Essay

Απόπειρα εκλογικεύσεως των εκλογών …

By April 30, 2014 February 16th, 2018 No Comments

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Οπως ένας κωμικός που προσπαθεί να γίνη αστείος χάνει το παιχνίδι και καταντάει γελοίος, ομοίως και οι πολιτικοί που προσπαθούν να φανούν σοβαροί και να δείξουν ότι καταπιάνονται με τα “πραγματικά” προβλήματα του κόσμου καταφέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα, τουλάχιστον σε εκείνους που μπορούν ακόμη να διακρίνουν την τέχνη της υποκριτικής από την κακότεχνη υποκρισία. ‘Η πιάνεις τα μηνύματα, τα αποκωδικοποιείς και τα αναμεταδίδεις επεξεργασμένα στο ίδιο μήκος κύματος ή το κοινό βλέπει παράσιτα στους δέκτες του κι’ακούει άλλα αντί άλλων όπως με τα παλιά ραδιόφωνα. Ούτε μπορείς να έχης την απαίτηση ο καθένας να στρίβη την κεραία του γύρω- γύρω μέχρι να πιάση το δικό σου το σήμα όπως κάναμε με τις πρώτες έγχρωμες τηλεοράσεις. Αν δεν φτάνης στους δέκτες, το πρόβλημα είναι δικό σου!

Χάρη στις νέες τεχνολογίες μπορώ πλέον από το σαλόνι μου στη Νέα Υόρκη να παρακολουθώ καμμιά 40αριά ελλαδικούς τηλεοπτικούς σταθμούς οπότε τον τελευταίο καιρό έχω πάρει μια ισχυρότερη δόση κακογουστιάς – μαζί με ανανεωμένες απειλές για διαζύγιο (αυτό είναι το μόνο …θετικό) από τη μη ελληνικής καταγωγής συμβία μου που δεν τα αντέχει άλλο – η οποία αυξάνεται γεωμετρικά καθώς πλησιάζουν οι “ιστορικές” ευρωεκλογές του Μαϊου. Και ενώ η θεατρική παράσταση της ύστερης κομματοκρατίας έχει ξεπεραστεί προ πολλού, οι παλιοί πρωταγωνιστές και οι “ζεν πρεμιέ” μαζί με τους “γκεστ σταρ” εξακολουθούν να δίνουν τον “καλύτερο” εαυτό τους. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο και ελλείψει πραγματικού ανταγωνισμού δεν γίνεται να βελτιωθούν – όπως συμβαίνει και στο ελλαδικό ποδόσφαιρο – με αποτέλεσμα όσο περισσότερο προσπαθούν τόσο …χειρότεροι να γίνωνται! “Πώς πάνε τα παιδιά σου κόρακα”; “Οσο πάνε και μαυρίζουν”, η απάντηση, οπότε η παροιμία μετατίθεται σε παραπλήσιο πλαίσιο, με “τον αράπη κι’αν τον τρίβης, το σαπούνι σου χαλάς”. Μήπως ο μακαρίτης ο Μάικλ Τζάκσον έγινε ποτέ λευκός με όλες τις πλαστικές και τα γιατροσόφια; Βέβαια, για κάποιον που θα καταπιαστή επιμελώς με το τρίψιμο ενός αράπη ενδέχεται να προκύψουν εκπλήξεις οι οποίες δεν αποκλείεται να είναι και υπεμεγέθεις, αυτό όμως δεν είναι του παρόντος χώρια που μπορεί να επισύρη την μήνιν μηχανικά ετερόφωτων “ανθρωπιστών” οι οποίοι βλέπουν “ρατσισμούς” ακόμη και στο “μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλλιακούδα” ή “μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγκάδια”! Για να μην πω και …Μαυροβούνιο!

Βλέπεις λοιπόν την αφετηριακώς αποτυχημένη προσπάθεια των διαφόρων “αράπηδων” της παλαιάς και όψιμης κομματοκρατίας να ασπρίσουν, να βάλουν τα ρούχα τους αλλιώς, να λουστράρουν κάπως την ξύλινη γλώσσα τους και από τη μία εξοργίζεσαι επειδή ούτε οι ίδιοι δεν δείχνουν να κατανοούν πόσο γελοίοι γίνονται – αν και είμαι σίγουρος ότι το διακρίνουν σε όλους τους άλλους – κι’από την άλλη απογοητεύεσαι επειδή διαπιστώνεις πόσο μαλάκες είναι μέχρι και οι υποτιθέμενοι “ξύπνιοι”! Στην Ελλάδα ακόμη και οι απατεώνες είναι δευτέρας διαλογής, πρόκειται για “ιμιτασιόν”. Μπορεί ποτέ η απομίμηση να περάση ως γνησιότητα; Ιδια η “φέτα” της Δανίας με αυτή του “Παρνασού” που φτιάχνεται στη Σαρδηνία και εξάγεται ως “ελληνική” σε πανομοιότυπα ξυλοβάρελα; Βεβαίως, η πλειοψηφία των Ελλήνων “πολιτικών” μπορεί να συγκριθή μόνο με τα …ξυλοβάρελα και κάποιος θα πρέπη να τους εξηγήση ή να τους βοηθήση να καταλάβουν ότι σε ένα βαρέλι φέτας δεν μπορείς να βάλης κρασί ή ακόμη χειρότερα, κονιάκ! Ομοίως, αν έχει ξυνίση το βαρέλι δεν μπορείς να ξαναβάλης μούστο εκεί και να περιμένης ότι θα βγη κρασί! Ξύδι θα πάρης ό,τι και να κάμης …

Κλείνοντας, κάτι που δεν θα πρέπη να παραγνωριστή είναι και το γεγονός ότι πολλοί των επισήμων και ανεπισήμων μελών του “θιάσου” βλέπουν τις επερχόμενες εκλογές και ως διατήρηση ή κατάκτηση ζηλευτής, από βιοποριστικής πλευράς, θέσεως. Αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, υποψήφιοι “δεν τρέχουν” για να σώσουν την Ελλάδα αλλά τον εαυτό τους από σίγουρη πολιτική και ενδεχομένως επαγγελματική εξαφάνιση. Ασε που κάποιοι δεν έχουν κάνει τίποτε άλλο στη ζωή τους ή είναι άνεργοι. Ευρωβουλευτής λοιπόν, δεν σημαίνει μόνο “πρεστίζ”, ταξιδάκια στις Βρυξέλλες για “Νέουχάους” και “Λεωνίδας” σοκολατάκια, κανένα γαλλικό αρωματάκι κλπ. αλλά και αρκετό χρήμα, τόσο που δεν θα ονειρεύονταν να βγάλουν ό,τι κι’αν έκαναν στην Ελλάδα του σήμερα αν δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας που καλά κρατεί παρά την κρίση, όπως είναι οι τράπεζες για παράδειγμα. Ο μισθός του ευρωβουλευτή είναι από μόνο του ισχυρότατο κίνητρο για πάρα πολλούς να κάνουν τους καραγκιόζηδες ή οποιαδήποτε άλλη φιγούρα του θεάτρου σκιών (διότι ας μην ξεχνάμε ότι ο Καραγκιόζης είναι μεν ο πρωταγωνιστής, όχι όμως και η μοναδική φιγούρα. Εμένα, για παράδειγμα, ο ήρωάς μου ήταν ο σιορ Διονύσιος. Για άλλους ο μπάρμπα Γιώργος, για τους πολλούς ο Χατζατζάρης). Εδώ για θέσεις πολύ χαμηλότερες από πλευράς κοινωνικού επιπέδου αλλά και μισθολογικά, τόσοι πολλοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν μέχρι πεοθηλασμούς ή πεολειχίες (κατά τον Μητροπολίτη Πειραιώς) – όπως η ειδησεογραφία έχει αποδείξει με τον πάλαι ποτέ γυμνασιάρχη και τη φιλόδοξη γραμματέα – να μην γίνουν ρεντίκολα προκειμένου για την Ευρωβουλή;

Τελικά, εγώ είμαι πάλι ο παράλογος και μάλλον θα πρέπη να αφήσω τον κόσμο στην ησυχία του. Ελάτε όμως που η πενία …λογοτέχνας κατεργάζεται!

Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ:

1) Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι η Ελλάς εξήλθε εις τας αγοράς (του Αλ Χάλι -λι). Αυτό σημαίνει ό,τι έχει ακόμη κάτι να πουλήση. Μετά την Εξοδο, λοιπόν, του Μεσολογγίου (συν αυτές των Αθηναίων κατά τας Εορτάς των Χριστουγέννων και του Πάσχα) μία ακόμη λαμπρή έξοδος προστίθεται στις εθνικές σελίδες! Μόνο που αυτή τη φορά τα έξοδα της εξόδου θα τα πληρώσουν οι κατ’ονομασίαν πολίτες. Γύρω στα 500 εκατομμύρια αναμένεται να κοστίσουν τα επιτόκια του δανείου που σύμφωνα με τη γνώμη του αρμόδιου υπουργού δεν χρειαζόταν …

2) Εντάξει, ο Τσίπρας λέει χαζομάρες, αυτό απαιτεί ο ρόλος του κι’αυτό μπορεί να προσφέρη! Σαν ακούω όμως τον Σίμο Κεδίκογλου να τον ψέγη για έλλειψη σοβαρότητας μού’ρχεται κάπως. Λίγη αυτογνωσία, ρε παιδιά …

Contact

NEOhellenika

Demetrios Rhompotis, Publishing Committee Chairman of NEO Magazine