Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με αφορμή όλες αυτές τις εν πολλοίς φαιδρές συζητήσεις και διαμαρτυρίες για το γάλα, νομίζω είναι καιρός η ελλαδική κοινωνία (ό,τι δηλαδή έχει μείνει απ’αυτήν) να …απογαλακτιστή διότι αρκετά έχει …γαλουχηθεί με διάφορες ψηφοθηρικές “φτωχομάνες” που την έχουν κάνει ερμαφρόδιτο με αποτέλεσμα να έχη ανάγη την αυτοϊκανοποίηση σε πέραν του απλού αυνανισμού όρια. Ετσι που πάμε σε λίγο και η ονομασία της χώρας θα αλλάξη από Ελλάδα σε …αγελάδα (την αρμέγουν που την αρμέγουν μέχρι ψόφου ούτως ή άλλως) μόνο που δεν θα βόσκη πλέον στη λιακάδα, μιας και ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ τείνει να σβήση …
Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος διότι απλούστατα δεν υπάρχει. Και δεν θα άξιζε να ασχοληθή κανείς μ’αυτό εάν δεν εντασσόταν στο ευρύτερο πλαίσιο του ελλαδικού αδιεξόδου το οποίο δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύη πόσο πίσω είναι η χώρα και ο “λαός” της! Πρόκειται δηλαδή για μια ακόμη περίπτωση “κατινισμού” που δεν είναι άσχετη από τον εν γένει εκφερόμενο δημόσιο “λόγο” στην προ και μετά της κρίσεως Ελλάδα. Μόνο που ο φτηνολαϊκισμός, η φουμαρολογία και το χάιδεμα της ηλιθιότητος προς άγραν ψήφων ήταν προ της κρίσεως περισσότερο μια χαριτωμένη έστω, περιθωριακή συμπεριφορά (άσχετα αν φορείς της ήταν κυρίως τα “μέιν στρημ” κόμματα) ενώ μετά την κρίση έχει γίνει ο κανόνας! Οσοι, ακόμη και σώφρονες, λοιδωρούν τον Μαδούρο μ’αυτά που λέει στη Βενεζουέλα, καλά θα κάνουν να προσέξουν και να ακούσουν καλύτερα αυτά που λέγονται και πώς λέγονται στην “Ελλάδα”! Από υπουργούς, μέχρι καθηγητές πανεπιστημίων, παπάδες, αξιωματικούς, δημοσιογραφούντες και “χωστ’ς” (να τελειώνουμε) τηλεοπτικών εκπομπών έχει κανείς την εντύπωση ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, σε ανθρωποιειδή χαμηλότερης ή ανύπαρκτης νοημοσύνης, σε αγέλες ανεγκεφάλων που περιμένουν αδημονούντες τους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων να τους συστήσουν “Σκιπ” (γιατί αυτοί ξέρουν, υποτίθεται).
Θα μου πήτε, πάντα έτσι γινόταν, ακόμη κι’αν το εκφραστικό επίπεδο ήταν σαφώς πιο ανεβασμένο, η δε εξαπάτησις του “λαϊκού” σώματος απαιτούσε μαεστρία και ικανότητες επικοινωνιακού ταχυδακτουλουργού, χρειαζόταν δηλαδή ο δημαγωγός να έχη ανεπτυγμένο και δουλεμένο ταλέντο (Ανδρέας Παπανδρέου) ειδάλλως δεν είχε ελπίδα. Σήμερα δεν χρειάζεται ούτε αυτό, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της βιομηχανίας του “ίματζ μέικινγκ” μπορούν ακόμη και περιορισμένων ικανοτήτων δημαγωγίσκους, άχαρους έως και κρυόκωλους (Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας), να τους εμφανίσουν ως “ηγέτες” και να τους φέρουν στην εξουσία ή τους προθαλάμους αυτής. Η εξήγηση είναι απλή και όχι άσχετη από την επιτυχία των “ριάλιτυ σόου”: σήμερα ο “ηγέτης” πρέπει να φαίνεται και να ακούγεται σαν τον “απλό” κόσμο, να είναι όπως ο ένοικος της διπλανής πόρτας, μ’άλλα λόγια ζώο όπως ο “άβερατζ” πολίτης/καταναλωτής που μετράει κυρίως ως αγοραστική μονάδα και εσχάτως ως φορολογίσιμο μέγεθος προς ξεζούμισμα. Μέχρι και το 2000 όμως, το κυρίαρχο μοντέλο, παρά τα όχι λίγα χάλια του, ήθελε τον ηγέτη να στέκη πιο ψηλά, να είναι ένα είδος “σούπερμαν” (εντάξει, χωρίς τη σπάντεξ στολή), ο άνθρωπος που θα στεκόταν στο τιμόνι και θα ήξερε τουλάχιστον ότι αυτό που κρατάει στα χέρια του είναι πηδάλιο που στρίβει κι’όχι …κουλούρι πρέτσελ!
Αυτό λοιπόν το “σιφτ” στο μοντέλο ηγεσίας οδήγησε και τον δημόσιο λόγο στην έσχατη(;) κατάπτωση. Τώρα όλα περνάνε, αρκεί να να είναι στο επίπεδο αυτών που κάποτε ακούγανε τη σιχαμένη εκπομπή του ανεκδιήγητου Γαργαλάκου! Χώρια που κι’αυτός στις μέρες μας θα φάνταζε …σοβαρός, όπως κι’ο …Κουρής, ο μέγας διδάσκαλος του νεοελλαδικού λαϊκισμού, ο αλχημιστής που έκανε τον βόρβορο οικοδομίσιμη λάσπη για να χτίση το αυθαίρετο του άλογου θρασσοπουστισμού χρησιμοποιώντας για τούβλα τους αφελείς, διανοητικώς ξεδοντιασμένους, αγελαίους ψηφοφόρους τους οποίους υποτίθεται ότι έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία υπό μορφήν “λαού”. Το πρόβλημα είναι ότι “μπάι ντιφώλτ” όντως ήρθανε στην εξουσία, υπό την έννοια ότι συνιστούν πλέον “επίπεδο” εκλογιμότητας. “Η εκδίκηση της γυφτιάς” που έλεγε κι’ο Ρασούλης. Σου λέει, αν θέλης κύριε να με κυβερνήσης (ή να με ιππεύσης, διότι περί αυτού πρόκειται), πρέπει να γίνης ή να φαίνεσαι σαν εμένα! Αναρωτιέστε λοιπόν γιατί ελάχιστοι ή κανείς σοβαρός δεν μπορεί “να κατέβη” στην πολιτική ή “να εκτεθή” με οποιοδήποτε κόμμα; Μπορεί ένας κανονικός άνθρωπος να γίνη εκουσίως ζωντόβολο και να παριστάνη τον Καραγκιόζη ανεχόμενος παράλληλα και την κάθε είδους φευγαλέα μετριότητα να το παίζη “αρχηγός”, “βαρώνος”, “λοχαγός” ή “αγωνιστής”;
Και η “συζήτηση” για το γάλα κινείται εντός εκτός και επί τα αυτά. Αρρωσταίνει κανείς και μόνο να ακούη τα “επιχειρήματα” της μιάς ή της άλλης πλευράς, άσε που δεν ξέρεις ποιά είναι η κάθε πλευρά. Οι μεν μπορεί να είναι οι δε, ενώ και οι “δικοί μας” πολύ εύκολα γίνονται “οι άλλοι” αν αντέξη κανείς να τους ακούση με περισσότερη προσοχή. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, εντάσσεται στα πλαίσια της α πριόρι εξουδετερώσεως του οποιουδήποτε “ντιμπέιτ” η οποία επιτυγχάνεται ενεδύοντας το κάθε “θέμα” σε “μετροσέξουαλ” συσκευασία. Ετσι δεν θίγεται η ουσία, αν υπάρχη, και ο όποιος διάλογος αναλώνεται σε στροβιλιζόμενες κενολογίες για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν αφενός, αλλά να μπορή και ο καθένας να διακηρήξη νίκη!
Οι σοβαροί (όχι σοβαροφανείς) πολιτισμοί, ακόμη και καταρρέοντες διατηρούν μια γοητεία, μια αρχοντιά. ενίοτε δε το κύκνειο άσμα τους να είναι και κληρονομιά πανανθρώπινης αξίας. Ο νεοελλαδικός “πολιτισμός” στην αποσύνθεσή του παράγει κυρίως κατιναριό και φαντασηπληξία τύπου Μαντάμ Σουσού, τα υλικά εξ ων συνετέθη, δηλαδή. Το γάλα έχει προ πολλού ξινίσει και η “συζήτηση” για το πόσες μέρες διαρκεί ως φρέσκο είμαι μάλλον “ομπσολίτ” …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
