Του Δημήτρη Ρομποτή*
Για να φτιάξη κανείς ομελέτα δεν αρκεί να σπάση αυγά, όπως θέλει το ξεφτισμένο από την κατάχρηση κλισέ. Απαιτούνται προϋποθέσεις, τεχνική, η ανάλογη υποδομή. Χρειάζεσαι τηγάνι, λάδι, λίγο αλατοπίπερο, τυρί, και το κυριότερο πετρογκάζ ή ηλεκτρική κουζίνα. Χωρίς αυτά δεν φτιάχνεις ομελέτα κι’αν σπάσης τα αυγά το πολύ πολύ θα τα ρίξης σε ένα ποτήρι και θα τα καταπιής ωμά κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου ότι είσαι Σταλόνε. Κι’αν σε πιάση κανένα κόψιμο από σαλμονέλα, δεν πειράζει, αφού θα έχη θετικό πρόσημο! Σε τελική ανάλυση, όλα μαθηματικά είναι, ακόμη κι’όταν η μαθηματική τους ακρίβεια είναι κυρίως αν όχι μόνο τιμαριθμική.
Σειρά κυβερνήσεων στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ έχουν επιδωθεί στο σπάσιμο αυγών και ενώ έχουν χαλάσει ολόκληρες δωδεκάδες, ομελέτα δεν έφτιαξαν ούτε καν νερόβραστα με λεμόνι, κοινώς “πόουτστ” εις τα καθ’ημάς. Και μπορεί να μην ξέρουν ούτε αυγά να φτιάξουν, ωστόσο οι κατά περίπτωση “σεφ” θέλουν να μας πείσουν ότι είναι σε θέση να μας προσφέρουν λουκούλεια γεύματα κι’ας είναι τα υλικά των κομμάτων τους από κατεψυγμένα έως πλήρως ακατάλληλα για διατροφή λόγω περασμένης ημερομηνίας λήξεως και εν γένει αλλοιώσεως ώστε αντί για το καλάθι της νοικοκυράς θέση να έχουν μόνο στον κάλαθο των αχρήστων.
Ημείς δε, αντί να εξεγερθώμεν και να βροντοφωνάξωμεν ότι έχομε ξαναδεί το παραμύθι ή μάλλον τη σειρά, ξέρουμε τα επεισόδια απ’έξω, δεν γίνεται να μας κοροϊδέψουν πάλι, παριστάνουμε τις πρωτάρες και τρέχουνε τα σάλια μας στις υποσχέσεις του γεύματος που κατά βάθος γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να έρθη! Ποιός ξέρει, να είναι το ανεκπλήρωτο της επιθυμίας που προσφέρει τέτοια συναρπαγή, η μαλακία που μας δέρνει ή ο εθισμός στον ρόλο του παθητικού θεατή, εκείνου που παρακολουθεί από τον εθνικό ύμνο της ενάρξεως του προγράμματος, μέχρι και τις διαφημίσεις;
Δια να κυριολεκτήσωμεν, ότι έχει πέσει πείνα στην Ελλάδα αποδεικνύεται εκ του πολλαπλασιασμού των εκπομπών μαγειρικής! Λειτουργούν με βάση τη …λογική “ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται”. Οπως γράφει και ο Γκύντερ Γκρας σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του, με τη λήξη του πολέμου και ενώ οι Γερμανοί φαντάροι ψωμολυσσάγανε, ένας αξιωματικός τους έκανε καθημερινώς μάθημα υψηλής γαστρονομίας! Και μάλιστα δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του αναφορικά με το κρασί που θα συνόδευε κάθε έδεσμα!
Μπορεί πάλι αυτές οι εκπομπές όπως και οι άλλες με τα μέρη τα μαγικά και τα ονειρεμένα που καθίστανται μαγικά ακριβώς επειδή είναι κυρίως ονειρεμένα, να αποπνέουν μια διάθεση του χαμένου μεγαλείου, μια διεστραμένη εκδοχή του “διηγώντας τα να κλαις” μαζί με την ανομολόγητη πίστη του “πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θά’ναι” μόνο που αυτά στα οποία αναφέρεται η μοντέρνα εκδοχή του μη ευσεβούς αυτού πόθου δεν ήταν ποτέ δικά μας! Πότε δηλαδή έπεσε ο Αγιος Μαυρίκιος εις τους απίστους και δεν το πήραμε είδηση; Βέβαια υπάρχει η Τυνησία, έδρα της παλιάς Καρχηδόνας. Αυτή όμως παραείναι παλιά για να σκοτιζόμαστε, άσε δε που το όνομά της θυμίζει τερηδόνα και ποιός αγαπάει τους οδοντογιατρούς; Μόνο οι συμφεροντολόγες γκόμενες τις οποίες εμείς οι απαράμιλλα συναισθηματικοί αφήνουμε εντελώς αδιάφορες.
Εν κατακλείδι, και αυγά να σπάσης, όχι μόνο δεν τρως ομελέτα, μα κινδυνεύεις να φας ένα καλό χέσιμο από το έτερο ήμισυ επειδή έκανες την κουζίνα αφανέρωτη. Εκτός κι’αν είσαι πολιτικός, οπότε άλλοι θα καθαρίσουν και θα πληρώσουν τα σπασμένα …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Προσοχή: αυτό το κείμενο πρέπει να το στείλετε τουλάχιστον σε δύο άτομα! Κάποιος που το έκανε, διορίστηκε η γυναίκα του στο δημόσιο. Ενας άλλος που δεν το έστειλε, η γυναίκα του έγινε μέλος της …Φιλοπτώχου!
2) Ανδρών επιφανών πάσα γη …τάφρος!
2) Η από θεού μηχανή: προχτές έβαλα στο Γκούγκωλ “κοπριά” και βγήκε …Καλογρίτσας!
