Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η έννοια της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα νοείται κι’αυτή σχιζοφρενικά, όπως και ο,τιδήποτε άλλο που σχετίζεται με «το κοινό των Ελλήνων». Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, διότι έχει …στρατηγικό βάθος το θέμα. Από τη μία λοιπόν, βλέπουμε να μην καίγεται κανενός καρφί για τους βανδαλισμούς και κλοπές σε σχολεία, πανεπιστήμια, αστικά λεωφορεία, νοσοκομεία, την καταπάτηση δρόμων βάζοντας τους μπάλους όσο γίνεται πιο έξω για να κλέψουμε και μια σπιθαμή έστω γης, ή τις καρέκλες αν έχουμε εστιατόριο, μέχρι και περίπτερο. Αφήστε τις δασικές εκτάσεις που γίνανε και γίνονται οικόπεδα. Ολες οι παραπάνω προσβολές στη δημόσια περιουσία θεωρούνται αυτονόητες, σχεδόν φυσικές, μάλιστα ο «δράστης» σε ουκ ολίγες περιπτώσεις περιβάλεται από τους υπολοίπους με τον μανδύα του μάγκα, του καταφερτζή, του ξύπνιου και είναι παράδειγμα προς μίμηση! Δακτυλοδεικτούμενος και όχι με τα πέντε δάχτυλα όπως θα έπρεπε.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι με τόσο έκδηλη την περιφρόνηση στη δημόσια περιουσία που μοιάζει να βρίσκεται εκεί μόνο για να τη ληστέψουν ή απλά να την καταστρέψουν όσοι μπορούν, ότι η πιθανότητα ιδιωτικοποιήσεως μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων ή περιουσιακών στοιχείων θα πέρναγε εξίσου ανώδυνα. Who gives a shit, να το πω απλούστερα. Κι’όμως, στον “εθνικό κίνδυνο” να ιδιωτικοποιηθή η ΔΕΗ ή τα λιμάνια και οι αστικές συγκοινωνίες έχουν “ματώσει” γενιές κρατιστών και πολύ περισσότερων χαχόλων! Πορείες, διαμαρτυρίες, απεργίες, καταλήψεις κοκ. συνθέτουν τις αντιδράσεις και αναμένεται να γίνη της κακομοίρας μετά τις εκλογές όταν η κατά πάσα πιθανότητα κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας θα κληθή να εφαρμόση το μόνο πρόγραμμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή, το Γ’ Μνημόνιο με τους εταίρους.
Πώς προκύπτει λοιπόν αυτή η αντίφαση, ο «κυρίαρχος» λαός να προσπαθή σε ατομικό επίπεδο να κλέψη ή να καταστρέψη όσο γίνεται περισσότερη δημόσια περιουσία κι’όταν πρόκειται να γίνη κάποια ιδιωτικοποίηση, ακόμη κι’όταν στοιχίζη δις στους φορολογουμένους λόγω κρατικών επιδοτήσεων, να λυσσάη σε τέτοιο βαθμό; Η απάντηση νοείται σε δύο επίπεδα, και τα δύο στη βάση καθαρώς ιδιοτελών κριτηρίων κι’όχι από αγάπη για αυτό που υποτίθεται ανήκει σε όλους. Και λέω υποτίθεται γιατί μπορεί, άραγε, κάποιος να ζητήση ή να πουλήση το κομμάτι της ΔΕΗ που του ανήκει; Φυσικά όχι! Ούτε εγώ μπορώ να ζητήσω μέρισμα από το ελληνικό κράτος για την εκμετάλλευση του αεροδρομίου «Μακεδονία» ή του λιμένος της Θεσσαλονίκης που τόσο γενναιόδωρα ως Ελλην πολίτης του έχω παραχωρήσει.
Κατά αρχάς, με άξονα τη «δημόσια περιουσία» αντρώθηκαν τα περισσότερα αν όχι όλα τα κόμματα, κυρίως δε αυτά που κυβέρνησαν, διότι οι δημόσιες επιχειρήσεις βούλιαξαν στους υπαλλήλους, διορισμένους από τις κατά περίπτωση κυβερνήσεις. Επιπλέον, οι ίδιες κυβερνήσεις μέσω αυτών των φορέων έκαναν χάρες σε μεγαλοεπιχειρηματίες που λυμαίνονται τόσα χρόνια το δημόσιο, λαμβάνοντας προμήθειες και αναθέσεις έργων μόνο και μόνο με αντάλλαγμα τη στήριξή τους κι’όχι κάποιο δημόσιο συμφέρον. Αλλά και μικρότερης στάθμης «επιχειρηματίες» βολεύτηκαν μια χαρά. Μόνο η ΕΡΤ σε πόσα ρεμάλια και ατάλαντους γλύφτες έδωσε άφθονο χρήμα για παραγωγές, τεχνικές υποστηρίξεις, εξωτερικές μεταδόσεις, συναυλίες, σουβλάκια, μπύρες κοκ.
Μετά υπάρχουνε τα μικρότερα κόμματα, της αυτοαποκαλούμενης «αριστεράς», όλων των αποχρώσεων. Πολλά από τα μέλη ή τους υποστηρικτές είναι απλοί υπάλληλοι των δημοσίων επιχειρήσεων οι οποίοι ως ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας του πλιάτσικου χρησιμεύουν ως στρατιώτες προκειμένου τα κόμματα αυτά να κάνουν θόρυβο και να παρεμποδίζουν τη λειτουργία του κράτους με απεργίες, κινητοποιήσεις, σαμποτάζ, κωλλυσιεργίες κοκ. Ετσι εκβίαζαν και εκβιάζουν το σύστημα για μια θέση στον ήλιο, πράσινο ή μπλε.
Να μην αφήσουμε έξω και τους χρυσοκάνθαρους των διαφόρων ΔΕΚΟ, στην πλειοψηφία τους άχρηστα κομματόσκυλα που έπαιρναν και παίρνουν κορυφαίες θέσεις μόνο για να πληρώνονται από κάπου. Μαζί τους και οι αρχοντοσυνδικαλιστάδες, οι Κολλάδες και Φωτόπουλοι κάθε περιόδου που από τις τάξεις των απλών στρατιωτών κατάφεραν να ανέβουν στην ιεραρχία γινόμενοι κάποια στιγμή συνταγματάρχες για να κάνουν τα δικά τους μικροπραξικοπήματα και εκβιασμούς.
Για αυτούς τους λόγους λοιπόν λυσσάνε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων κι’όχι για το υποτιθέμενο «ξεπούλημα» περιουσιακών στοιχείων που δεν τους ανήκουν ούτως ή άλλως. Θέλουν να τα λυμαίνονται οι ίδιοι εσαεί εις βάρος των φορολογουμένων αλλά και των καταναλωτών οι οποίοι πληρώνουν και θα πληρώνουν τον λογαριασμό. Μεγάλο κράτος και μεγάλο δημόσιο σημαίνει άφθονο πλιάτσικο που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και μεσούσης της κρίσεως! Ακόμη κι’αν είναι πραγματικά να ξεπουληθούν κάποιοι τομείς, οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να προχωρήσουν διότι το όφελος από την πάταξη αυτού του καθεστωτικού παρασιτισμού θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την πρόσκαιρη χασούρα!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Καλά, στη διαπραγμάτευση για το χρέος τα κάνανε σκατά. Ηταν άπειροι, προσπαθήσανε, ας τους δώσουμε όσα ελαφρυντικά θέλουν. Εναν τομέα που το κράτος να είναι καλύτερο στους επτά μήνες της «πρώτης φοράς Αριστερά», μπορούν να μας υποδείξουν;;;
2) Από τις ερχόμενες εκλογές είναι μάλλον αδύνατο να προκύψη κυβέρνηση, εκτός κι’αν σμίξουν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Κατόπιν τούτου, προτείνω τον σχηματισμό Οικουμενικής Κυβερνήσεως με επικεφαλής τον …Οικουμενικό Πατριάρχη! Ετσι θα εκπληρωθή και ο πόθος εκείνων που θέλουν την Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά μας!
3) Αφού φτάσαμε στο σημείο να χρίζει ο Λαζόπουλος πρωθυπουργούς και υπουργούς, ίσως είναι καλύτερα η Ελλάς να παψη να υφίσταται!
4) Ο επαναστάτης του μέλλοντος θα είναι αυτός που θα προσπαθήσει να βάλει κάποια τάξη.
Γιάννης Τσαρούχης
Γειά σου Δημήτρη,
Διαβάζω τα άρθρα σου από τότε που μου έστειλες το πρώτο (περίπου μισό χρόνο πριν) και θέλω να επισημάνω ότι μου αρέσει η ευθύτητά σου, η ανεξαρτηρτοποίηση σου από κάθε είδους “απο-κόμματα” αλλά και η κριτική σου σκέψη. Θα ήθελα να μου απαντήσεις με το προσωπικό σου ημέιλ για να σου κάνω μιά πρόταση. Ζώ στο Τορόντο και είμαι Πρόεδρος του συλλόγου θεσσαλονικέων. Ευχαριστώ,