Του Δημήτρη Ρομποτή*
Λόγω του προσφάτου ταξιδιού μου «στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» – γύρισα προχτές – γλύτωσα την έκθεση στην κοσμοπλημμύρα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που καθιστά το Μανχάτταν ουσιαστικά απρόσιτο, στην παπική επίσκεψη με όλα τα δακρύβρεκτα φαιδρά της – ο Αγ(ρ)ιώτατος Ρώμης το παίζει φιλάνθρωπος τη στιγμή που χιλιάδες, κυρίως Αφρικανοί, πιστοί του πεθαίνουν από το Εϊντς επειδή τους απαγορεύει τη χρήση προφυλακτικών (εντάξει, επειδή είναι ζώα και περιμένουν να τους πη ο πάπας κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι πρέπει να πεθάνουν κιόλας!) – και τέλος στην πρωθυπουργική επίσκεψη η οποία από πλευράς δείκτη φαιδρότητος ήταν και η χειρότερη. Οχι λόγω του κ. Τσίπρα, αλλά των συντρεχάμενων και παρατρεχάμενων καθώς και των «ηψηλών» …ωμογενειακών «προσωπικοτήτων» που σπεύδουν στις δεξιώσεις κάθιδροι από την αβάσταχτη ελαφρότητα του δεν είναι τους. Ελεγα λοιπόν ότι γλύτωσα από όλα αυτά, αλλά δεν πρόλαβα να πατήσω πόδι στη νέα γη και ξέσπασε σαν τον τυφώνα Ιωακείμ σκάνδαλο με αφορμή ερωτική σχέση του Ιερατικώς Προϊσταμένου της Κοινότητος Αγίου Σπυρίδωνος Γεωργίου Πασσιά με τη διευθύντρια του εκεί σχολείου! Ευτυχώς που το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί ειδάλλως θα έπεφτα από τα σύννεφα!
Οσοι έχουμε γνωρίσει τον κ. Πασσιά είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι μπορούσε να έχη άλλη ερωμένη εκτός από το αρρωστημένο πάθος του για εξουσία, οποιασδήποτε μορφής! Το γεγονός λοιπόν ότι είχε γκόμενα, μάλιστα 20 χρόνια νεώτερή του και παντρεμένη με παιδιά, εκ πρώτης όψεως αποτελεί θετική εξέλιξη αφού αποδεικνύει ότι ο «φάδερ Τζώρτζ», όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά ανά τις ενορίες που «λάμπρυνε» με την παρουσία του, έχει ακόμη κάτι το ανθρώπινο μέσα του! Δεν αποκλείεται βέβαια, το πάθος του για εξουσία να μετατράπησε σε ερωτική παράκρουση επειδή ο ίδιος είχε ουσιαστικά παροπλιστεί μετά τον κολοφώνα της δ(λ)όξας του, όταν είχε διοριστεί Πρωτοσύγκελος από τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα και εν συνεχεία κατέληξε σε «δεύτερης διαλογής» κοινότητα. Αλλά επ’αυτού ας μιλήση καλύτερα η επιστήμη της ψυχολογίας (και της παραψυχολογίας). Από τις 16 Σεπτεμβρίου πάντως, η Αρχιεπισκοπή τον έπαυσε από τα καθήκοντά του και σύμφωνα με πληροφορίες ο ίδιος βρίσκεται στο Σικάγο όπου διαμένει η κόρη του.
Κρίμα πάντως που ο κ. Πασσιάς τελείωσε (ιερατικώς) μ’αυτόν τον άδοξο τρόπο, δεν του ταιριάζει καθώς είχε δώσει αφορμές κατά πολύ σοβαρότερες, αλλά τα οικονομικώς και οικοδομικώς χαρακτήρος έργα του σε συνδυασμό με τις εξουσιαστικές (αν)ισορροπίες εντός της Αρχιεπισκοπής τον διατηρούσαν στο απυρόβλητο. Αλλά και πάλι, για μια γκόμενα να πάη ο άνθρωπος; Πού να δήτε τί γίνεται στη Γαλλία ..!
Ο «φάδερ Τζώρτζ» από την εποχή της ιερατείας του στον Αγιο Νικόλαο του Φλάσινγκ, τη μεγαλύτερη κοινότητα της Αρχιεπισκοπής, είχε δώσει τα δείγματα γραφής του και το ποιόν του. Και δεν αναφέρομαι στις συγκρούσεις του με διάφορα ραμολιμέντα των ενοριακών συμβουλίων ούτε στις κατηγορίες για οικονομικές ατασθαλίες που σε μιά Ορθόδοξη, υποτίθεται, ενορία θά’πρεπε να είναι δευτερευούσης και βάλε σημασίας. Μιλάω για το ήθος που καθιέρωσε, το αρπακτικό μένος ως προς τον οβολό των «πιστών», την αλαζονεία της συμπεριφοράς του που προσιδείαζε σε λοχία στρατολογικού γραφείου, τη δημιουργία και καθιέρωση πραιτωριανών και κλίκας που αυξομειωνόταν ανάλογα με τις περιστάσεις, την οικοδομική μεγαλομανία, χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των ελληνικών κοινοτήτων εδώ, και γενικά το ύφος και τις πρακτικές του ιερέα-δερβέναγα που ως μοντέλο εξακολουθεί να είναι κυρίαρχο στην …ωμογένεια. Επρεπε να τον είχατε δει και ακούσει κατά την κλήρωση της λαχειοφόρου στα φεστιβάλ της κοινότητας με πρώτο λαχνό τη BMW! Με στοιχειώδη κρίση αντιλαμβανόταν κανείς ότι ο άνθρωπος ήταν σε λάθος «μπίζνες»! Αντί να τον μαζέψουν λοιπόν από τότε οι ανώτεροί του τον άφησαν να οργιάση ενώ δεν δίστασαν να τον στηρίξουν και κατ’επανάληψη αφού είχε να επιδείξη πλούσιο – οικοδομικό – έργο. Εδώ θα μου πήτε, είχαν ανεχτεί τους Παϊσιο και Βικέντιο τόσα χρόνια, ο Πασσιάς θα τους πείραζε;
Ενας άλλος τομέας στον οποίο ο «φάδερ Τζώρτζ» αφέθη ανεξέλεγκτος ήταν αναφορικά με την προώθηση εκ μέρους του ενός ιδιότυπου μοναχισμού που ανθεί στις ΗΠΑ, κυρίως οικονομικά και οικοδομικά (σταθερό κριτήριο «επιτυχίας» οιασδήποτε «ορθοδόξου» οντότητος) με άξονα τον μοναχό(;) Εφραίμ. Ο κ. Πασσιάς ήταν από τους κύριους υποστηρικτές του σε ενοριακό επίπεδο, άσχετα αν η ίδια η Αρχιεπισκοπή βλέπει το όλο θέμα με άκρα επιφύλαξη, αλλά ως συνήθως δεν κάνει τίποτα. Την εποχή μάλιστα που ήταν Πρωτοσύγκελος η εν λόγω «μοναστική» τάση έφτασε σε απόσταση αναπνοής από τον ίδιο τον αρχιεπίσκοπο χωρίς πάλι να υπάρξη σοβαρή αντίδραση από πουθενά. Εν τω μεταξύ, τα λεωφορεία από το Φλάσινγκ και τις άλλες κοινότητες πάνε και έρχονται στα εν λόγω μοναστήρια τα οποία εκτός της οικοδομικής δραστηριότητος προσφέρουν έναν επιθετικό χριστιανισμό που έρχεται κουτί με την εν γένει απογοήτευση των «πιστών» σε σχέση με την «κανονική» εκκλησία αλλά και με έναν τρόπο ζωής που απειλείται από τη ρευστότητα των καιρών με τις ραγδαίες αλλαγές. Υπ’αυτή την έννοια δεν διαφέρουν από οποιοδήποτε άλλο φονταμενταλιστικό κίνημα ακόμη κι’αν δεχτούμε ότι έχουν αγαθές προθέσεις. Σε “ιερείς” όπως τον κ. Πασσιά, χρησιμεύουν για τη σχηματοποίηση των χρήσιμων ηλιθίων επί των οποίων θα διασφαλίσουν το μαντρί τους με τα σχετικά προνόμια. Χωρίς πρόβατα δεν υπάρχει βοσκός, εκτός κι’αν πρόκειται για Ισπανούς που επιδοτούνται με 3.000 Ευρώ τον μήνα από την Ευρωπαϊκή Ενωση για να τους παριστάνουν. Η επιδότηση όμως δεν αφορά και σε εκκλησιαστικούς ποιμένες, άρα χρειάζεται στρατολόγηση και “φαντ ρέιζινγκ” ακαταπαύστως!
Προσφέρουν επίσης …νεκροταφεία για όσους θέλουν να ταφούν σε πιο …ευλογημένο έδαφος, κι’όχι δωρεάν! Η ιδέα πάντως δεν είναι δική τους, αφού μέχρι διαφημίσεις στους «Τάιμς» βάζουν οίκοι τελετών του Ισραήλ για όσους Εβραίους θέλουν να ταφούν πιο κοντά στον …θεό, αφού βέβαια τα σκάσουν κανονικά. Απορώ πώς ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων με τέτοιας έκτασης περουσία δεν έκανε ακόμη κάτι παρόμοιο! Να γεμίση τους Αγίους Τόπους νεκροταφεία και να θησαυρίση! Σε τελική ανάλυση η «Ορθοδοξία» δεν έχει πλέον πρόταση ζωής, αφορά κυρίως στους πεθαμένους, άρα μπίζνες και δόγμα έρχονται κουτί …
Είναι λοιπόν κρίμα κι’άλογο, παράξενο μεγάλο που ο κ. Πασσιάς αποσχηματίζεται εκκλησιαστικώς για κάτι που τον καθιστά, όπως προείπα, άνθρωπο, με αδυναμίες ναί, άνθρωπο πάντως, κι’όχι ενεργούμενο εξουσιαστικών ηδονών πολύ πιο επώδυνων για τον ίδιο και για τους άλλους. Πάντως, μέσα από αυτή την περιπέτεια ίσως να ελευθερωθή, να τα βρή με τον εαυτό του και τον θεό του. Οι άλλοι που μένουν ας μη χαίρωνται, γιατί τα χάλια και οι πομπές τους πάνε πολύ πιο πέρα από μια γκόμενα και τις όποιες γαργαλιστικές λεπτομέρειες βγήκαν στο φως από βιντεοκασέτα που στο όνομα της «διαφάνειας» και της υποτιθέμενης «ενημέρωσης» δημοσίευσαν κάποιες κατακίτρινες από την ελονοσία στον εγκέφαλο φυλλάδες μήπως και πουλήσουν μερικά αντίτυπα παραπάνω. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που δημοσιογραφία και πορνογραφία συγχέονται. Θά’λεγα ότι είναι ο κανόνας, όπως και το «ιερατικό» ήθος του κ. Πασσιά. Ευτυχώς, για τον ίδιο, ο τελευταίος είχε την περιπέτεια με τη γκόμενα, άρα θα τον θυμόμαστε για αυτή του την υπέρβαση …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
B”H While welcoming my friend warmly, I note that he well refers to our native country in quotes, as the land where democracy was born; for, in truth, the concept and its brief execution was the evolved thought in the city-state of Athens, applying a purer direct version, not the Roman, nor the much-sophisticated American model centuries later! He sardonically laments missing the annual convening of the spectacle that is the United Nations General Assembly; the first papal visit to the United States, where Francis I addressed a joint session of Congress, as well (only the Dalai Lama among religious leaders can command such world stages); and, for us, followers of Greek current events, it was very disheartening to witness the poor performance of the country’s premier, Alexis Tsipras, unable to make a persuasive case for investors to pour billions — insisting on parlaying his minimal economic knowledge in English instead of engaging a competent translator — as former President Bill Clinton in his forum plaintively requested the Greek leader for his best appeal on the subject!
Of course, he missed the explosive sex scandal that claimed another Greek Orthodox priest, the media exposing a tryst with a married with children subordinate in his office. Suck moral lapses have been frequent, and across Christian denominations that relegate women to secondary status, while making a fetish of celibacy; the periodic fall from grace of those who attempt to keep an unnatural purity can virtually be predicted with confidence! Father George’s case, along with the numerous instances of pedophilia in the Catholic Rite, make plain the argument for a married priesthood, even in the highest rungs of any church’s hierarchy. Judaism, in mark contrast, considers it a fulfillment of the Biblical recommendation to “be fruitful and multiply,” to encompass rabbis, the better to bring them closer to their flocks they seek to lead.
Here you have it: a bungling world order, a Greek state in the throes of further deterioration, for being unable to confront both its ancient demons — anti-Americanism-Semitism-Zionism, misogyny, nepotism, corruption, to list only a few maladies — and the necessity to privatize in order to unleash the potential for economic growth. In this mix comes the seemingly civilized struggle to elect a new leader of the loyal opposition Party of New Democracy. In microcosm, here, too, you reflect on Greece’s morass: old baronies (Mitsotakis, Meimarakis), competing with an outsider, Tztitzikostas (he’s not in parliament), and the former ardent anti-Semite Adonis Georgiadis, whose mentor were Yorgos Karatzaferis of the defunct extreme right-wing LAOS Party, and the notorious Plevirs father-son duo (deniers of the Holocaust, and spinning Jewish conspiracy theories)! The only credible leader to emerge should be the interim leader Evangelos Meimarakis, a seasoned, mature, of even temperament politician. Is there any wonder that Greece continues to be in this mess?