Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΟΜΠΟΤΗ*
Οι συνδικαλιστές εν Ελλάδι τα τελευταία 40 χρόνια, ιδιαίτερα οι κατά περίπτωση ηγετικές μορφές, ενδύονται τη λεοντή του …ατίθασου, του αντάρτικα εξωτικού (και εξοχικού) στη λαϊκή φαντασία. Πώς λέγανε παλιότερα «ο λήσταρχος Νταβέλης»; Ο τρόμος που προκαλούσε, το άκουσμα του θρυλικού ονόματος συνοδευόταν κι’από μία αίσθηση υφέρποντος θαυμασμού γιατί αυτός έκανε ό,τι οι κοινοί θνητοί δεν μπορούσαν. Με τον ίδιο τρόπο που οι «μετριοπαθείς» μουσουλμάνοι κρυφοθαυμάζουν τα αίσχη των φανατικών ακόμη κι’αν τους καταδικάζουν επισήμως. Υπάρχει λοιπόν και ως προς τους Ελληνες συνδικαλιστάδες η χροιά της λαϊκής επαναστατικότητος που τους συνοδεύει εάν δεν προπορεύεται της σκιάς τους σαν καλοκαιρινή ομπρέλα. Υπ’αυτή την έννοια, δεν θα έπρεπε να με παραξενέψη που η θειά μου η Βάσω, αρχές της δεκαετίας του ’90, ονόμασε το κριάρι της, ξακουστό για την αγριάδα και τις λοιπές επιδόσεις του ανά τη νότιο Λευκάδα, «Κολλά». Ηταν τότε που ο ομώνυμος συνδικαλιστής πρωτοστατούσε και ενέπνεε το πανελλήνιο με τον σπαραξικάρδιο αγώνα του να μην ιδιωτικοποιηθούν οι αστικές συγκοινωνίες στην Αθήνα, αλλά να επιδοτούνται, όπως και ο μισθός του, από το κράτος που δεν είχε χρεοκοπήσει ακόμη. (Την ίδια περίπου εποχή και ο Τατσόπουλος πήδαγε τη μισή Αθήνα κατά τα λεγόμενά του, αλλά ούτε η μάνα του δεν τον γνώριζε τότε, πού να πλησιάση σε φήμη τον Κολλά; Για αυτό και δεν έτυχε της τιμής να δώση το όνομά του στο κριάρι της θειάς μου. Κρίμα – για τον ίδιο!)
Τώρα λοιπόν και ο κ. Φωτόπουλος της ΔΕΗ – δεν είναι τυχαίο που λέγεται έτσι αφού η ΔΕΗ έχει ταυτιστεί στη λαϊκή φαντασία με το …φως και τις μικρές τσίγκινες πινακίδες που έγραφαν «Κίνδυνος Θάνατος» και τις οποίες έβλεπες σε κάθε κολώνα – βαδίζει στον δρόμο που χάραξαν οι ανά τομέα προκάτοχοί του, δεν μπορεί ξαφνικά να γίνη πιο …ανθρώπινος, υπάρχει ένα παρελθόν που πρέπει να τιμήση όπως και όλοι οι Ελληνες άλλωστε, για αυτό και μοιάζουμε να ανήκουμε σε άλλη εποχή, σε έναν χωροχρόνο που διαφεύγει της πραγματικότητος όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί στους οποίους κατά τα άλλα προσπαθούμε εναγωνίως να μοιάσουμε εδώ και καμμιά 150αριά χρόνια και βάλε. Οταν λοιπόν ο Φωτόπουλος λέει σε όποιον διαφωνεί που οι «δικοί του» πήραν προκλητικά επιδόματα εν μέσω γενικής σφιχτοκωλίασης να πιή ξύδι, κάνει αυτό που θα έκανε κάθε αρχισυνδικαλίσταρος που σέβεται τον εαυτό του και γράφη στα αρχίδεια του όλους τους άλλους! Ποιός ελεεινός είπε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει συνέχεια;
Για να εξηγηθώ, εγώ είμαι εναντίον κάθε μορφής συνδικαλισμού, ακόμη κι’αν πρόκειται για τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, των τραπεζικών, του δικηγορικού συλλόγου, της ΟΛΜΕ, των αστυνομικών κοκ. Χώρες μικρονοϊκές και πολιτισμικού επιπέδου Ελλάδος δεν μπορούν να έχουν συνδικαλιστικά κινήματα γιατί απλούστατα δεν ξέρουν τί να τα κάνουν και στο τέλος μπορεί να χτυπήσουν. Είναι σαν να δώσης ένα κομπρεσέρ ή ένα τρυπάνι «Μπλάκ εν Ντέκερ» σε πρωτόγονους ιθαγενείς της αφρικανικής ενδοχώρας ή του Αμαζονίου. Το πιο πιθανό είναι να βγάλουνε τα μάτια τους. Ούτε εκπολιτιστικούς συλλόγους μπορεί να έχη η Ελλάς, κυρίως αυτούς, αλλά στο εν λόγω θέμα θα επανέλθω διότι αποτελεί πρόβλημα από μόνο του. Σε χώρες όπου το πλιάτσικο είναι υπέρτατη μορφή κοινωνικής πρακτικής και ο ατομικισμός της κλεφτουριάς – χωρίς Κοινωνικό Συμβόλαιο – κώδικας «συμβιώσεως», τα συνδικάτα είναι αναπόφευκτο να εξελιχθούν σε καπετανάτα, αν όχι συμμορίες, με κύριο μέλημα τη διασφάλιση λημεριών και ζωτικού χώρου προς άγραν λαφύρων. Οπως και τα κόμματα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, το κράτος το ίδιο, έτσι και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν ταίριαξε, ούτε και προσαρμόστηκε, έμεινε σαν τον Βασιλιά Οθωνα με τσολιάτικα και καθαρεύουσα, αλλά πάντα Βαυαρός! Σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχει η ευρωπαϊκή επίφαση αλλά μόλις ξύσεις λίγο το χρώμα η σκουριά πετιέται «από ξαρχής κι’αντριεύει και θεριεύει». Η Ελλάς υιοθέτησε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, δια της βίας είναι η αλήθεια, αλλά τους πέταξε τα μάτια έξω! Ολα τα άλλα είναι φιλολογίες και ιστορίες για αγρίους …
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, δεν καταδικάζω συλλήβδην τον ελλαδικό συνδικαλισμό ούτε τους υπόλοιπους παρά φύσιν ως προς την Ελλάδα θεσμούς. Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις λειτούργησαν και λειτουργούν με θεαματικά μάλιστα αποτελέσματα. Είναι όμως οι εξαιρέσεις κι’όχι ο κανόνας. Στην Ελλάδα οι λύσεις πάντοτε επιβάλλονται άνωθεν, οι «συλλογικότητες» είναι οι κομπάρσοι. Ας μην ξεχνάμε, αν θέλουμε να είμεθα κατιτίς αντικειμενικοί, ότι ο δικτάτωρ Μεταξάς, αυτός που είπε το «ΟΧΙ» ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, έδωσε περισσότερα προνόμια στους εργαζομένους από ό,τι κατάφεραν «να κατακτήσουν» πάμπολλοι συνδικαλιστάδες μόνοι τους. Ξύνω όμως πληγές τώρα που δεν έχουν επωλουθεί και ενδέχεται να προκληθή μόλυνσις …
Ο κ. Φωτόπουλος λοιπόν δεν είναι ιδιαιτέρως προκλητικός και θρασσύς ούτε χειρότερος από τους άλλους. Απλώς δεν μπορεί να πάη ενάντια στη «φύση» του ως αρχισυνδικαλιστής. Καθήκον του είναι να πάρη ό,τι μπορεί περισσότερο για τους δικούς του και όλοι οι άλλοι να γίνουν τσιμέντο! Μ’αυτή τη «λογική» άλλωστε, δεν «λειτουργούν» όλες οι «συλλογικότητες» εν Ελλάδι;
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.