (την επανάληψη). Παρά τα σκαμπανεβάσματα, την καπήλευσή της εκ μέρους παρασκηνιακών παραγοντίσκων προκειμένου να κάνουν «τελετάρχες» κομματικούς «φίλους» εξ Ελλάδος ή τους εαυτούς τους, και παρά την αδυναμία του θεσμού να εξελιχθή, συνεχίζει να είναι το μεγάλο ετήσιο ραντεβού για τους ομογενείς της τριπολιτειακής περιφέρειας (Νέα Υόρκη, Νέα Ιερσέη, Κονεκτικούτη) και η φετινή δεν θα αποτελέση εξαίρεση. Αναμένεται να αρχίση γύρω στη μία το μεσημέρι από το ύψος της 63ης οδού έως την 79η όπου βρίσκεται το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος και η έδρα της Αρχιεπισκοπής. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρήτε στην ιστοσελίδα hellenicsocieties.org
Η παρέλαση διοργανώνεται παραδοσιακά από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, ένας φορέας που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε παρακμή εξαιτίας εγγενών αδυναμιών που δεν είναι του παρόντος να αναλύσωμε, αλλά και για τον λόγο ότι οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι έχουν εν πολλοίς ατονήσει με την εναλλαγή των γενεών. Αν δεν υπήρχε η παρέλαση ίσως να είχε διαλυθεί και η ομοσπονδία καθώς παραμένει το μεγάλο και μοναδικό ατού της, δυστυχώς. Με την έναρξη κάθε νέας προεδρείας γίνεται προσπάθεια ανασύνταξης και αναζωογόνησης και η παρούσα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το αν θα πετύχη μένει να φανή. Οι λόγοι πάντως που προκαλούν τη σταδιακή αποσύνθεση δεν αγγίζονται, όλοι καταπιάνονται με τα συμπτώματα και ουδείς με την ασθένεια. Οπως και σε άλλες περιπτώσεις της ομογενειακής ζωής έχουμε εθιστεί στα παυσίπονα …
Φέτος η επιλογή τελεταρχών πήρε περισσότερο χρόνο από ό,τι άλλες φορές, αλλά τα ονόματα μας εξέπληξαν ευχάριστα. Πρόκεται για το ζεύγος Κάλαμου, από το Σικάγο, και το ζεύγος Ψαρά από το Μπρούκλιν όσον αφορά στους ομογενείς, και τον Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Αντριου Κουόμο ως προς τους μη ελληνικής καταγωγής. Ο Τζων Κάλαμος είναι ιδρυτής μιας από τις μεγαλύτερες επενδυτικές εταιρείες των ΗΠΑ, μέλος κορυφαίων ελληνοαμερικανικών οργανώσεων και έχει εκδηλώσει έμπρακτο ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα τις οποίες η χώρα έχει ανάγκη όσο ποτέ. Το ζεύγος Ψαρά δραστηριοποιείται επαγγελματικώς στον χώρο των ακινήτων ενώ έχει επιδείξει πολυσχιδή συμμετοχή στα κοινοτικά μέσω διαφόρων οργανώσεων, της ομοσπονδίας μη εξαιρουμένης, και είναι ιδιαιτέρως προσφιλείς με τη σεμνότητα που τους διακρίνει.
Ο Αντριου Κουόμο είναι υπερόπτης έως και αλαζόνας, χαρακτηριστική περίπτωση Ιταλοαμερικανού, του οποίου ο πατέρας επίσης υπήρξε κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Υπερίπταται τόσο σε σχέση με το έδαφος που πατάει ώστε σε εκδήλωση οικονομικής ενίσχυσης της προεκλογικής του εκστρατείας που είχαν διοργανώσει Κύπριοι, δεν ανέφερε ούτε μία λέξη για το Κυπριακό κατά τη διάρκεια της ευχαριστήριας ομιλίας του! Το ίδιο είχε κάνει και ο πατέρας του, Μάριο Κουόμο – αξεπέραστος ρήτωρ, κατά τα άλλα – σε προεκλογική συγκέντρωση που είχε διοργανωθεί στο πάλαι ποτέ «Κρύσταλ Πάλας» τη χρονιά που έχασε από τον Πατάκι όπως ήμουν ο πρώτος που τόλμησα να προβλέψω (με άρθρο μου στην Πρωινή) επειδή θεώρησα ότι είχε χάσει την επαφή με τους ψηφοφόρους. Δεν μπορείς στην Αστόρια να μην αναφερθής στο Κυπριακό όταν μιλάς σε Ελληνες! Φανταστήτε να είχαν πάει σε εκδήλωση Κουβανών και να μην είχαν καταδικάσει τον Κάστρο, Αρμενίων και να μην είχαν αναφερθεί στη Γενοκτονία ή Εβραίων και να μην έλεγαν λέξη για το Ισραήλ! Στους Ελληνες τα κάνουν όμως, γιατί τους περνάνε. Εν πάση περιπτώσει, ως κυβερνήτης της Νέας Υόρκης δεν βλάπτει που θα είναι ένας από τους τελετάρχες στη φετινή παρέλαση.
Παρά τις διοργανωτικές αδυναμίες και τα πολλά στραβά, αυτοί που αγωνίζονται για να φέρουν εις πέρας το ετήσιο εγχείρημα της παρελάσεως αξίζουν των ευχαριστιών μας. Πολλοί χάνονται από τα σπίτια τους ειδικά τον τελευταίο μήνα, άλλοι δεν κοιμούνται καθόλου ενώ δεν λείπουν και εκείνοι οι οποίοι αφήνουν και τις δουλειές τους προκειμένου να συμβάλουν όσο μπορούν. Ακόμη κι’αν μερικοί το κάνουν για προσωπικούς λόγους (η ομοσπονδία παραδοσιακά λειτουργεί και ως «γκρούπ θέραπυ») ή για να προωθήσουν τους εαυτούς τους, ακόμη δηλαδή κι’αν θέσωμε υπό αμφισβήτηση τις προθέσεις τους, το αποτέλεσμα είναι εν πολλοίς απόρροια των κόπων τους.
Λέμε και ξαναλέμε κάθε χρόνο ότι πρέπει να ξεκινήση ένας διάλογος ώστε ο θεσμός να ανανεωθή και να ανταποκρίνεται περισσότερο στις σημερινές συνθήκες. Και ο καθένας, όπως έχει δικαίωμα, να πή το μακρύ και το κοντό του. Προ ημερών οι διοργανωτές κατηγορήθηκαν επειδή τόλμησαν, στη Νέα Υόρκη, το 2015, να κάνουν τη σχετική αφίσα στην αγγλική γλώσσα (από αυτούς που κατηγορούν – δικαίως εν μέρει – τον ΣΥΡΙΖΑ για έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα)! Είναι ανάγκη να συζητήσωμε και να δούμε τί είδους παρέλαση θέλουμε: «ινκλούσιβ», για όλο τον κόσμο δηλαδή, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι ζουν στη Νέα Υόρκη, ή «εξκλούσιβ», για αυτούς που γυροφέρνουν στην Αστόρια.
Αυτά όμως είναι για μετά την παρέλαση, καθώς προέχει η σχετική έστω επιτυχία της φετινής. Οπως η ομογενειακή εμπειρία έχει δείξει, ένας θεσμός που χάνεται δεν ξανάρχεται. Είδατε τί έγινε με τα μπουζουκτσίδικα! Είναι ανάγκη λοιπόν να πλημμυρίσωμε την 5η Λεωφόρο και να δείξωμε ότι η παρέλαση μας ενδιαφέρει, τη χρειαζόμαστε εμείς και τα παιδιά μας, είναι το ετήσιο πανηγύρι της κοινότητάς μας και το αγαπάμε έστω κι’αν πρόκειται για βίτσιο! Βάλτε λοιπόν τα καλά σας, τις παραδοσιακές σας ενδυμασίες όσοι έχετε, και ελάτε στο συναπάντημα του Ελληνισμού, να κάνουμε το κομμάτι μας και να αισθανθούμε για λίγο έστω οι καλύτεροι του κόσμου, σαν να είμαστε σε γήπεδο! Πόσο μάλλον που την ίδια μέρα η Εθνική παίζει στην Ουγγαρία και χρειάζεται μόνο τη νίκη …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
It is good that I attend to reading this piece less than 24 hours after visiting the Greek Consulate in New York to participate in the annual March 25 celebration, the 194the year of independence in the annals of modern Greece. While milling around with my wife Anna, I was able to reconnect with old acquaintances from the Federation of Hellenic Societies of Greater New York, asking after the prospect for a decent showing in this coming Sunday’s Fifth Avenue parade, as well as the general condition of the institution — given the rife negative reportage surrounding leaders and the neglected issues of the organization. Lip service has been given to the hope for a Greek-Jewish collaboration, even when I have repeatedly offered to play a role to bring contact of the former to the latter, for mutual benefit. Even my formal written entreaties have met silence or indifference, indicating to me that the organized Greek community in Astoria has not achieved a level of political maturity (is anyone surprised?), to attain the long-term vision for such sustained involvement. Meanwhile, I am disheartened that the new Tsipras government in Greece has given the nod to the notorious Defense Minister Panos Kammenos and his deputy Terrence Quick, to represent the nation in several events in New York and Washington. Surely, even in current public life, much-debased as it is, there could have been found more distinguished, inclusive personalities to represent Greece! For me, I shall be happy to assist Greeks there and here, as an unpaid adviser to prevent precisely such faux pas as both organized entities are frequently prone to commit. Eleos, I say!