Του Δημήτρη Ρομποτή*
Σήμερα θα μιλήσωμεν δια την παρέλασιν! Ακούγεται ως τίτλος σχολικής συζητήσεως ή και εκθέσεως, πλην όμως δι’ημάς τους διαβιούντας εν Αμερικές, ειδικοτέρως δε εις την Νέαν Υόρκην, πρόκειται περί της κορυφαίας ημών εκδηλώσεως, άρα το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό, αι δε πτυχές του λαμβάνουν διαστάσεις εθνεγερτηρίου σημασίας και εάν εις τας πανομογενειακάς συγκεντρώσεις δια την διοργάνωσίν της η συμμετοχή ξεπερνούσε τα 40 άτομα, μέσο όρο, θα μπορούσε να ειπή κανείς και πανστρατιάς! Για την ελληνόφωνη παροικία της Νέας Υόρκης, παρέλασις ίσον (ελλαδικός) ελληνισμός (κι’αυτό εξηγεί εν πολλοίς την κατάσταση στην οποία βρίσκονται αμφότερα), άρα δεκτά τα καλαμπούρια, κομμένα όμως τα αστεία!
Φέτος η κορυφαία μας εκδήλωση θα γίνη την Κυριακή, 30 Μαρτίου, ως είθισται κατά μήκος της 5ης Λεωφόρου, από το ύψος της 63ης Οδού έως της 79ης όπου βρίσκονται το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος και η έδρα της Ιεράς (αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα: υπάρχει και …ανίερη; Μου θυμίζει …ωμογενή ραδιοπαρουσιάστρια που έβαζε το “κυρία” πριν το όνομά της καθώς άνοιγε το πρόγραμμα!) Αρχιεπισκοπής Αμερικής εις την οποία ανήκει και η Εξαρχία Ατλαντικού τε και Ειρηνικού με αρμοδιότητα τους …ναυτιλομένους. Η ελληνική …ωμογένεια, χάρη στον κάματο δραστηριοτέρων στελεχών, κατά παρελθόντας καιρούς, είναι από τις ελάχιστες εθνικές κοινότητες που παρελαύνουν προνομιακώς στην 5η Λεωφόρο και μάλιστα σε ένα από τα πιο όμορφα και ακριβά σημεία της πόλης. Με δεδομένη τη σχετικά χαμηλή συμμετοχή κόσμου τα τελευταία 15 χρόνια, είναι απορίας άξιον γιατί δεν μας έχουν πετάξει από εκεί, πάλι όμως κάποιοι εργάζονται παρασκηνιακώς και η τοποθεσία είναι εξασφαλισμένη. Για πόσο όμως, αν η προσέλευση κόσμου εξακολουθήση να μειώνεται;
Και θα μειώνεται όσον η “κορυφαία εκδήλωση του εδώ ελληνισμού” είναι ένας ατυχής συνδυασμός ελλαδικής σχολικής παρελάσεως και αμερικανικού καρνάβαλου (στις πανομογενειακές ακόμα συζητάνε αν τα παιδιά πρέπει να προχωράνε με στρατιωτικό βηματισμό, σαν νά’ναι πρόσκοποι! Ο πρώην Δήμαρχος Μπλούμπεργκ, αντιληφθείς τη σοβαρότητα της εκδηλώσεως, είχε καλέσει μια χρονιά τη φιλενάδα του με τους δυό της …σκύλους, αποδεικνύοντας και πόσο φιλόζωος είναι – κρίνοντας από τη φίλη του). Συγκεράζει τα πλέον ετερόκλητα στοιχεία χωρίς απαραιτήτως αυτό να είναι κακό, αρκεί να υπάρχη αυτογνωσία από πλευράς διοργανωτών, ότι δηλαδή δεν μπορείς στον καλύτερο δρόμο του Μανχάταν, το 2014, να μιλάς για “Τουρκοφάγους”, “εχθρούς του γένους”, μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές και γενικά ό,τι συνθέτει τον καφενειακό φανατισμό του ελληναραδισμού και να περιμένης να σε πάρη σοβαρά οποιοσδήποτε! Η παρέλαση μπορεί να λειτουργήση μόνο ως πανηγύρι ελληνισμού στο οποίο ο καθένας θα είναι ευπρόσδεκτος (πόσο μάλλον που το παίζουμε και κοσμοπολίτες). Μόνο ως “ινκλούσιβ” και όχι “εκσκλούσιβ” εκδήλωση μπορεί να σταθή, ειδάλλως θα είναι μια καραμουτζάτη υπενθύμιση του τί δεν θα έπρεπε να είναι ο οποιοσδήποτε είδους ελληνισμός! Υπ’αυτή την έννοια, καλοδεχούμενες είναι οι πολύχρωμες μπάντες από σχολεία των “μαύρων”, μακάρι να ήσαν πιο πολλές κι’από σχολεία άλλων εθνοτήτων. Χρειάζεται περισσότερη μουσική, λιγότεροι κλεφταρματωλοί, χορός, κέφι, αυθορμητισμός, χαρά και οπωσδήποτε κάποιου είδους περιορισμό στην παρουσία …παπάδων διότι με τη “μαζική” εμφάνισή τους αφενός στερούνται οι ίδιοι σοβαρότητος κι’αφετέρου στερούν κι’από την παρέλαση σοβαρότητα με τη σοβαροφάνεια που επιβάλλουν.
Πέραν από τα καλαμπούρια και τις πολλές δικαιολογημένες επικρίσεις, καλώς ή κακώς η παρέλαση είναι η μοναδική μαζική εκδήλωση της μικτής (ελληνόφωνης και μη) ομογένειας. Κι’αυτό ισχύει όχι μόνο για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και για την προετοιμασία της. Στις πανομογενειακές συγκεντρώσεις κάθε Πέμπτη βράδυ, αλλά και στο παρασκήνιο – που συνήθως εργάζεται μεθοδικότερα κι’αποτελεσματικότερα – συναντά κανείς από τους πλέον απλοϊκούς και άξεστους κερχελέδες οι οποίοι πάνε εκεί για να εκφραστούν και να κάνουν το κομμάτι τους σε ένα είδος ανοιχτού “γκρούπ θέραπυ”, έως σπουδαγμένους και γενικά πιο “σοφιστικέιτεντ” ανθρώπους των οποίων τα νεύρα αντέχουν τα “ριάλιτι σόου”. Μπορεί να έρχωνται μόνο μία χρονιά, άντε δύο (δε βαστάνε περισσότερο), το γεγονός όμως ότι διευρύνεται η διοργανωτική βάση είναι ενθαρρυντικό για το μέλλον (αυτό το μέλλον που καθυστερεί να έρθη, όπως και σε ο,τιδήποτε ελλαδικό).
Τα τελευταία χρόνια, χάρη στην παρέμβαση “εξωσχολικών” παραγόντων, έχει αναβαθμιστεί κατά πολύ η επιλογή τελεταρχών. Φέτος τον τιμητικό τίτλο (επικεφαλής της παρελάσεως, τρόπον τινά) μοιράζονται δύο εξέχουσες προσωπικότητες, ο Τσαρλς Σούμερ, γερουσιαστής από τη Νέα Υόρκη (ο οποίος κάτι μου λέει ότι είναι …του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί επί δεκαπενταετία και βάλε έρχεται κάθε χρόνο στην παρέλαση με μια ντουντούκα στο χέρι και φωνάζει συνθήματα σε ελληνικά που μόνο ο ίδιος καταλαβαίνει) και ο Γιώργος Τσούνης, δικηγόρος-επιχειρηματίας στον χώρο των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων, άρτι διορισθείς υπό του Προέδρου Ομπάμα και ενεκριθείς εκ της Γερουσίας ως Πρέσβυς των ΗΠΑ στη Νορβηγία. Τις όχι και τόσο παλιές εποχές, η “τελεταρχία” προοριζόταν κυρίως για αφετηριακώς αποτυχημένους φερέλπιδες της ελλαδικής κομματοκρατίας, με έμφαση συγκεκριμένη οικογένεια-(σβησμένο) τζάκι και τις παραφυάδες της. Εμπαινε και κανένας πιο σοβαρός για γλάστρα, αλλά η σκοπιμότητα ήταν άλλη. Τώρα τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν προς το καλύτερο, αν και λόγω εμπειρίας έχω μάθει να συγκρατώ την όποια νηπιακού μεγέθους αισιοδοξία μου επί του θέματος.
Η παρέλαση θεσμικά διοργανώνεται από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης η οποία εκπροσωπεί καμμιά 200αριά υπαρκτές, ημιθανείς και ψόφιες οργανώσεις. Στα χαρτιά είναι η μεγαλύτερη οργάνωση της ομογένειας μετά την Αρχιεπισκοπή και την ΑΧΕΠΑ. Οι μικροπρεπείς έριδες όμως, το χαμηλό επίπεδο στελέχωσης και οι συστηματικές παρεμβάσεις από διάφορα ψευτοκαπετανάτα που θέλουν να ελέγχουν την ελληνόφωνη …ωμογένεια προκειμένου να πουλάνε μούρη σε ελλαδίτες πολιτικάντηδες – προς άγραν προνομίων αλλά και χρήματος – έχουν συμβάλει στη συστηματική υποβάθμισή της και παρά τις κάποιες εξάρσεις δημιουργικότητας η κατάσταση μοιάζει να είναι μη αναστρέψιμη, αν και με τη …Ρωμιοσύνη ποτέ δεν ξέρεις.
Φέτος οι εντάσεις είναι μεγαλύτερες λόγω και των επερχομένων εκλογών τον Ιούνιο (στην Ομοσπονδία, όχι – απαραιτήρως – στην Ελλάδα). Εχουν σχηματιστεί ήδη ομάδες που αντιμάχονται μέχρι τελικής πτώσεως, άλλη μία απόδειξη ότι διατηρούνται στο ακέραιο “αι ελληνοχριστιανικαί παραδόσεις του γένους (ουδετέρου)”.!Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι που θα ήθελαν την παρέλαση να αποτύχη προκειμένου να σκοράρουν στον προεκλογικό αγώνα. Αλλοι θα ήθελαν να δουν την παρέλαση να αποτύχη λόγω πιο “αγνών” κινήτρων, επειδή πιστεύουν ότι έτσι μπορεί να αρχίση μια ουσιαστική συζήτηση για την αναμόρφωσή της. Στην ομογένεια όμως, αν κάτι χαθή ή κλείση δύσκολα ξανανοίγη ή γίνεται χειρότερο (όπως το ΣΑΕ ή τα μπουζουκτσίδικα για παράδειγμα). Αλλωστε, μόνο δυο γράμματα χωρίζουν τις λέξεις “παρέλαση”, “παρέλευση” ή “παράλυση” …
Χωρίς να θέλω να πάρω μέρος σε αντιπαραθέσεις άνευ ουσιαστικού νοήματος (όπως μεταξύ ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) κι’ούτε να φανή ότι υποστηρίζω κάποια πλευρά, θα έλεγα ότι υπό τις παρούσες συνθήκες καλό θα ήταν να βοηθήσουν όλοι ώστε η παρέλαση να γίνη με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. Μετά, έχουν τον καιρό να βγάλουν τα μάτια τους και να το απολαύσουν, οι δε “παρατηρητές” θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν το ξεκατίνιασμα χωρίς άγχος. Θα μου πήτε, κάθε χρόνο τα ίδια λέμε και βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Σωστά, αλλά δεν εγείρεις ζητήματα διοργανωτικά δυο βδομάδες πριν την παρέλαση, αλλά με τη λήξη της, ώστε να υπάρξη χρόνος για προβληματισμό ως προς την πιθανή αναμόρφωσή της. Επί του παρόντος η, σχετική έστω, επιτυχία της είναι μονόδρομος και ο καθένας ας βοηθήση όσο μπορεί, με τη συμμετοχή του αν μη τί άλλο.
Εγώ φέτος σκέφτομαι να παρελάσω έφιππος και ένστολος (της Φιλαρμονικής), οπότε έχετε ένα ακόμη ισχυρό κίνητρο να’ρθήτε στην 5η Λεωφόρο, για να με χειροκροτήσετε! Τους καλλιτέχνας, άλλωστε, μας τρέφει η δόξα (με τη λόξα) και εφόσον δεν πληρώνετε κάτι για αυτό το βαθυστόχαστο σημείωμα συνεισφέροντας στη βιολογική διατροφή μου, ελάτε τουλάχιστον να ρίξετε ένα χειροκρότημα που επίσης δεν κοστίζει (παλιοκουφάλες)!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
It is a matter of wonder for me that our Dimitri would verbalized the very thoughts I I harbor about the ambivalence over the content, form, and execution of the annual Hellenic extravaganza known as Greek Independence Day Parade up Fifth Avenue. Quite apart from the quality and sensitivity of the event’s main movers, the exclusive emphasis on Greco-Orthodoxy leaves many Greeks who belong to the country’s minorities, Jews for example, less enthusiastic than they have every right to be. The editor of Proini, for another instance, revealed a little known requirement in the Miss Greek Parade pageant that should make us all embarrassed: the candidate must be Greek Orthodox! With all applicants promoted by parishes belonging to this Church, one could have hoped we might have spared such obvious prejudice. One might also wonder Senator Schumer’s reaction, one of the honorees, were he to be notified of such blatant discrimation! (No need to mention the other honoree, whose call to our attention was his ability to bundle a lot of bundled cash for our President’s reelection campaign, and suffered the indignity at his Senate confirmation hearing as Ambassador to Norway, by admitting he has never visited or know much about the country!) the annual Greek parade has been attracting fewer revelers, in part, for the reasons Dimitri cites — messages against instead of positive, uplifting ideas, even in the midst of dire economic crisis; political, even soccer, rivalries, imagine!; lack of vision. To the last, I was approached to facilitate Involvement in the parade by Jewish organizations, even the Israeli Consulate, and months ago, provided pertinent data to the parade chair, Petros Galatoulas; did you get a follow up email, or telephone call? Certainly, I did not! Thus, it is how some never lose an opportunity to lose an opportunity!