Φλάσινγκ: οι σύγχρονες Θερμοπύλες!

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Μετά από τετράμηνη και βάλε απουσία επέστρεψα στη ρουτίνα των κολυμβητικών ασκήσεών μου στο YMCA του Φλάσινγκ όπου έγινα αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων από όλες τις κωλόγριες που μαζεύονται για κουτσομπολιό κυρίως, τις ίδιες ώρες που πάω εγώ! (Oταν λέω κωλόγριες το εννοώ στην κυριολεξία, δεν αναφέρομαι στις γριές του Οικοκολογικού Κινήματος, όπως είχε πει ο Μητσικώστας, τις γνωστές …Οικολόγριες.) Μέχρι σε χειροκροτήματα ξέσπασαν όταν με είδαν, ούτε ο Τράμπ να ήμουνα, κι’άρχισαν να φωνάζουν “Ντουμουτουρούσου ιζ μπακ”! Η πλειοψηφία τους είναι Κορεατοκινέζες με καμμιά Γιαπωνέζα πού και πού για να χαλάη η σούπα. Οι λαοί αυτοί δεν μπορούν να προφέρουν πολλά σύμφωνα μαζί οπότε χώνουν παντού φωνήεντα σαν σφήνες. Ετσι το “Ντιμίτρις” έχει γίνει …”Ντουμουτουρούσου” και μή χειρότερα!

Η σχέση μου με τις Κινέζες γριές πάει αρκετό καιρό πίσω, όταν άρχισα να κολυμπάω στο YMCA όπως λέει και το γνωστό τραγούδι. Οι ώρες που προπονούμαι είναι συνήθως εργασίας για τους πολλούς, με αποτέλεσμα στην πισίνα να βρίσκωνται οι συνταξιούχες και …εγώ! Οι Κινέζοι, όπως ξέρετε, είναι τελείως σπανοί, δεν έχουν τρίχα πάνω τους με εξαίρεση το τετράγωνο κεφάλι τους από το οποίο οι πυκνές τρίχες ορθώνονται σαν πρόκες. Εγώ από την άλλη είμαι η αντίθετη περίπτωση: δεν έχω τρίχα στο κεφάλι μου, αλλά το υπόλοιπό σώμα μου είναι δασύτριχο, Λατίνου εραστή και τα τοιαύτα, τί Λατίνου εραστή δηλαδή, μάλλον με αρκούδα μοιάζω όπως είπε και μια Κινέζα κωλόγρια στην αρχή της γνωριμίας μας, όταν η αβρότης δεν μου επέτρεπε να την ξεχέσω. “Γιου λουκ λάικ μπέαλ”, άρχισε να φωνάζη χασκογελώντας η παλαβιάρω.

Ως γνωστόν, οι Κινέζοι δυσκολεύονται να προφέρουν το “ρ” και το λένε “λ”, οπότε και το “μπέαρ” (άρκτος) έγινε …μπέαλ! Μια φορά σε ένα κινέζικο εστιατόριο, όταν ήμουν ακόμη καινούργιος κι’άβγαλτος, με ρώτησε η σερβιτόρα αν θέλω τον ψητό σκύλο μου με λευκό ή σκούρο “λάις” και εγώ νόμιζα ότι οι ελεεινοί τρώνε ψύρες, μέχρι που κατάλαβα ότι εννοούσε “ράις”, ρύζι δηλαδή, και όχι την αλήστου μνήμης Κοντολίζα. Σερβίρανε και κάτι κάστανα, αλλά έτσι που τα είδα μικρά και καχεκτικά μου μπήκε στο μυαλό ότι μάλλον είναι αποξηραμμένα αρχίδεια από γεροκινέζους πεθαμένους και δεν τα άγγιξα. Αυτοί δεν πετάνε τίποτα! Εφαγα όμως εξαιρετικές τηγανητές βουνιές γαϊδάρου, γαρνιρισμένες με φρέσκα αποκλάδια και σκίζα βραστή, από αυτές που σπάνια βρίσκεις! Την καλοπλήρωσα, αλλά άξιζε τον κόπο, μια ζωή την έχουμε. Στο τέλος φέρανε και κάτι μεγάλες οδοντογλυφίδες κι’όταν πήγα να καθαρίσω τα δόντια μου διαπίστωσα ότι είναι γλυκόξινες. Η σερβιτόρα άρχισε να γελάη σαν με είδε και εγώ νόμισα ότι μάλλον ξηλώθηκε το παντελόνι μου (έχει ξανασυμβή), αλλά πού το είδε η καριόλα; Τελικά ήρθε στο τραπέζι και μου εξήγησε ότι οι οδοντογλυφίδες δεν είναι οδοντογλυφίδες, αλλά κόκκαλα σφυροκέφαλου καρχαρία ζαχαρωμένα τα οποία σερβίρουν στο τέλος για γλυκό, ή “ντιζέλτ” όπως το είπε η κεχαριτωμένη χασκογελώντας κι’ αφήνοντας να φανούν στο πίσω μέρος του στόματος τρεις κουφάλες και μια γέφυρα της κακιάς ώρας!

Παρεσύρθην όμως κι’από την πισίνα πήγα στην κουζίνα, κάτι που μου συμβαίνει πολύ συχνά, της κοιλιοδουλείας υπέρμαχος, βλέπετε. Είναι λοιπόν εμπειρία να προσπαθής να κολυμπήσης (λόγω κοιλιάς επιπλέω εύκολα, στο ύπτιο έχω πρόβλημα γιατί κάθε φορά που ανασηκώνομαι δημιουργώ παλιρροιακό κύμα που μου έρχεται στα μούτρα και με αποσυντονίζει) και να έχης σε μια γωνία καμμιά 15αριά κωλόγριες, να σε κοιτάζουν έχοντας ξεραθεί στα γέλια την ίδια στιγμή που δεν μπορείς να καταλάβης λέξη από ό,τι λένε! Διότι άλλο πράγμα να σε κοροϊδεύουν και να το καταλαβαίνης, όπως οι πολιτικοί για παράδειγμα, κι’άλλο πράγμα να μην έχης ιδέα. “Ινγκλις πληζ” τους φωνάζω κάθε φορά που πλησιάζω κατα’κεί, αλλά αυτές χεστήκανε! Κάποιες φορές φοβάμαι μήπως χεστούν στα αλήθεια και ενώ είναι ολυμπιακών διαστάσεων η πισίνα με τουλάχιστον 80% χλωρίνη στο νερό, δεν τα γλυτώνης τα σκάγια με τόσα σπόρια και “φάιμπερ” που τρώνε αυτές!

Αλλες φορές, όταν είμαι στις καλές μου, πράγμα σπάνιο, τις πλησιάζω και τους ρίχνω του κόσμου τα μπινελίκια στα ελληνικά. Αυτές γελάνε περισσότερο, την καταβρίσκουν. Και δεν ρωτάνε ποτέ τί λέω! ‘Η δεν τους πάει η ιδέα στο τί μπορεί να τους σέρνω χαμογελαστά ή θεωρούν φυσικό να τις ξεχέζω αφού κι’αυτές κάνουν το ίδιο με εμένα. Καμμιά φορά προσπαθούμε να μιλήσουμε αγγλικά. “Χάου γουόζ Γκλης”, μου λένε, “Γκλης ιζ φάιν, ζε Γκληκς χεβ πλόμπλεμ” απαντάω στο ίδιο μήκος κύματος και αυτές ξεραίνονται στα γέλια επειδή ο …Ντουμουτουρούσου προσπαθεί να μιλήση κορεατοκινέζικα.

Είναι ιδιαιτέρως επωφελές να ζης σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, διότι μαθαίνεις να αμύνεσαι, να ανακαλύπτης τις αδυναμίες του αντιπάλου και να τον χτυπάς εκεί που δεν το περιμένει. Εμείς οι εναπομείναντες Ελληνες του Φλάσινγκ κρατάμε Θερμοπύλες στην κυριολεξία καθώς είμαστε ασφυκτικά περικυκλωμένοι από Κινέζους και Κορεάτες. Κι’όχι μόνο δεν παραδίνουμε τα όπλα, αλλά έχουμε επιβάλει την τάξη όπου χρειάζεται, όπως έκανα με τις Κινέζες οι οποίες έβγαζαν τα σκυλιά που εκτρέφανε για το Πάσχα βόλτα για χέσιμο αλλά δεν μαζεύανε τα σκατά. Κυνήγησα δυο-τρεις και τώρα έχουνε συμμορφωθεί!

Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να γίνουμε “case study” διότι όταν θα ξαμολυθούν οι Κινέζοι ανά τον κόσμο και θα πλημμυρίση, ανάμεσά τους και η Ελλάς, θα μας καλούν να τους εξηγήσαμε πώς πρώτοι εμείς αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα! Ισως ο Τραμπ να με κάνη σύμβουλό του διότι οι Μεξικανοί είναι όλοι όλοι καμμιά 100ή εκατομμύρια, οι Ασιάτες όμως ξεπερνούν τα δύο δις! Κι’άντε μετά να χτίσης τείχη για να τους συγκρατήσουν! Στο Φλάσινγκ (της τουαλέτας) παίζεται το μέλλον του Δυτικού Κόσμου και οι Ελληνες είμαστε για μια ακόμη φορά η αιχμή του δόρατος. Ας προσέξουμε μόνο μην μας το βάλουν εκεί που ξέρουμε!

Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: Κι’αυτή η κυβέρνηση όλο ημίμετρα είναι! Επαναστάτες γιαλαντζί. Ο Φίλης σχεδιάζει κι’άλλες περικοπές στο μάθημα ιστορίας. Μα γιατί κάνει εκπτώσεις; Να την καταργήση ολοκληρωτικά να τελειώνουμε! Να μας μείνη το υπερήφανο παρόν να μας υπενθυμίζη ότι είμαστε Ελληνες και τέτοια αξίζουμε!