Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με τον κίνδυνο να χαλάσω για μια ακόμη φορά τη σούπα, θεωρώ ότι κακώς απολύθηκε ο Κλαούντιο Ρανιέρι από την Εθνική Ελλάδος. Δεν μπορείς να φτιάξης κάτι από την αρχή χωρίς να γκρεμίσης! Ναί, ήταν απογοητευτικές σε σημείο διασυρμού οι μέχρι τώρα εμφανίσεις της ομάδος, δοκίμαζε όμως παίχτες που δεν είχαμε ξανακούσει και νέα σχήματα μήπως και ξέφευγε αγωνιστικά από το επίπεδο της αμυντικής «κλούβας». Εντάξει, ο Ρεχάγκελ έχτισε ένα στυλ που δούλεψε στην εποχή του, ο Σάντος το συνέχισε με επιτυχία, αλλά τα σημάδια κόπωσης ήταν εμφανή, δεν μπορεί το ίδιο βιολί να παίζεται για πάντα, όπως και σε όλα τα είδη έκφρασης ό,τι δεν ανανεώνεται …παθαίνει (εδώ κοτζάμ ΠΑΣΟΚ και πάει για λουκέτο). Τώρα η εθνική μένει στη μέση χωρίς προπονητή και ο Ρανιέρι φεύγει τσεπώνοντας τη γενναιόδωρη αποζημίωση του μισού εκατομμυρίου. Τουλάχιστον ας τον άφηναν να συνεχίση μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του, να δώση ό,τι είχε να δώση, δεν κρίνεται σε τρεις μήνες ένας διεθνούς κλάσης προπονητής! Χώρια που κάθε ξεκίνημα εμπεριέχει ρίσκο, η όποια επιτυχία δεν είναι προδιαγεγραμμένη ούτε αρκεί ένας κούκος να φέρη την άνοιξη, ας είναι και …Πολιτική. Εξάλλου, στην “παράγκα” του ελλαδικού «ποδοσφαίρου» χρειάζεται αρκετή κατεδάφιση (με τους ενοίκους μέσα)!
Δυστυχώς, σε μια Ελλάδα που ψάχνει με το λυχνάρι επιτυχίες κι’ας είναι ό,τι και όπως νά’ναι, δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε μακρόπνοου προγραμματισμού μήτε οικοδομημάτων επί πραγματικών θεμελίων κι’όχι επί αμμώδου εδάφους (παραλίες του ελλαδικού τουρισμού). Δεν καταλαβαίνουν οι συνέλληνες του «εθνικού (νυχτερινού) κέντρου» ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές ούτε ταχυδακτυλουργοί μάγειροι που θα τις υλοποιήσουν κάνοντας χρήση μεταλλαγμένων κουνουπιδιών από τα οποία θα προκύψη χαβιάρι (έστω κι’αν οι Γιαπωνέζοι έφτιαξαν μπριζόλα από σκατά. Οι Ελληνες το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι σκατά από την μπριζόλα – όσο υπάρχει ακόμα η μπριζόλα, γιατί από σκατά πάνε καλά). Σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, πρέπει να διαλυθή ό,τι προϋπήρξε ακόμη κι’αν είχε αναλλαμπές επιτυχίας. Η έκπληξη ουδέποτε αποτέλεσε κανόνα κι’αν η Ελλάς θέλη κάποτε να γίνη κράτος με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου, το «πρότυπο» τέλος πάντων που κακήν κακώς, με συνέπεια πάντως, ακολουθεί εδώ και δύο περίπου αιώνες, δεν μπορεί να στοχεύη σε «θαύματα», σε «κατορθώματα» που κάνουν τους «ξένους» να μας χαΪδεύουν με στοργή και θαυμασμό όπως τα σκυλάκια όταν σηκώνουν το ένα πόδι εν είδη χειραψίας. Εάν δεν κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τη μετριότητα η χώρα δεν πάει πουθενά, θα τραβάη μονίμως κουπί ιδροκοπώντας σε μια βάρκα που είναι δεμένη στο μουράγιο.
Επανερχόμενος στην περίπτωση Ρανιέρι, τον οποίον ούτε γνωρίζω ούτε έχω κανένα προσωπικό συμφέρον να υποστηρίξω, και συγκριτικώς να δη κανείς το θέμα πρόκειται για παράφωρη αδικία! Πώς είναι δυνατόν αυτός να απολύεται μετά από σερί αποτυχιών, αλλά να παραμένουν στη θέση τους τόσοι άλλοι «αρμόδιοι», «υπεύθυνοι», «αξιωματούχοι» κοκ. Αν είχαμε πραγματικά τέτοια ανακλαστικά ποιότητας και αξιοκρατίας, ο συρφετός της κρατικοσυντηρούμενης νομενκλατούρας που νέμεται ακόμη και το αποστεωμένο κορμί της ημιθανούς Ελλάδος θα έπρεπε να είχε πάρει δρόμο προ πολλού ή να παρακολουθούσε τις εξελίξεις από νεόδμητες (λόγω των αυξημένων αναγκών) πτέρυγες του Κορυδαλλού. Εδώ ούτε οι αποδεδειγμένα απατεώνες υπάλληλοι, ούτε αυτοί με τα πλαστά πιστοποιητικά φεύγουν που σε τελική ανάλυση επηρεάζουν την άμεση καθημερινότητα πραγματικών ανθρώπων, την ποιότητα ζωής σας, βρε ηλίθιοι, ο Ρανιέρι ήταν ο τόσο κακός που έπρεπε να φύγη κλωτσηδόν; Χωρίς να παραγνωρίζω τις ευθύνες του και τα όχι λίγα λάθη που έκανε (με πρώτο και κύριο ότι ήρθε να αναλάβη την Εθνική Ελλάδος), ο Ιταλός προπονητής έφυγε για να κατασιγάση η «λαϊκή» οργή και να σωθούν άλλοι. Ετσι γίνεται πάντα. Δεν τον φέρανε να φτιάξη ομάδα, αλλά για άμεσες «επιτυχίες», για μικρούς, αλλά σταθερούς «θριάμβους» που θα επέτρεπαν στον στραπατσαρισμένο Ελλαδίτη να τονώση την υπερηφάνειά του και να ξεχάση το πραγματικό χάλι του. Οπως και στις αμιγώς τριτοκοσμικές χώρες, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς παιχνίδι αλλά τρόπος «ζωής» για αυτούς που έχουν πεθάνει προ πολλού …
Και το πιο αποκρουστικό στην ήττα με τις Νήσους Φερρόες είναι που ακούς τους δικούς μας να λένε ότι “χάσαμε από μία χώρα 57.000 κατοίκων”. Λες και οι λαοί κρίνονται κυρίως με βάση τα νούμερα! Από την άλλη, καλά λένε, η Ελλάς έχει πολύ περισσότερα …νούμερα από τις Φερρόες!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Δεν θα ήταν τραγωδία αν η Ελλάδα δεν πήγαινε στο επόμενο πανευρωπαϊκό με την πιθανότητα όμως να φτιάξη καλύτερη ομάδα, για μεγαλύτερες επιτυχίες στο άμεσο μέλλον; Η Ισπανία δεν διασύρθηκε στο περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο; Τί να πη και η Βραζιλία που το φυσάει και δεν κρυώνει. Αυτοί από τη συντριβή θα τραβήξουν ξανά προς δόξα, ενώ εμείς προς τη …λόξα!
2) Τουλάχιστον μάθαμε πού είναι οι Νήσοι Φερρόες! Ας ελπίσουμε ότι μάθανε και οι Ελληνες παίχτες και «οπαδοί» να μην υποτιμούν κανέναν αντίπαλο …
