Η Αμφίπολη και η ελλαδική σχιζοφρένεια…

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Ο Σταύρος Τζίμας με άρθρο του στην Καθημερινή το οποίο τιτλοφορείται «Η σημασία της Αμφίπολης» καταπιάνεται με τη σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση αλλά και ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα της ελλαδικής κοινωνίας. Συνιστώ να το διαβάσετε ολόκληρο, εν περιλήψει όμως αναφέρει ότι η υπεύθυνη των ανασκαφών, κ. Κατερίνα Περιστέρη, κατά τη διάρκεια ομιλίας της σε αποφοίτους του Αριστοτελίου Πανεπιστημίου ανέφερε ότι ο νεκρός, περί την πιθανή ταυτότητα του οποίου ξοδεύτηκαν τόνοι μελάνης και φαιάς ουσίας σε μια φρενίτιδα που θύμιζε εν πολλοίς το πάλαι ποτέ ανοικτό (για μια σαιζόν) ερώτημα «Ποιός πυροβόλησε τον Τζέι Αρ» στη σειρά «Ντάλας», είναι τελικά(;) ο Ηφαιστίων, ένας από τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παρών στην ομιλία ήταν ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Τέρενς Κουίκ ο οποίος άδραξε την ευκαιρία να τονίση ότι τα ευρήματα επιβεβαιώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας (τότε γιατί χρειαζόταν να το πη;) την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Πληροφορηθείς δε, περί του συμπεράσματος της αρχαιολόγου ο μέχρι πρότινος υπουργός πολιτισμού, κ. Νίκος Ξυδάκης, φέρεται να σχολίασε σε πηγαδάκι της Βουλής ότι πρόκειται για «παπαριές της Περιστέρη»!

Ιδού λοιπόν τα δύο κύρια ρεύματα του μείζονος ελλαδισμού: από τη μία ο ακατάσχετος ψευτοεθνικισμός που δεν διστάζει να εκμεταλλευτή την αρχαία κληρονομιά προκειμένου «να καθαρίση» σημερινά προβλήματα (Μακεδονικό) όπως εκφράστηκε από τον κ. Τέρενς Κουίκ. Από την άλλη ο εθνομηδενισμός, η άνευ όρων απόρριψη ακόμη και της επιστήμης εφόσον προβάλει το αυτονόητο, ότι δηλαδή μια εθνική ταυτότητα όπως η ελληνική έχει πολύ βαθιές ρίζες, δεν μπορεί να είναι επιφανειακό μόρφωμα απλών συμβάσεων και συγκατοικήσεων. Αυτή η τάση εκφράζεται από τις «παπαριές» του κ. Ξυδάκη. Η Αμφίπολη λοιπόν, ως …Αμφίψωλη που λέει κι’ο Μητσικώστας! Στο κέντρο είναι η κ. Περιστέρη και γενικά η επιστημονική κοινότητα η οποία κλίνει πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με το ποιός μοιράζει θέσεις, λεφτά και προνόμια.

Η αλήθεια δυστυχώς, δεν μπορεί να είναι καν στη μέση! Η δε αναζήτησή της δεν μπορεί ούτε να ξεκινήση από οποιαδήποτε πλευρά αυτού του «διπόλου» διότι είναι τεχνητό, δεν εκφράζει καμμία πραγματικότητα, πρόκειται για κακή απομίμηση ξένων ρευμάτων, με τον τρόπο ας πούμε, που κάποιοι Κύπριοι πιτσιρικάδες το παίζουν πανκ ή ξέρω ‘γώ ποιά άλλη λόξα θα τους γυαλίση στο μάτι. Τόσον η «τάση» του Τέρενς Κουίκ όσο και αυτή του Νίκου Ξυδάκη, είναι κενές νοήματος. Η ελληνικότητα της Μακεδονίας ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν. Αυτό που αμφισβητείται είναι η ελλαδικότητα της Μακεδονίας. Από την άλλη, μια τόσο σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη δεν μπορεί να είναι παπαριές, ακόμα κι’αν τη χώρα κυβερνούν αγρίμια τύπου ΙΣΙΣ ή Ταλιμπάν. Αν τα αρχαιολογικά ευρήματα ήταν «παπαριές» δεν θα έμπαιναν στον κόπο να τα ανατινάξουν. Κι’αν όλα αυτά είναι όντως «παπαριές» πώς δέχτηκε ο κ. Ξυδάκης τη θέση του υπουργού πολιτισμού κατά το προηγούμενο εφτάμηνο;

«Αληθινά τραγική ‘ναι η θέση Ελλάδας’ βαριά πολύ η ευθύνη του σημερινού Ελληνα’ απιθώνει στους ώμους μας επικίντυνο, δυσκολοεκτέλεστο χρέος», γράφει ο Καζαντζάκης (Αναφορά στον Γκρέκο). «Καινούριες δυνάμες ανεβαίνουν από την Ανατολή, καινούριες από τη Δύση, κι η Ελλάδα, ανάμεσα πάντα στις δύο αντικρουόμενες ορμές, γίνεται πάλι στρόβιλος. Η Δύση, ακολουθώντας την παράδοση της λογικής και της έρευνας, ορμάει να καταχτήσει τον κόσμο’ κι η Ανατολή, σπρωγμένη από τρομακτικές υποσυνείδητες δυνάμες, χιμάει κι αυτή να καταχτήσει τον κόσμο’ κι η Ελλάδα, ανάμεσά τους, γεωγραφικό και ψυχικό σταυροδρόμι του κόσμου, χρέος έχει πάλι να φιλιώσει τις δυο τούτες τεράστιες ορμές, βρίσκοντας τη σύνθεση. Θα μπορέσει;»

Αυτό είναι το πραγματικό υπαρξιακό ερώτημα της σημερινής Ελλάδος, όπως ακριβώς το έθεσε ο Καζαντζάκης αρκετές δεκαετίες πριν. Ολα τα άλλα είναι ασκήσεις επί (χασαπο)χάρτου ψησταριάς. Η ταυτότητα, σε τελική ανάλυση, είναι μια διαρκής αναζήτηση, ένα παλίμψηστο στο οποίο το κάθε νέο στρώμα προστίθεται σε ήδη υπάρχοντα, ενσωματώνοντάς τα συνειδητά κι’υποσυνείδητα. «Μια αυστηρή ασίγαστη ευθύνη βαραίνει τους ώμους όλων των ζωντανών Ελλήνων», συνεχίζει ο Καζαντζάκης. «Ακαταμάχητη μαγική δύναμη έχει το όνομα’ όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα έχει το χρέος να συνεχίσει τον αιώνιο ελληνικό θρύλο».

«Είμαστε έθνος με αποστολή», όπως είχει πει και ο Αρχιεπίσκος Αμερικής, Εξαρχος Ατλαντικού τε και Ειρηνικού, Δημήτριος. Αν βγη και ο Τζιτζικώστας αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία θα είμαστε και «έθνος με …Αποστόλη», αλλά το δεύτερο δεν αναιρεί το πρώτο.

Επειδή ανέφερα πριν ότι ο κ. Ξυδάκης ήταν υπουργός πολιτισμού, είναι καιρός να σταματήση πια αυτό το ρεζιλίκι! Εύχομαι ο πρωθυπουργός στον «ανανεωτικό» του οίστρο να ξυπνήση μια μέρα και να το καταργήση. Οπως είχε πει και ο Τσαρούχης το να υπάρχη υπουργείο πολιτισμού αυτομάτως σημαίνει ότι δεν υπάρχει πολιτισμός (κάπως έτσι το είπε). Και καλά ο Ξυδάκης, έχει μόρφωση και καλλιέργεια, όσο κι’αν παρασύρεται από αυτήν και καταντάει πολλές φορές χωράφι ξερικό, όπως και η καράφλα του, αλλά κάτι άλλες «μορφές» που μπήκαν επικεφαλής αυτού του υπουργείου ήταν ντροπή και όνειδος! Μέχρι κι’ο Βουλγαράκης έκανε υπουργός πολιτισμού! Τότε είχαμε το οξύμωρο, εφόσον το όνομά του στα αγγλικά γραφόταν Voulgarakis, ο υπουργός πολιτισμού της Ελλάδος να αυτονομάζεται vulgar (άξεστος, κακοτράχαλος, κακότροπος)! Χώρια που η μόνη σχέση του με τον ελληνικό πολιτισμό ήταν ότι η φάτσα του θυμίζει κατά πολύ τον …Καραγκιόζη! (Αυτή η διαπίστωση δεν είναι καθόλου ηθική, είναι όμως καθόλα νόμιμη! Χιχιχι!)

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.