Essay

Κογκρέσο, Νετανιάχου, Ιράν: Menage a trois …

By March 10, 2015 February 16th, 2018 One Comment

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Λέμε και ξαναλέμε για τα χάλια της Ελλάδος αλλά και εμείς εδώ στην Αμερική δεν πάμε πολύ καλύτερα, με εξαίρεση βέβαια την οικονομία όπου έχουμε πάρει κάποιες βαθιές ανάσες μέχρι να αρχίσουμε να ξεφυσάμε βήχοντας. Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, τουλάχιστον από όσον εγώ έχω μελετήσει, οι ΗΠΑ έχουν δύο επίσημες εξωτερικές πολιτικές, του «Στέιτ Ντηπάρτμεντ» και του Κογκρέσου!

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι την εξωτερική πολιτική της χώρας ασκεί ο πρόεδρος και η κυβέρνηση στο προσκήνιο και τα διάφορα ειδικά συμφέροντα (special interests) στο παρασκήνιο. Υπήρχε μια συνέπεια, γνώριζες λίγο ως πολύ τί να περιμένης ακόμη κι’αν προέκυπταν «εκπλήξεις» για αυτούς που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν (όπως με την Ντόρα τότε που υποτίθεται τα τσούγκρισε με την Κοντολίζα Ράις επειδή η δεύτερη της ζήτησε να κάνη κωλοτούμπα για την ονομασία των Σκοπίων εκμεταλλευόμενη την «ειδική» τους σχέση» – έτσι ονομάζεται στην αμερικανική διπλωματική αργκό το «κάνεις ό,τι σου λέω»). Τώρα στο παιχνίδι έχει μπει και το Κογκρέσο που δεν αναγνωρίζει τον …πρόεδρο! Ετσι, προσκαλεί επισήμως αρχηγούς κυβερνήσεων να μιλήσουν ενώπιον της ολομέλειας του νομοθετικού σώματος για να τη σπάσουν στον Ομπάμα (ομιλία Νετανιάχου) και εν συνεχεία ομάδα γερουσιαστών στέλνει επιστολή σε ξένη χώρα με την οποία απειλεί να αναιρέση – εκ των προτέρων – οποιαδήποτε συμφωνία τυχόν προκύψη με τη σημερινή, επίσημη και νόμιμη κυβέρνηση των ΗΠΑ (επιστολή γερουσιαστών στο Ιράν)!

Η όλη ιστορία θυμίζει …Ελλάδα, όπως και να το κάνουμε. Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ προκεκλογικώς απειλούσε να ακυρώση οποιαδήποτε συμφωνία οικονομικού ή επενδυτικού χαρακτήρα της προηγούμενης κυβέρνησης. Δεν έστειλε βέβαια γράμμα στους επενδυτές, αλλά το κατέστησε σαφές με κάθε άλλο τρόπο. Υπήρξαν επίσης απόπειρες για δύο εξωτερικές πολιτικές την εποχή που ο κ. Σαμαράς ήταν ΥΠΕΞ επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, όπως και αργότερα όταν η κ. Μπακογιάννη ήταν ΥΠΕΞ του Κώστα Καραμανλή. Στην Ελλάδα όμως λόγω εγγενούς φαιδρότητος τα πράγματα παρέμειναν στο επίπεδο του γελοίου άσχετα αν υπήρξαν και υπάρχουν πραγματικές συνέπειες εις βάρος της χώρας. Με την εξωτερική πολιτική της υπερδυνάμεως όμως οι κίνδυνοι παραείναι σοβαροί για να πάρουμε το όλο θέμα στην αστεία πλευρά του.

Αυτή τη στιγμή, είτε μας αρέσει είτε όχι, το «Ρεπουμπλικανικού» ελέγχου Κογκρέσο επιχειρεί μη στρατιωτικού τύπου πραξικόπημα εναντίον της κυβερνήσεως. Για πρώτη φορά αμφισβητείται με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο το προεδρικό προνόμιο αποκλειστικής ασκήσεως εξωτερικής πολιτικής για λογαριασμό της χώρας. Με τις δύο τελευταίες κινήσεις, πρόσκληση Νετανιάχου, γράμμα στο Ιράν, το Κογκρέσο περνάει από τη στείρα, εντός της νομιμότητος όμως, αντίδραση στην έμπρακτη υπονόμευση της εκλεγμένης κυβέρνησης. Υπάρχει ποιοτική αναβάθμιση προς το χειρότερο και είναι πολύ νωρίς για να προβλέψη κανείς την εξέλιξή της.

Υπ’αυτή την έννοια δεν ήταν οι Αμερικανοεβραίοι ούτε ο Νετανιάχου που έδειξαν πυγμή και την πραγματική δύναμή τους, όπως έχουν παρασυρθεί πολλοί, ακόμη και σοβαροί αναλυτές, να συμπεράνουν. Απεναντίας, είναι το Κογκρέσο που χρησιμοποίησε τον Νετανιάχου και την ανελαστική πολιτική του ως προς το Ιράν προκειμένου «να σκοράρη» εναντίον του Ομπάμα. Και ο Νετανιάχου φυσικά, δεν είχε τίποτα να χάση μόνο να κερδίση παίζοντας αυτό το παιχνίδι αφού ο βίος και η πολιτεία του βασίζονται στην άρνηση και τον πολιτικάντικο χειρισμό του φόβου, όπως δηλαδή κάνουν και οι σημερινοί, δήθεν Ρεπουμπλικανοί στις ΗΠΑ. Κατά κάποιο τρόπο τό’να χέρι νίβει τ’άλλο, όμως είναι το Κογκρέσο που έχει τον πρώτο λόγο και όχι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ όπως ενδεχομένως θα ήθελε να πιστεύη ο ίδιος. Θα περίμενε λοιπόν κανείς περισσότερες και εντονότερες αντιδράσεις από τις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις και κοινότητες διότι αυτή η σύμπλευση των δύο ακραίων οντοτήτων, Κογκρέσου και Νετανιάχου, τους εκθέτει ενώπιον της αμερικανικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης δίνοντας τροφή στους συνομωσιολόγους και τους κάθε λογής αντιεβραίους. Ο Νετανιάχου, όπως και κάθε δημαγωγός, δεν διστάζει να παίξη με τη φωτιά παίρνοντας στον λαιμό του αυτούς των οποίων την ασφάλεια και τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπηρετεί.

Ταυτόχρονα, βρίσκουν αφορμή να αφηνιάσουν και τα ακραία στοιχεία του Ιράν εις βάρος της διαφαινόμενης πλειοψηφίας που δείχνει αξιοθαύμαστο πραγματισμό και έχει διάθεση να τα βρη με τις ΗΠΑ. Οι φανατικοί δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ, φρόντισαν οι «εντιμότατοι» γερουσιαστές μας να αποδείξουν ότι είναι …χειρότεροί τους!

Ο ελλαδικού τύπου στείρος κομματισμός που έχει ενσκήψει και στην Αμερική την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται αδίστακτος κι’αδύναμος να αντισταθή στην εξουσιολαγνεία που τον διέπει. Εχει αποδειχτεί ιστορικώς όμως ότι κάθε οίκος ανοχής έχει μία «μαντάμα», νεοελληνιστί «τσατσά». Δυαρχίες και τριαρχίες οδηγούν στην καλυτέρα των περιπτώσεων σε μπουρδέλα τύπου Βοσνίας ή Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λίγο πριν καταρρεύση …

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: Η σιωπή των …αχαμνών!

One Comment

  • Prof Asher J Matathias says:

    Surveying the Greek landscape under the current conditions of austerity, high unemployment, the steady hemorrhaging of brains as college graduates fly abroad; social perceptions that are intensely conservative, even reactionary, especially relating to minorities, including Jews, always Jews, one can easily fall victim to dismay, even depression (nearly 5,000 have committed suicide). Yet, there are individuals, not yet a critical mass, who observe the same and comment with verve, and uncommon insight. Such is the case of Greek-American journalist Dimitris Rhompotis, and this piece is yet another indication for me that all is not lost; civil discourse is possible, more, necessary, in order to elucidate, clarify, and point to possible exit points from that country’s, our native land, malaise. Eschewing the easy conspiratorial penchant of too many Greeks, who see Israeli Premier Bibi Netanyahu’s last week’s appearance to a joint session of Congress — his third, equaling Winston Churchill — an intolerable exhibition of Jewish collective might, and simultaneously a projected humiliation of our distinguished President Barack H. Obama, Dimitris dispassionately analyzes the issue. In a convergence of interests — a Republican right-wing take over of majorities in the House and Senate in alignment with Bibi’s conservative Likud coalition — the protagonists were only too willing to display their common personal animus for the President. However, the Washington event was not unanimously greeted with ecstasy by the heterogeneous and politically savvy American Jewish community, who thought the timing was too convenient to fit Bibi’s attempt at narrow advantage in his bid to be reelected on March 17. The other occasion commanding the writer’s attention was the sending of a letter to Iran, signed by 47 Senators, warning that any prospective agreement between the P5+1 big powers to deffang Iran’ nuclear weapons ambitions. In another expression of disdain for our President, still unable to salve their deep wounds from impressive, and convincing electoral defeats in 2008 and 2012, they are trying to undermined his prerogative in foreign policy — even skirting the strictures of the Logan Act (enacted in the early days of our Republic), which expressly prohibit independent operatives, including private individuals, from intruding or conditioning policy with a foreign entity. Of course, as anyone studying introductory American Government, knows that the Senate exercises the power to “advice and consent” in treaties and Ambassadorial appointments. But such craven reach is unheard of, and was never contemplated by a Democratic Congress in the annals of the George W. Bush Presidency! As to how the foregoing relates to the considerable number of missteps amassed by the forty-day-old new Greek government, it is emblematic of the dysfunction, and willful dogmatism that characterizes political life there and here. However, whereas, divine intervention and American help will get Greece out of its morass, the United States has home court advantage for G-d is … American; after all, is this not the reason the best-selling song of all time is “G-d Bless America.” (Smile.)

Contact

NEOhellenika

Demetrios Rhompotis, Publishing Committee Chairman of NEO Magazine