Του Δημήτρη Ρομποτή*
Το χθεσινό σχόλιο αναφορικά με τη λεγόμενη επιστολική ψήφο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, ως ανεμένετο. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια εξήγηση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: το συγκεκριμένο βήμα είναι ιστολόγιο στο οποίο εκφράζω αποκλειστικά και μόνο τη γνώμη μου, δεν εκπροσωπώ την «ομογένεια», δεν αντιπροσωπεύω οποιαδήποτε συλλογικότητα, γενικά δεν μιλάω για λογαριασμό οποιουδήποτε άλλου. Εκ των πραγμάτων ένα ιστολόγιο δεν μπορεί ούτε να έχη εχέγγυα αντικειμενικότητας κι’όποιος λέει κάτι τέτοιο κοροϊδεύει εαυτόν και αλλήλους. Οποιος θέλει το διαβάζει είτε για λόγους απόλαυσης, επειδή, κατά τη γνώμη μου, η ανάγνωση ελευθέρου κειμένου σε ιστολόγιο πρέπει να είναι πρωτίστως απολαυστική δραστηριότητα, ανεξαρτήτως του ύφους ή της «σοβαρότητάς» του, είτε για λόγους ενημέρωσης ή απλά για να περνάη την ώρα του. Εάν κάνω κάποιους να γελάσουν, να στοχαστούν ή απλά να νευριάσουν και να αρχίσουν τα μπινελίκια εναντίον μου αισθάνομαι προνομιακά ευτυχής! Ευχαριστώ για την προτίμηση και ευχαριστώ επίσης τις δεκάδες ιστοσελίδες ανά τον κόσμο που το φιλοξενούν, μεταφέροντας το «πνεύμα» μου σε όλα τα μήκη και …πλάτες που μπορούν να το σηκώσουν.
Having said that, θα ήθελα να αποσαφηνίσω ότι το συνταγματικό δικαίωμα της ψήφου δεν αναιρείται στους ομογενείς που είναι Ελληνες πολίτες. Σε καμμία περίπτωση. Είναι η απομάκρυνσή τους από τον τόπο εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους που καθιστά το δικαίωμα αυτό ανενεργό, μη πραγματοποιήσιμο. Δηλαδή, ακόμη κι’αν δεν είσαι ομογενής, ας πούμε ότι ζεις στην Αθήνα αλλά κατάγεσαι από τον Αγιο Πέτρο Λευκάδος, πάλι δεν μπορείς να ψηφίσης, εκτός κι’αν ταξιδέψης πέντε ώρες – συνιστώ λεωφορεία του ΚΤΕΛ επειδή η οικογένειά μου έχει μετοχές. Νομίζω έβαλαν και προσφορές για τις εκλογές – για να ασκήσης το εκλογικό σου δικαίωμα στο Δημοτικό Σχολείο όπου φοίτησα. Ομοίως και οι Ελληνες πολίτες κάτοικοι της Νέας Υόρκης, δεν μπορούν να ψηφίσουν εδώ, εκτός κι’αν ταξιδέψουν στην Ελλάδα κι’όχι οπουδήποτε, εκεί όπου είναι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι!
Θέμα «διάκρισης» λοιπόν δεν τίθεται, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι δεν αναιρείται στους ομογενείς που είναι ακόμη Ελληνες πολίτες. Τίθεται όμως, κατά τη γνώμη μου, πάντα, ηθικό ζήτημα σε περίπτωση που αρθούν οι όχι λίγες τεχνικές δυσκολίες και επιτραπεί η επιστολική ψήφος: ας πάρουμε για παράδειγμα τις Δημοτικές Εκλογές. Εάν ψηφίζουν οι ομογενείς δεν θα έχουν καμμία ελπίδα οι περισσότεροι δήμοι της Ελλάδος να εκλέξουν τους υποψηφίους της προτίμησής τους διότι θα υπάρξη πλήρης δημογραφική αλλοίωση. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπως η Νίσυρος, οι «απ’έξω» ψηφοφόροι θα είναι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς που έχουν μείνει εκεί! Δηλαδή ο μόνιμος κάτοικος Νέας Υόρκης, Σικάγου και Μελβούρνης, θα εκλέγη τον Δήμαρχο Νισύρου ο οποίος όμως, θα κάθεται στον σβέρκο αυτών που εξακολουθούν να ζουν στο νησί και ενδεχομένως να μην τον θέλουν! Τί είδους δημοκρατικότητα συνιστά ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Το αυτό ισχύει και για τις βουλευτικές εκλογές. Οι ψήφοι των ομογενών που δεν ζουν εκεί θα είναι αρκετοί να γείρουν το αποτέλεσμα στη μία ή την άλλη πλευρά. Αφήστε δε τα καραγκιοζιλίκια που συνεπάγεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο: υποψήφιοι δήμαρχοι ή βουλευτές να τρέχουν ανά την ομογένεια για λεφτά και ψήφους, διχάζοντας εκ νέου τις παροικίες και δημιουργώντας αχρείαστες εντάσεις. Η ελληνική «ιδιατερότητα» της δημοκρατίας που δεν έχει αδιέξοδα, παραδοσιακά τραβάει τις όποιες δυνατότητες στα άκρα εξευτελίζοντας τις όποιες διαδικασίες και καθιστώντας φαιδρή κάθε έννοια «due process». Τα έχουμε ζήσει τις προηγούμενες δεκαετίες και χωρίς επιστολική ψήφο. Φανταστήτε τί έχει να γίνη όταν με το καλό θα την έχουμε!
Τώρα, με βάση τις δικές μου παρατηρήσεις και μόνον, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνόφωνης ομογένειας δεν δίνει πεντάρα για την επιστολική ψήφο, δεν ασχολείται με τέτοιου είδους θέματα. Υπάρχει όμως μια «κριτική μάζα» ανθρώπων, κυρίως επαγγελματιών και νεοφερμένων μεταναστών που εκ των πραγμάτων έχουν εντονότερους δεσμούς με την ελλαδική καθημερινότητα και οι οποίοι θα επιθυμούσαν διακαώς να μπορούσαν να ψηφίσουν από εδώ. Αυτοί είναι γενικά καλοπροαίρετοι άνθρωποι που δεν υποστηρίζουν το δικαίωμα της επιστολικής ψήφου για ιδιοτελείς σκοπούς, παρόλο που στη σύγχρονη δημοκρατία κι’αυτό είναι δεν απαραίτητα μεμπτό.
Υπάρχουν όμως και τα μικρομάγαζα που συνήθως κάνουνε τον μεγαλύτερο θόρυβο, καπελώνοντας και τις αγνές προθέσεις όσων θέλουν τη δυνατότητα της επιστολικής ψήφου. Πρόκειται για διάφορους ψευτοπαράγοντες οι οποίοι αντλούν λόγο ύπαρξης αλλά και οικονομικά ή άλλου είδους οφέλη από το κομματικό αλισβερίσι, εκπροσωπώντας συγκεκριμένους πολιτικούς ή και κόμματα. Σ’αυτούς να προστεθούν και κάποια μέσα ενημέρωσης που αποβλέπουν σε οικονομική αβάντα, είτε ως διαφημίσεις κατά την προεκλογκή περίοδο ή – γιατί να το κρύψωμε, άλλωστε – ως κρατική ενίσχυση εφόσον οι εκλεκτοί τους νικήσουν και γίνουν αξιωματούχοι (της πουτάνας έχει γίνει μ’αυτά τα μυστικά κονδύλια σε δυο-τρία υπουργεία! Αφήστε δε κάποιες περιφέρειες). Για αυτό και εμφανίζονται ως μπροστάρηδες και ιδροκωπούν για το δήθεν «καταπιεσμένο» δικαίωμα της ομογένειας και τα άλλα φαιδρά τα οποία τυλίγουν ως μπακαλιάρους σε φύλλα εφημερίδων γεμάτα «πατριωτισμό» που ξεπερνάει σε λύσσα κι’αυτό ακόμη το αλάτι του παστού ψαριού! Το ιδιοτελές συμφέρον άλλωστε, πάντα ενεδύεται τον μανδύα του δημοσίου συμφέροντος προκειμένου να πείθη τα θύματα που είναι συνήθως οι καλύτεροι σύμμαχοί του.
Εγώ πάντως θα είμαι – καλώς εχόντων των πραγμάτων – στην Ελλάδα με τις εκλογές αλλά από σεβασμό στους συμπατριώτες μου δεν θα ψηφίσω! Οπως δεν ψήφισα και στο πρόσφατο δημοψήφισμα-κοροϊδία, ενώ επίσης ήμουν εκεί. Μπορεί να ασκώ κριτική, να αγωνίζομαι, να ενδιαφέρομαι, να πονάω, να ματώνω που λέει κι’ο Τσίπρας, για την Ελλάδα, αλλά δεν θεωρώ ότι μου πέφτει λόγος για το ποιούς θα έχουν στον σβέρκο τους ως κυβερνήτες. Είναι δική τους επιλογή όπως δικές τους πρωτίστως και οι συνέπειες …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
