Του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Οταν τηλεοπτικά, διαδικτυακά ή ραδιοφωνικά προγράμματα της Ελλάδος συχνά πυκνά καλούν τον Υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο να εκφέρη τη γνώμη του, αρχίζουν κατά κανόνα τη συζήτηση από τα ελληνοτουρκικά κι’όχι από ζητήματα που άπτονται του χαρτοφυλακίου του. Οι δημοσιογράφοι ξέρουν αυτό που ο πρωθυπουργός δείχνει να αγνοή, ότι το δυνατό χαρτί του καλεσμένου τους είναι τα θέματα διεθνούς δικαίου οπότε ορθώς ζητούν την άποψή του πρώτα και κύρια επ’αυτών. Με κάθε σεβασμό προς την “κυβέρνηση των αρίστων”, δεν έχει νόημα να διαθέτης Five Star Chef και να τον έχης να φτιάχνη …ρυζόγαλο! Δεν αρκεί να παίρνης τους καλύτερους και να τους βάζης στο ίδιο ράφι με τους …τενεκέδες τοματοπολτού. Ακόμη και πολύ σοβαρότερες οντότητες από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, όπως είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, πλήρωσαν ακριβά και κατ’επανάληψη τη λάθος αξιοποίηση ταλαντούχων παικτών. Στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη βέβαια, υπάρχει ένα “ελαφρυντικό”, καθώς σημαντικές υπουργικές θέσεις υπαγορεύονται “ταις πρεσβείαις της … Σώτερ σώσον ημάς” (αντίφωνον και εφύμνιον)! Κι’αυτό όμως δεν αρκεί για να ερμηνεύση την πρωτοφανή ίσως διάσταση μεταξύ στοχοθεσίας και εργαλείων για την υλοποίησή της. Θυμίζει η εικόνα χορευτές που κινούνται εκτός ρυθμού, ακόμη κι’αν τα βήματα είναι σωστά το αποτέλεσμα προδίδει έκδηλη αδεξιότητα, γελάει ο κόσμος όταν δεν κλαίη! Ενας ηγέτης που ξέρει τί του γίνεται και με αφετηριακούς περιορισμούς βρίσκει τα περιθώρια να κινηθή και να διακρίνη ποιοί άνθρωποι και σε ποιά θέση θα μπορούσαν να επιτύχουν τους επιθυμητούς στόχους. Πολλές φορές πάει και “λοξά” για να υπερπηδήση κάποια εμπόδια. Και επειδή περί του κ. Συρίγου ο λόγος, εντάξει, δεν σ’αφήνουν να τον πας στο Εξωτερικών, δεν μπορείς να τον διορίσης δεύτερο Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας ή εν ανάγκη να δημιουργήσης μια νέα θέση προκειμένου να τον αξιοποιήσης κατάλληλα; Αντ’ αυτού τον βάζεις στο Παιδείας, ένα κατ’εξοχήν φθοροποιό υπουργείο και μάλιστα υφυπουργό, να πληρώση δηλαδήσυνέπειες που δεν θα είναι από δικές του επιλογές! Εδώ διαφαίνεται και ένα κομπλεξάκι εκ μέρους του πρωθυπουργού, δηλαδή καλοί και χρυσοί οι “άριστοι” όχι όμως αν είναι “αριστότεροι” του ιδίου! Κρίμα, ένας ηγέτης δεν μπορεί να έχη ως κριτήριο τον εαυτό του προκειμένου να προσλάβη ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά, όπως και ένας αρχιμουσικός δεν ενδιαφέρεται αν οι μουσικοί του παίζουν καλύτερα από τον ίδιο (το αντίθετο, έχει την απαίτηση να είναι πολύ καλύτεροι από αυτόν στο όργανό τους), το συνολικό αποτέλεσμα μετράει…
Γενικά το Υπουργείο Εξωτερικών χρειάζεται εκ βάθρων αναδιάρθρωση εάν είναι να ανταπεξέλθη στις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Μια ενδιαφέρουσα λύση θα ήταν να χωριστή σε τομείς με βάση τις εθνικές προτεραιότητες και με γενικούς γραμματείς ή υφυπουργούς που θα μπορούσαν να μείνουν στη θέση τους ακόμη κι’αν άλλαζε η κυβέρνηση. Να υπάρχη λοιπόν υφυπουργείο ΗΠΑ, Ρωσσίας, Γαλλίας, Ινδίας, Τουρκίας, ίσως και άλλα. Καθένας από αυτούς του τομείς να είχε την ανάλογη στελέχωση με ανθρώπους που θα γνωρίζουν τις γλώσσες αλλά και πρόσωπα και πράγματα στις ανάλογες χώρες ούτως ώστε η επικοινωνία και ανταπόκριση να είναι άμεση και σε σταθερή βάση. Και φυσικά ένα υπουργός Εξωτερικών που θα συντονίζη και θα αξιοποιή αυτές τις συνιστώσες. Οπως δουλεύει τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορεί να ανταποκριθή ούτε στα ελληνοτουρκικά, είναι ένα μπουκωμένο σκορποχώρι και με την αλλαγή υπουργού κάθε φορά παίρνει μήνες μέχρι να ξαναβρή στοιχειώδεις ρυθμούς. Οι εξελίξεις όμως δεν περιμένουν…
Η Ελλάς βρίσκεται σε κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι, καθημερινώς εμφανίζονται νέες προκλήσεις και ευκαιρίες που με τους ανάλογους χειρισμούς θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από την καθεστηκυία μιζέρια της. Ακόμη όμως και για την άκρως συντηρητική και εσφαλμένη προσπάθεια διατηρήσεως αυτών που έχουμε, απαιτείται ευελιξία, τόλμη, καινοτομία, συμμαχίες και πρόσβαση σε δεδομένα ή πληροφορίες που μπορούν να ανατρέψουν μια κατάσταση ανά πάσα στιγμή. “Τα πάντα ρει”, όπως είχε πει ο Ηράκλειτος, ιδιαίτερα στη διεθνή πολιτική, η επίφαση σταθερότητας των τελευταίων 50 ετών στην περίπτωση της Ελλάδος δεν θα πρέπη να οδηγήση σε εφησυχασμούς. Ας θυμηθή τί έγινε στη γεινονιά της μόλις τη δεκαετία του ’90. Πόλεμοι, χώρες διαλύθηκαν, σύνορα άλλαξαν. Εμείς μέχρι πότε νομίζουμε ότι θα μείνουμε απέξω; Οσο και να το θέλομε, μάλλον δεν θα μας αφήσουν…
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Μαβί …Βουτάν’!
2) Η Τουρκία είναι το αντίπαλον …πέος!
3) Εφαγα τηγανητό συκώτι με κρεμμυδάκια και κόκκινο κρασί. Είναι αυτό που λέμε νόστιμον …ήπαρ!
4) Εβρεξε. Αν πέση περονόσπορος, θα έχουμε casus …abeli!
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
