του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Η Ελλάς προσέρχεται σε διευρευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία, τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει και καλά κάνει. Ακόμη κι’αν πρόκειται για άτυπη διαπραγμάτευση, δεν έχουμε κανέναν λόγο να δεχόμαστε ότι αυτό είναι γιατί η “διερεύνηση” σε απαλλάσσει από δεσμεύσεις. Ομοίως και η διαπραγμάτευση ως ένα σημείο, έχει όμως άλλο νομικό βάρος. Ως συνήθως, η Αθήνα σύρεται ουσιαστικά από τις εξελίξεις αφού πάει να μιλήση με τους Τούρκους χωρίς να έχουν αποσύρει τα γεωτρύπανα από την ΑΟΖ της Κύπρου και με νωπές ακόμη τις έρευνες που έκανε το Ορούτς Ρέις στην μη ανακηρηχθείσα ελληνική ΑΟΖ. Αυτή η θέση είναι εξόχως προβληματική για δύο λόγους: αφενός, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι για παραβιάσεις εναντίον σου και να ανέχεσαι τις ίδιες και χειρότερες εν εξελίξει μάλιστα, εις βάρος άλλης χώρας, μέλος της ΕΕ, όπως είναι η Κύπρος. Αφετέρου πρόκειται για ομόεθνη χώρα της οποίας η Ελλάς είναι εγγυήτρια δύναμη. Το ορθόν θα ήτο η Αθήνα να απαιτήση την απόσυρση των τουρκικών ερευνητικών και από την Κύπρο και μετά να πάη σε “διερευνητικές”. Ωστόσο, το ορθόν δεν είναι πάντα εφικτόν. Εάν η Ελλάδα έλεγε όχι στον “διάλογο” θα είχε εναντίον της τους πάντες και θα εμφανιζόταν η παραβιάζουσα και πειρατική Τουρκία ως η διαλλακτική πλευρά. Το παιχνίδι των εντυπώσεων στην πολιτική είναι δυστυχώς εξίσου σημαντικό με την ουσία.
Επί του πρακτέου τώρα, λένε πολλοί τί νόημα έχει ο 61ος γύρος διερευνητικών επαφών, όταν με τους 60 προηγούμενους οι δύο χώρες γνωρίζουν τις θέσεις η μία της άλλης. Μην ξεχνάμε όμως ότι από το 2002 που έγινε ο τελευταίος γύρος οι τουρκικές θέσεις έχουν “εμπλουτιστεί” πέραν της αναγνωρίσεως. Με τη “Γαλάζια Πατρίδα” οι Τούρκοι εκτός από το μισό Αιγαίο θέλουν και μεγάλα κομμάτια της υποτιθέμενης ελληνικής ΑΟΖ. Και διάφορα άλλα. Εμείς κατά τα άλλα, δεν διεκδικούμε τίποτα και αναγνωρίζουμε μόνο μία διαφορά, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Χρειάζεται λοιπόν ένα φρεσκάρισμα το οποίο εάν τύχη κατάλληλου χειρισμού από ελληνικής πλευράς θα ξεβρακώση πλήρως την Τουρκία στα μάτια των ΗΠΑ και της Γερμανίας που πίεσαν για αυτόν τον διάλογο. Εάν πάλι προκύψη κοινό έδαφος, πράγμα απίθανο με τη φόρα που έχει πάρει ο Ερντογάν, καλώς να προκύψη. Το σημαντικό είναι να δείξη η Αθήνα προθυμία και να κερδίση πολύτιμο χρόνο ώστε να ξεκουραστούν οι Ενοπλες Δυνάμεις μετά τη δίμηνη δοκιμασία, να προχωρήσουν κάποια εξοπλιστικά προγράμματα και να προετοιμαστή για την επόμενη κρίση που ενδέχεται να είναι και η σημαντικότερη. Βέβαια, θα κερδίση και η Τουρκία κάτι εφόσον δεν θα της επιβληθούν κυρώσεις. Για αυτό άλλωστε δέχτηκε να συζητήση (σχετικά με το τί και πόσο θα μας πάρη).
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, καθίσταται σαφές για όποιον δεν θέλει να ονειρεύεται ξύπνιος ότι η Αγκυρα θα πάη τον τσαμπουκά μέχρι τέλους, ποντάροντας (με το δίκιο της) στο φοβικό σύνδρομο της Αθήνας που πάντα κάνει πίσω ακόμη κι’αν έχη το πάνω χέρι. Κάνει μαγκιές ξέροντας ότι θα πάρη αυτά που θέλει στο τραπέζι των συνομιλιών υπό το καθεστώς φόβου. Αν συνεχίσουμε αυτόν τον δρόμο, τότε ας αφήσουμε τους εξοπλισμούς και τις συμμαχίες και ας δηλώσουμε υποτελείς, ελπίζοντας στην καλή διάθεση του σουλτάνου, όπως επί τουρκοκρατίας. Αν όμως θέλη η Ελλάς να είναι ανεξάρτητη χώρα, οφείλει να ρισκάρη ακόμη και τη σύγκρουση, χωρίς να την προκαλέση. Τότε θα μας ακούσουν και οι “σύμμαχοι” οι οποίοι σέβονται μόνον αυτούς που σέβονται τον εαυτό τους. Θυμάστε τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι όπου εμφανίστηκαν οι Σκοπιανοί σίγουροι ότι θα λάβουν πρόσκληση επειδή είχαν την υποστήριξη του Μπους. Η Ελλάς έμεινε σταθερά στη θέση της παρά τις ανυπόφορες πιέσεις – μέχρι καλσόν έσκισαν Μπακογιάννη και Ράις προ της συναντήσεως – και μάλιστα έλαβε την υποστήριξη της Γαλλίας και άλλων χωρών.
Κατακόκκινη γραμμή πάντως στις “συνομιλίες” πρέπει να είναι η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Αυτό θα σημάνη αρχικώς γκριζάρισμα και μελλοντικώς θα οδηγήση στην κατάληψή τους. Είδαμε τί έγινε στην Κύπρο αφότου η Χούντα απέρυσε την ελληνική μεραρχία. Εξάλλου, οι Τούρκοι είχαν δεχτεί μετά χαράς τη στρατιωτικοποίηση των νησιών με τη Συνθήκη του Μωντραί γιατί τους έδωσε τη δυνατότητα να οχυρώσουν τα Δαρδανέλια, πράγμα που απαγόρευε η Συνθήκη της Λωζάννης …
Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα, εντυπωσιάζει η ανυπαρξία της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως! Τί περιμένει ο Τσίπρας; Επρεπε να είχε λυσσάξει το τελευταίο δίμηνο, κραυγάζοντας να βυθίσουμε το Ορούτς Ρέις και να υπερθεματίζη σε πατριωτική στάση! Δεν έμαθε τίποτα από τον “μέντορά” του τον …Αντρέα; Θα πετύχαινε έτσι τρίποντο: αφενός θα βοηθούσε την εθνική προσπάθεια δίνοντας στον Μητσοτάκη τη δυνατότητα να πη ότι οι αντίπαλοί του έχουν ακόμη πιο σκληρή στάση, άρα δεν μπορεί να υποχωρήση και να θέλη, αφετέρου θα συνέβαλε στην ενδυνάμωση του εσωτερικού μετώπου και τρίτον θα κέρδιζε ψήφους από την πατριωτική κεντροαριστερά η οποία εκφράζει έναν πολύ μεγάλο χώρο και μέρος της ψήφισε ΝΔ. Δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες, Αλέξη μου και κοίταξε να ξυπνήσης πριν να είναι τελείως αργά …
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Ελλάς και …Ωμογένεια: όλοι οι …φελλοί χωράνε!
2) Μιλάνε για καθολικό lockdown στη χώρα της …Ορθοδοξίας!
3) Πώς αλλάζουν οι καιροί! Πας με μάσκα στην τράπεζα και δεν τρέχει τίποτα. Πας χωρίς μάσκα και καλούν την Αστυνομία!
4) Με κλανιές δεν βάφεις αυγά! Εκτός κι’αν έχης αιμορροϊδες!
