Του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Κατά τη σύντομη διαδρομή μου εις το θέατρον, δυστυχώς ΔΕΝ εκακοποιήθην σεξουαλικώς και το φέρω βαρέως! Νέος, 50 ετών, και ωραίος (στην ώρα μου δηλαδή, ώριμος σαν φρούτο) με όνειρα και πάθος για διάκριση, αλλά και για την εμπειρία του θεάτρου γενικότερα, μπήκα στον στίβο αλλά αγνοήθηκα ως άνδρας και ως καλλιτέχνης! Η “χοτ” σκηνοθέτις δεν εχρησιμοποίησε την εξουσία της για να ικανοποιήση της άγριες ερωτικές ορέξεις της πάνω μου με αποτέλεσμα να αισθάνομαι απογοητευμένος και αδικημένος. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να υποβάλλω μήνυση διότι η εμπειρία με έχει σημαδέψει, με έχει τραυματίσει και έκτοτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω με τον ίδιο τρόπο την εξουσία από όπου κι’αν προέρχεται. Εάν ζούσαμε σε εποχές ΠΑΣΟΚ σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει αίτηση για μία από τις δεκάδες …αναπηρικές συντάξεις και να είχα εξασφαλίσει την ύστερη νεότητα ή τα πρώιμα γηρατιά μου. Για κακή μου τύχη τότε δεν ήμουν ηθοποιός ούτε υποκριτής, όπως περίπου είπε άθελά της και η ανεπαρκής, κα. Μενδώνη. Τώρα που έγινα και τα δύο είναι πλέον αργά, στα ταμεία δεν υπάρχει σάλιο και τα μνημόνια δεν αφήνουν περιθώρια τοιαύτης γενναιοδωρίας! Μια ζωή εκτός τόπου και χρόνου, έτσι έκανα και έντυπο περιοδικό όταν θριάμβευαν τα διαδικτυακά, αλλά εγώ είμαι όπως η Ελλάδα του Σαββόπουλου που επιμένει και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, ο γιαλός είναι στραβός εγώ απλά …πλέω τα λοίσθια!
Το θέμα με τις καταγγελίες ωστόσο είναι άκρως σοβαρό. Αν αυτά που καταμαρτυρούν στον κ. Λιγνάδη αληθεύουν και ο ίδιος καταδικαστή να περάση το υπόλοιπο της ζωής του στα μπουντρούμια, θα έχη βρεθή μόνο μία κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχει τεράστιο μέγεθος υπό την επιφάνεια της θαλάσσης και δεν είναι τυχαίο που οι Τούρκοι έστειλαν το Τσεσμέ στο Αιγαίο, παρότι στερείται δυνατότητος γεωτρήσεων. Στον χώρο της τέχνης και του αθλητισμού ο βόρβορος είναι βαθύς όσο και η ανθρώπινη ψυχή, το σεξουαλικό πάρε-δώσε ή αλισβερίσι στα τούρκικα πάει σύννεφο για να προωθηθούν κάποιοι νέοι και φιλόδοξοι. Ακόμη και η έννοια του συναινείν δεν αίρει το στοιχείο του βιασμού διότι εφόσον ο άλλος σου λέει ή αφήνει να εννοηθή ότι αν δεν του κάτσης δεν πας μπροστά, περί βιασμού πρόκειται έστω κι’αν εσύ το αποδέχεσαι εκούσια. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις απευθείας βιασμού που είναι μεν χειρότερες, αλλά λιγότερες. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για …σκατάχρηση εξουσίας και καλό θα ήταν να βγουν κι’άλλοι να μιλήσουν, έστω κι’αν αισθάνωνται ντροπή για την τότε συναίνεσή τους. Ποτέ δεν είναι αργά για επανόρθωση και τα αποτελέσματα θα είναι ευεργετικά τόσον για τους ίδιους όσο και για τον χώρο γενικότερα. Αξίζει επίσης να εξευτελισθούν διάφορα είδωλα ή τοτέμ των συγκεκριμένων χώρων ώστε να περάση το μήνυμα ότι ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο.
Δεν είναι όμως μόνο η τέχνη και ο αθλητισμός, παρόμοια συμβαίνουν στον χώρο της δημοσιογραφίας, της πολιτικής, των επιχειρήσεων και γενικά όπου ο ανταγωνισμός είναι έντονος και οι έχοντες εξουσία απολαμβάνουν εκ των πραγμάτων δικτατορικές αρμοδιότητες. Ενας επίσης χώρος όπου κατά καιρούς γίνονται …κέρατα και σημεία είναι ο εκκλησιαστικός, ιδιαίτερα στα ιδρύματα εκείνα όπου φοιτούν ή φιλοξενούνται ανήλικοι. Η περίπτωση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του σκανδάλου παιδοφιλίας που είχε διεθνή διάσταση υποδεικνύει την ανάγκη να πέση φως και στα καθ’ημάς. Νωπές είναι οι μνήμες καταγγελιών για βιασμούς σε κάποιο ίδρυμα όπως και η απάντηση Ελληνορθοδόξου ιεράρχου ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και δεν θα πρέπη να λαμβάνουν διαστάσεις για να μην ζημιώνεται η εκκλησία. Εκκλησία όμως είναι πρωτίστως ο λαός, όχι ο οργανισμός και τα στελέχη του…
Κλείνοντας και για να ευθυμήσωμε λίγο με τα χάλια μας, μεταφέρω μετ’επιφυλάξεως είδηση που δημοσιεύτηκε προ ημερών σε σοβαρή αγγλόφωνη ιστοσελίδα και θέλει δύο από τους “μοναχούς” που εγκατέστησε ο Εξαρχος Ελπιδοφόρος στην Αρχιεπισκοπή να έχουν μπαίξει μπουνιές μεταξύ τους! Αν η είδηση αληθεύει, δεν θα είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία, καθώς η εκκλησία μας δεν έχει το “τακτ” των Ρωμαιοκαθολικών ή των Διαμαρτυρομένων, τα αίματα ανάβουν εύκολα και οι κατά περίπτωση πρωταγωνιστές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους κυριολεκτικώς! Το παγκόσμιο φιλοθεάμον κοινό πριν λίγα χρόνια είχε δει στους δέκτες του τις γροθιές που είχαν παίξει Ελληνορθόδοξοι ιεράρχες με Αρμενίους κατά την αφή του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο, αποτελεί μπορεί να πη κανείς συστατικό μέρος του εθίμου. Με κάθε σεβασμό όπως πάντα, θεωρώ ότι η τάσις αυτή των ιερωμένων μας όχι μόνο δεν θα πρέπη να αποθαρρύνεται αλλά να προωθήται και να τεθή σε κατάλληλη οργανωτική βάση προκειμένου να αποφέρη πραγματικά οφέλη, πέραν από κάποια πρησμένα μάτια. Η πυγμαχία άλλωστε είναι ένα από τα πλέον δημοφιλή σπορ, κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δολάρια αλλάζουν χέρια σε στοιχήματα. Γιατί λοιπόν η Ορθόδοξος Εκκλησία μας να μην διοργανώνη πυγμαχικούς αγώνες που θα προβάλλονται τηλεοπτικώς σε απευθείας μετάδοση και στους οποίους, έπειτα από συνεννόηση με τις νόμιμες εταιρίες – αφήστε τις παράνομες όπου εκεί γίνεται ο μεγάλος τζίρος – να μπορούμε όσοι θέλουμε να στοιχηματήσωμε! Με τον τρόπο αυτό η εκκλησία θα έβγαζε τόσα χρήματα που δεν θα είχε τί να τα κάνη κι’όχι να περιμένη από τους πιστούς να ανάψουν ηλεκτρονικά κεριά λόγω της πανδημίας προκειμένου να εισέλθουν κάποια έσοδα στα αδειανά ταμεία! Πυξ λαξ, η κατάσταση να αλλάξ’! Εχουν τέτοια περισεύματα ενεργείας κάποιοι ιεράρχες μας, ιδιαίτερα οι “βοηθοί” επίσκοποι ή “επίσκοποι λάιτ”, όπως και κάποιοι “μοναχοί” που πρέπη να τη διοχετεύσουν, δεν κρατιέται με τίποτα! Για να μην την πληρώση και κανένας αθώος, καλύτερα να γίνωνται οργανωμένοι αγώνες και εξοντωτικές προπονήσεις. Αλλωστε στη γλώσσα της Εκκλησίας και οι Αγιοι καλούνται αθλητές, πόσο μάλλον οι …πυγμάχοι!
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
