Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η ελληνική γλώσσα πάει περίπατο και δη …οθωμανικό! Είχα προτείνει από του β(λ)ήματος τούτου την αυστηρώς και δια ροπάλου επιβολή εκκλησιασμού σε όλους τους μαθητές, όλων των βαθμίδων διότι στα σχολεία αντί να μάθουν ξεχνάνε και εκείνα που ξέρανε, αλλά εις μάτην. Ουδείς έχει τους όρχεις, δια να το θέσω ευγενικώς, να δευτερώση πολύ περισσότερο να εφαρμόση κάτι τέτοιο. Οπως γενιές και γενιές αγράμματων Ελλήνων έμαθαν γλώσσα μέσω του εκκλησιασμού και μπορούσαν να εκφραστούν πολύ καλύτερα για ο,τιδήποτε από πλείστους των σημερινών …παραμορφωμένων μας, έτσι και η νέα γενιά μόνο να κερδίση θα είχε ακούγοντας την κυκλική επανάληψη των ύμνων του ετήσιου εορτολογίου. Ακόμα κι’αν νευρίαζε, κι’αν σιχανόταν την εκκλησία έτσι που έχει καταντήσει σαν τους Αμις που φοβούνται να βάλουν μέχρι φερμουάρ και κουμπιά στα ρούχα τους, αυτό θα εσήμαινε γόνιμο ερεθισμό. Η αντίδραση εμπεριέχει πάντα το στοιχείο της δράσεως έστω και αντεστραμμένο. Τέτοιο όμως ενδεχόμενο δεν υπάρχει, ουδείς πρόκειται να θεσπίση τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό για παιδευτικούς λόγους, πέραν από τους πνευματικούς που έπονται διότι χωρίς γλώσσα δεν υπάρχει ούτε πνεύμα, το λέει και το Ευαγγέλιο άλλωστε, «Εν αρχή ην ο Λόγος …» ή κάτι παρόμοιο, οπότε ας μην κάνωμε ασκήσεις επί χάρτου άνευ λόγου και αιτίας. Θα ήταν σαν οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδος να έκαναν ασκήσεις για μάχες στην έρημο ή σε συνθήκες Βορείου Πόλου τη στιγμή που δεν κάνουν ούτε …ζούμπα!
Προτείνω λοιπόν τον ρόλο της εκπαίδευσης στην ελληνιστική γλώσσα που είναι η μάνα της σημερινής ελληνικής, να αναλάβη η κρατική τηλεόραση μέσω ενός προγράμματος που βλέπουν λίγο ως πολύ όλοι όσοι ακόμη παρακολουθούν κρατική τηλεόραση: το Δελτίο Ειδήσεων! Φανταστήτε πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα άλλαζε το ερημικό γλωσσικό μας τοπίο αν σε κάθε δελτίο οι παρουσιαστές έλεγαν τις ειδήσεις ψάλλοντας, χρησιμοποιώντας λέξεις και εδάφια της εκκλησιαστικής γραμματείας και υμνολογίου! Θα εγένετο πραγματική επανάστασις, θα έπαιρναν τα τηλέφωνα φωτιά, οι συνδικαλιστάδες θα έβρισκαν νέα νοήματα για να βγουν στους δρόμους, ο Ιερώνυμος θα έκανε μήνυση στην ΕΡΤ για το «κόπυράιτ», τα άλλα κανάλια θα έκαναν αντίπραξη και θα μετέδιδαν τα πρωινάδικα με ψαλμωδία – εδώ που τα λέμε του πάει του Παπαδάκη, λόγω ονόματος αν μη τί άλλο – η Κανέλη θα το έπαιζε και επισήμως ιεροκήρυξ, ο Ζουράρις θα έβρισκε τον δάσκαλό του, ο Τσίπρας θα έκλεινε το μάτι στον Καμμένο και τους καμμένους του, ο Κουτσούμπας θα έκανε λόγο για την αγωνιστική εκκλησία του βουνού – καθότι για τα βουνά είναι ο ίδιος και οι δικοί του κι’όχι λόγω αγωνιστικότητος – ο Μιχαλολιάκος θα σκύλιαζε ρίχνοντας το «Ορθόδοξο» προσωπείο του, ο Καρατζαφέρης θα έπαιρνε μαθήματα βυζαντινής μουσικής και ο Ανθιμος θα πήγαινε out of business!
Πέραν δε από γλωσσική υπηρεσία, η μετάδοση του δελτίου στα εκκλησιαστικά θα εξυπηρετούσε και στην καλύτερη εμπέδωση της προπαγάνδας που εκ των πραγμάτων σερβίρει η κρατική τηλεόραση, ανεξαρτήτου κυβερνήσεως κι’ανεξαρτήτου λόγου και αιτίας πολλές φορές. Η προπαγάνδα είναι στο Ντι Εν Εϊ της όπως το να μεγαλουργούν στων Ελλήνων. Η εκκλησία εξαρχής κατάλαβε ότι η διδασκαλία και τα πιστεύω μεταδίδονται και αποστηθίζονται από τους πιστούς αποτελεσματικότερα εάν είναι τραγουδιστά. Για αυτό και ο,τιδήποτε λαμβάνει χώρα στον λατρευτικό χώρο είναι ψαλμωδία, ποτέ ανάγνωση πεζού κειμένου. Κι’αν γίνεται κάποιες φορές είναι λόγω συντομίας ή επειδή ο αναγνώστης είναι άσχετος ή όχι καλλίφωνος. Εάν λοιπόν η ΕΡΤ μεταδίδει τις ειδήσεις ψάλλοντας, ο κόσμος θα εμπεδώνη καλύτερα την προπαγάνδα. Θα μπορούσε μάλιστα να χρησιμοποιήση και τον τρόπο που οι μέθοδοι ξένων γλωσσών άνευ διδασκάλου εφαρμόζουν, καθώς ζητούν από τον μαθητή να προφέρη τις σωστές λέξεις στα κενά κάνοντας την εκμάθηση συμμετοχική, όπως η δημοκρατία στην Κούβα.
Οπότε, το δελτίο θα αρχίζη με τον παρουσιαστή ή την παρουσιάστρια να ψάλλη «Και υπέρ του καταξιωθήναι υμάς της ακροάσεως, του δελτίου ειδήσεων, το ανάγνωσμα …». Διότι πρέπει να είσαι άξιος, κύριε, να ακούσης τις ειδήσεις της ΕΡΤ, δεν είναι παίξε γέλασε! Τότε αυτός που λέει τον καιρό ή το ακροατήριο που θα παίζη τον ρόλο του χορού, όπως όταν μαθαίνουμε ξένες γλώσσες θα προσθέτη ομοφώνως και μελωδικώς «Πρόσχωμεν»! Εν συνεχεία, «σοφία ορθή» και θα σηκώνονται άπαντες, από τον δημοσιογράφο έως την τελευταία γριά στο τελευταίο κουτσοχώρι! Και συνεχίζει ο δημοσιογράφος, «τω καιρώ εκείνω, συμβούλιο έλαβον οι γραμματείς και οι φαρισαίοι εν Βρυξέλλες ίνα αποφασίσωσιν κόμμωσιν του χρέουουουουουςςςςςςς. Προσήρχετο κόσμος πολύς από πρωίας έως εσπέρας και διάλειμμα ουκ εγένετο ούτε προς αποχωρητήριοοοοοοοοον. Λέγει δε Ντάισεμπλουμ τω Τσακαλώτο, τίνα θέλετε υμίν απολύσω στο κατόπι σας, Σόιμπλε ή Τόμσεν; Αποκριθείς δε αυτώ, Ευκλείδης εζήτου χρόνον ίνα επικοινωνήση με Μαξίμου, αλλά ουδείς το εσήκωνεεεεεε. Και διερρήγνυ ούτος τα τσακαλατωμένα ιμάτιά του, κραυγάαααααζων: ήμαρτον εγώ, με τί τενεκέδες ενεπλάκηηηηηην!»! Χορός, «Δόξα τη μακροθυμία σου Ευκλείδη, δόξα σοι»! Διαφημίσεις.
Μεταξύ των ειδήσεων και ανάλογα με το θέμα, θα μπορούσαν να ψάλλωνται και σχετικά τροπάρια. Για παράδειγμα, όταν ανακοινώνονται νέες περικοπές που θα σημάνουν περαιτέρω μείωση της καταναλωτικής δύναμης θα πήγαινε γάντι το «Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι Θεόφρονες» διότι υπενθυμίζει σ’αυτούς που καλόμαθαν στον καταναλωτισμό ότι «ουκ επ’άρτω ζήσεται άνθρωπος» αν και αυτό μπορή να γίνη μπούμερανγκ, διότι χρειάζεται και μπριζόλα, τυρί φέτα, ντομάτες κοκ. Ποιός τρώει μόνο άρτο, σε καμμιά αρτοκλασία ίσως. Μιας και είπαμε αρτοκλασία θα ήταν πολύ απροπός, που λέμε και στο Αμέρικα, το «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν», το οποίο και θα ψάλλη εκδικητικά ο εκφωνητής κάθε φορά που ανακοινώνονται μέτρα λόρδας για να μάθη το …τσιπρεπώνυμο πλήρωμα να διαμαρτύρεται άλλη φορά! Για το έλλειμμα η συζήτηση, “χαίρε βάθος αμέτρητον”! Για τον Βενιζέλο το θέμα, “χαίρε …βάρος αμέτρητον”! Η Ντόρα στο προσκήνιο, “η εν πολλαίς αμαρτίαιας περιπεσούσα γυνή”, ενώ όταν μιλάμε για τον Γιωργάκη Παπανδρέου θα γίνεται ανάγνωση της Παραβολής του Ασώτου Υιού!
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα κι’αφού έχουμε δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα, όπως με την πυτιρίδα, δεν βλάπτει να δοκιμάσουμε λύσεις «άουτ οφ δε μποξ», ακόμη κι’αυτές που έχουμε βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κατά τη Μαρούδεια έκφραση. Ο λόγος που βάζουμε κάτι στο χρονοντούλαπο και δεν το πετάμε είναι η πιθανότητα να το ξαναχρησιμοποιήσουμε …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Ασχετο, σχετικό: Το σχολείο πρέπει να ανοίγη τα μάτια των μαθητών και να τους γεμίζη γόνιμα ερωτήματα. Πρέπει επίσης να τους εξοπλίζη με τα κριτήρια εκείνα που χρειάζονται για να αντιλαμβάνωνται τις διαφορές όπως και τις διαφορετικές χροιές των όρων. Μύθος και ψέμα δεν είναι το ίδιο πράγμα! Η δημόσια εκπαίδευση, πληρωμένη με χρήματα των φορολογουμένων, έχει καθήκον να διδάσκη κάποιους συλλογικούς μύθους επειδή διαπλάθει μελλοντικούς πολίτες κι’όχι απλώς υποψιασμένα ζωντόβολα …
