Του Δημήτρη Ρομποτή*
Την εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκα στην Ουάσινγκτων με αφορμή τις διήμερες εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου που διοργάνωσε για 5η συνεχή χρονιά το OXI Day Foundation. Η αρχική ιδέα ήταν του Αντυ Μάνατος, κορυφαίου λομπίστα και ιδρυτή της εταιρείας Manatos & Manatos που προωθεί τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα στην αμερικανική πρωτεύουσα. Σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν να αναδειχτή αυτό το κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, για το οποίο, σημειωτέον, ελάχιστα έως καθόλου γνωρίζουν οι Αμερικανοί, και η σημασία του ως προς την τελική έκβαση του πολέμου. Χάρη στη βοήθεια και πολλών επωνύμων Ελληνοαμερικανών που στήριξαν και στηρίζουν την προσπάθεια, κάποιοι από τους οποίους είχαν πάρει μέρος στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο από τις τάξεις του αμερικανικού ή του ελληνικού στρατού, η εκδήλωση αυτή έχει θεσμοποιηθεί, ξεφεύγοντας από τα στενά, ελληνοκεντρικά όρια της επετείου όπου την έχει καταδικάσει ο εθνικιστικός μας κοντοφθαλμισμός και ο ξιπασμένος μας επαρχιωτισμός που φοβάται μέχρι και τον ίσκιο του, τί λέω, κυρίως αυτόν, διαπιστώνοντας ότι έχει γίνει σκιά του πάλαι ποτέ εαυτού του!
Τώρα που τα είπα και ξαλάφρωσα, συνεχίζω. Ενας από τους λόγους λοιπόν που συνέβαλε στην επιτυχία των εκδηλώσεων του OXI Day Foundation είναι ότι εξαρχής το πλαίσιο τέθηκε σε κοσμοπολιτική κι’όχι ελλαδική βάση. Τονίστηκε η πολλαπλή σημασία της νίκης των Ελλήνων στον γενικότερο αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του Αξονα, τόσον ψυχολογικώς προσφέροντας τις πρώτες νίκες, όσο και στρατηγικώς, καθυστερώντας την προέλαση των Γερμανών στη Ρωσσία. Επίσης, έγινε μια σύνδεση με τη σημερινή πραγματικότητα για να μην είναι ο εορτασμός στείρος και μουσειακού χαρακτήρα (όπως στην Ελλάδα). Ετσι, κάθε χρόνο τιμώνται αγωνιστές από όλον τον κόσμο που προωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολλές φορές έχουν πέσει και οι ίδιοι θύματα αυταρχικών καθεστώτων και πολιτικών. Δεν είναι τυχαίο ότι την παρουσίαση της Λεϋλά Γιουνούς που τιμήθηκε με το Βραβείο για τη Μάχη της Κρήτης, έκανε ο Μπόνο των U2 μέσω μαγνητοσκοπημένου μηνύματος – όπως έχει κάνει και άλλες φορές – ενώ την παρουσίαση της κόρης της Ντινάρα που παρέλαβε τη διάκριση για λογαριασμό της μητέρας της, έκανε η βουλευτής Νάνσυ Πελόσι, πρώην πρόεδρος του Κογκρέσσου και ιταλικής καταγωγής!
Τιμήθηκαν επίσης και μεταξύ άλλων, ο Χαλίκ αλ Ντάκι, οι προσπάθειες του οποίου έχουν σώσει εκατοντάδες γυναίκες στο βόρειο Ιράκ από τους εγκληματίες και βιαστές των ΙΣΙΣ, και μετά θάνατον η Πριγκήπισσα Αλίκη, μητέρα του Φιλίππου του Εδιμβούργου, η οποία είχε βοηθήσει να σωθούν οικογένειες ελληνοεβραίων κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Το βραβείο επέδωσε στον Πρίγκιπα Φίλιππο για λογαριασμό του OXI Day Foundation ο Τζιμ Χάνος, ο οποίος έγινε δεκτός στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ για τον σκοπό αυτό.
Το δείπνο που προηγήθηκε των βραβείων μου επιφύλαξε μιαν ευχάριστη έκπληξη, καθώς βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι με τον Πωλ Γλάστρη και την ευγενέστατη σύζυγό του Κουκούλα. Ο Πωλ είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού Washington Monthly, του εγκυρότερου ίσως εντύπου της φιλελεύθερης πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, την έκδοση του οποίου χρηματοδοτεί ο ομογενής Αγγελος Τσακόπουλος. Πριν αναλάβη την αρχισυνταξία του περιοδικού, το οποίο και έχει αναβαθμίσει από πλευράς περιεχομένου και στρατηγικής σημασίας, ο Πωλ εργαζόταν ως συντάκτης ομιλιών (speech writer) για τον Πρόεδρο Κλίντον. Μάλιστα είχε συγγράψει και τον λόγο του Κλίντον στην Ελλάδα με τον οποίον ζητούσε συγγνώμη για τη στάση των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Εξαιρετικά ευφυής και οξύνους έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να βλέπη τις πολιτικές εξελίξεις, τόσον εντός όσο και εκτός της Αμερικής, και μια συζήτηση μαζί του αποτελεί πάντα πολύτιμη πηγή πληροφοριών αλλά και απόλαυση.
Το μόνο μελανό σημείο της εκδήλωσης ήταν η εκτός προγράμματος παρουσία και ομιλία της βουλευτού Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία άδραξε την ευκαιρία που της πρόσφεραν οι εδώ δάκτυλοι της οικογενείας Μητσοτάκη, ίσως και με την αφελή συνδρομή του Ιδρύματος Νιάρχου που αγοράζει τραπέζια σε σοβαρές εκδηλώσεις για να πηγαίνουν οι λάθος άνθρωποι, προκειμένου να κάνη το κομμάτι της και να εμφανιστή ότι εκπροσωπεί, υποτίθεται, τον λαό της Ελλάδος. Τη στιγμή μάλιστα που παρών ήταν και μίλησε ο πρέσβυς της χώρας! Είναι κρίμα η τόσο σοβαρή δουλειά που γίνεται από το OXI Day Foundation να αμαυρώνεται με τέτοιου είδους μεθοδεύσεις και να τίθεται υπό αμφισβήτηση το κύρος του προκειμένου να προωθηθούν θλιβεροί επαίτες φήμης και εξουσίας!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
1) Είναι καιρός το Χάλοουίν να ανακηρυχτή εθνική γιορτή της Ελλάδος, πιο μεγάλη κι’από την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου! Με τόσα φαντάσματα στην πολιτική, τα γράμματα και στις τέχνες και τόσους βρυκολάκους του παρελθόντος, πρότερου και προσφάτου, συν το “trick or treat” του πελατειακού συστήματος τί πιο φυσικό από το παρά φύσιν της εθνικής μας διαστροφής να τιμάται δεόντως και ξενομανικώς;
2) Παραμονές του Χάλοουιν, τα ΝΕΑ κυκλοφόρησαν γελοιογραφία στην οποία ο Βαρουφάκης εμφανιζόταν ως Εβραίος τοκογλύφος να μετράη τα λεφτά που βγάζει μετά την υπουργική του θητεία. Οι Εβραίοι έγιναν έξω φρενών, και δικαίως, από το στερεότυπο “ίματζ” και εξέδωσαν οργισμένες καταδικαστικές ανακοινώσεις. Εγώ πάντως εάν ήμουν ιουδαϊκού θρησκεύματος θα τα είχα πάρει στο κρανίο επειδή τόλμησαν να με απεικονίσουν ως …Βαρουφάκη!
3) Δεν υπάρχουν εθνικοί θησαυροί, μόνο εθνικοί …άνθρακες!
4) Οταν ο ηγέτης γονιμοποιή τον λαό, γεννιέται ιστορία. Οταν ο λαός γονιμοποιή τον ηγέτη μιλάμε για ομαδικό βιασμό από τον οποίον κυοφορούνται …τραγωδίες!
How perceptive can our Demetrios be, concerning contemporary Greeks living as shadows? The answer is, very, doubling it, unfortunately, for one who is a member of a minority, a Jew! In his well-described essay, giving due kudos to Andy Manatos (a friend, and subscriber of our B’nai B’rith Bulletin), he’s correct to point out the pitfalls of inviting a politician from one of the countries entitled patriarchies (Dora Backoyannis), who attempted to upstage the sitting Greek Ambassador in her pose as the representative of all Greeks! My reticent expression of disappointment remains the absence of a forceful presentation of democratic liberal values at such occasions; too often the stress is on OXI Day, on the 75th anniversary, lionizing the period Greek dictator Ioannis Metaxas (who rejected Italian dictator Mussolini’s ultimatum to surrender — unleashing a brief heroic chapter in the annals of Greek military history, necessitating German diversion of troops and materiel from the Russian front — overlooking while fawning, the considerable drawbacks of this accidental hero.) Metaxas was himself an admirer of Fascism and Hitler, promoting his own uniformed youth contingent (a Boy Scout he wasn’t); perpetuated endemic Greek anti-Semitism, and in his utilization of the Church in his cause reminds all who follow history of the 1967-1974 Greek junta. Made up of three military characters — Ioannides, Papadopoulos, and Patakos — they sought to purify Greek society with the slogan Ellas-Ellinon-Christianon (Greece, for Greek Christians)! There are those, still, who yearn for such people to govern, and bring back a dangerous nostalgic past that never existed, and, in any case, is neither possible nor desirable! The aforementioned, in part and totality, reflects a country severely underdeveloped, intolerant, and systemically bigoted — all reasons why in my daily visit to the synagogue for worship I add another praise to the Almighty, to those for having clothes, shelter, food, not making me a heathen, being free, able to observe the Commandments; also for bringing me to live in the glorious United States of America!