Του Δημήτρη Ρομποτή*
Σαν Ούγρρος ιππέας χτύπησε με μανία το καμουτσίκι στο γραφείο, τους τοίχους, τη βιβλιοθήκη με τα πορσελάνινα διακοσμητικά, πριν προσγειωθή με ένα υπόκωφο τσαφ στα γαντωμένα δάχτυλά της. Η διαιτολόγος μου ήταν πυρ και μανία, με μάτια γουρλωμένα, έτοιμη να με κατασπαράξη θύμιζε τίγρη ξενηστικωμένη που την αμολήσανε στο κατόπι μου! “Γύρισε και σκύψε”, ούρλιαξε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση. “Μα πώς”, ψέλλισα, “έχω κάνει εξέταση προστάτη”! Στο νου μου ήρθε σαν αστραπή ο Ιρλανδός γιατρός, με το παγωμένο γαλανό βλέμμα, το διεστραμμένο χαμόγελο, τα χνώτα που μύριζαν φτηνό Τζέιμσον και τα χοντρά, ροζιασμένα δάχτυλα, με ξέσκισε ο πούστης! “Δεν είναι για προστάτη”, στρίγγλισε η διαιτολόγος, κρατώντας κάτι που έμοιαζε με ισπανικό εμπροσθογεμές αρκαμπούθ και ένα υπερμεγέθες υπόθετο σαν φρατζολάκι επικαλλυμένο με λευκή σοκολάτα. “Είναι η τιμωρία σου επειδή τόλμηνες να παρακούσης τις εντολές μου, αχρείε! Γύρνα, ξεβρακώσου και σκύψε! Λέξη μην ακούσω, γιατί πονούν ορέ τα παληκάρια;”
Θυμήθηκα την πατέντα για την οποία προσπαθώ εδώ και χρόνια να βρω χρηματοδότη, τα βιδωτά υπόθετα δηλαδή, αλλά πού να μπορέσω να βγάλω κιχ; Ποιός ξέρει τί άλλο είχε στο μενού η τρελλή! Τί ήθελα και υπόγραψα τη συμφωνία για τη δίαιτα που λέει ότι για τρεις μήνες χάνω όλα τα ανθρώπινα δικαιώματά μου – “αφού τρως σαν ζώο”, μου είπε, “πού τα βρήκες τα ανθρώπινα δικαιώματα”; – και μπορώ μόνο να υπακούω στις εντολές της, όποιες κι’αν είναι. Εν τω μεταξύ είχε πάρει ένα πράμα που έφερνε κάτι από παλιό γρασαδόρο λεωφορείου και μου άλειψε πριτσιλιστά την ευαίσθητη επιφάνεια. Με δυσκολία κρατούσα τα δάκρυά μου, έσφιξα τα δόντια και περίμενα το τέλος μου ως “άνδρα μη ένεπε μούσα πολύτροπον”. Φλάαααααατς, ακούστηκε το εμπροσθογεμές και πρεσαριστά, ψιθυριστά ένοιωσα να με διαπερνάη οβίδα …
Ξύπνησα κάθιδρος, το πυκνό σκοτάδι μεγάλωσε τη σύγχισή μου προς στιγμήν. Σχεδόν μηχανικά έφερα το χέρι στο πίσω μέρος του σώματος και διαπίστωσα με ανακούφιση ότι το σώβρακο ήταν απαραβίαστο. Δίπλα μου η σύζυγος ροχάλιζε ρυθμικά σαν παλιός σιδηρόδρομος, αλλά εμένα μου φάνηκε ως ό,τι ωραιότερο έχω ακούσει εδώ και καιρό! “Ονειρο ήτανε”, είπα μέσα μου κι’άρχισα να σιγοψιθυρίζω το ομώνυμο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, αντικαθιστώντας με μουρμουρητά τους στίχους που δεν ήξερα. Εριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, μπήκα στον πειρασμό να καταπιώ έναν ολόκληρο κουραμπιέ (η άχνη ζάχαρη πάει στο σκοτάδι), αλλά θυμήθηκα ότι βρίσκομαι σε τρίμηνη δίαιτα άρα αλεύρι, ζάχαρη και …πούρο κομμένα! “Και απαγορεύονται οι εξαιρέσεις”, όπως τόνισε η διαιτολόγος κόβοντας μου τη φόρα μόλις πήγα να πω τί θα γίνη το Θένκσγκίβινγκ και τα Χριστούγεννα, χωρίς γλυκό θα τη βγάλουμε;
Τί ήθελα και έδωσα τον λόγο μου ότι θα κρατήσω τη δίαιτα κατά γράμμα; Εδώ δεν υπόσχομαι ότι αύριο θα πάω στη δουλειά μου, τί με έπιασε να συμφωνήσω σε τέτοια καταδίκη; Αρχίσανε και τα κρύα, πού να τη βγάλης χωρίς ζάχαρη; Πρώτη κιόλας εβδομάδα έγινα επίορκος! Πήγα σε έναν γάμο και έφαγα μισό γλυκό! Και σαν να μην ήταν αρκετό, χτύπησα μισό μάφιν και δοκίμασα μία εξαιρετική μπρέντπούτινγκ με καρύδα! Α, και μια πηρουνιά κέικ καρότου, όλα χομμέιντ. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν μια πουράκλα που τη ρούφηξα σα μακαρόνι παστίτσιου με λίγο Σκατς ον δε σάιντ που επίσης απαγορεύεται! Να λοιπόν πώς προέκυψε ο εφιάλτης με το μαστίγιο, το εμπροσθογεμές και τον γρασαδόρο. Γιατί πώς θα αντικρίσω τη διαιτολόγο κατά πρόσωπο σήμερα, με τί μάτια θα την κοιτάξω στα μάτια πώς θα της ομολογήσω ότι εγώ, που όταν δίνω τον λόγο μου είναι συμβόλαιο (πάντα υπάρχουν λουπχόουλς, θα μου πείτε), λύγισα κατά συρροήν και εξακολούθησιν μπροστά σε μερικά γλυκά και ένα πούρο, έστω Παδρόν από τα σούπερ βίντατζ και δεν συμμαζεύεται; Και καλά, μπορώ να αποφύγω να την κοιτάξω στα μάτια, θα φορέσω γυαλιά ηλείου το πολύ πολύ, αλλά όταν θα αρχίση τις ερωτήσεις, την ανάκριση βασικά διότι περί αυτού πρόκειται, ποιός μου εγγυάται ότι θα κρατήσω την ψυχραιμία μου και δεν θα σπάσω ως ιμιτασιόν δοσίλογος σε ελληνική τηλεοπτική σειρά;
Και ποιός ξέρει τί κυρώσεις θα μου επιβάλει; Ποιός ξέρει τί επιπλέον στερήσεις θα επινοήση επειδή με την πρώτη ευκαιρία ξώκυλα; Είναι για γερά νεύρα η διαιτολόγος μου, θυμίζει υπολοχαγό Νατάσσα των ειδικών δυνάμεων και εγώ, ο δόλιος, δεν έχω πάει καν στρατό! Η πολυετής θητεία μου αναλώθηκε στις γαστρονομικές επάλξεις της …ωμογένειας, από χοροεσπερίδα σε τσιμπούσι, κι’από γλέντι σε ετήσιο δείπνο για την προστασία των 24 ελληνικών γραμμάτων (ούτε ένα λιγότερο)! Για αυτό έγινα όπως έγινα και έχω πλέον ανάγκη διαιτολόγου μετά τον ψυχίατρο και τον δικηγόρο ώστε να μην έχω να ζηλέψω τίποτα από τους λοιπούς Αμερικανούς!
Να δής που θα μου κόψη και τον αποκαφεϊνωμένο καφέ, η κακούργα! Και το βλαχοτύρι στην απέλπιδα προσπάθεια να απεξαρτηθώ από το ψωμί! Θα το ρίξω όμως στην μπομπότα από γεννετικώς μεταλλαγμένο καλαμποκάλευρο και θα κιτρινίσω σαν Κινέζος, τα μάτια μου θα γίνουνε σχιστά για να βλέπω μόνο στις πάντες και θα ανοίξω καθαριστήριο! Για όλα υπάρχουν λύσεις, όπως η ζάχαρη από καρύδα η οποία μου επιτρέπει την απόλαυση του καφέ χωρίς να τον πίνω δηλητήριο ή με εμμετικής ξυνίλας ζαχαρίνες. Θα φτιάξω κέικ από πριονίδι και θα ζυμώσω αμμοχάλικο για νά’χη πολύ φάιμπερ, και θα βγάλω φρυγανιές επειδή του Τσατσαρωνάκη κομμένες, έχουν γλουτένη! Το στομάχι μου θα γίνη σπαστήρας, θα μασάω σίδερα ως άλλος Κουταλιανός, αλλά στη διαιτολόγο μου θα σκέκομαι σούζα! Α, κομμένα και τα ούζα, λίγο κρασί (κόκκινο), λίγο θάλασσα και τ’αγγούρι μου, αρκεί να μην είναι τουρσί διότι είμαι και υπερτασικός! Πάσχω από …ιππόταση και δεν αντέχω χαληνούς, είμαι ξέφρενος σαν το φορτηγό του Πάριου, “ξύπνα καημένε μου ραγιά, ξύπνα να δης ελευτεριά”, “ο αετός πεθαίνει στον αέρα” (το ίδιο και η κλανιά), δεν μπαίνει σε δίαιτες, οι δίαιτες είναι για τους προσκυνημένους!
Ξαναξύπνησα, η ώρα ήταν ήδη περασμένη …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Μου χρειάζεται η καταπίεση για να μπορώ να εξεγείρομαι!
