Του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Κάποιοι συνεπείς αναγνώστες και πολύ σοβαροί άνθρωποι – όσο σοβαροί μπορεί να είναι αυτοί που με διαβάζουν τέλος πάντων – ενοχλήθησαν από την πρόσφατη διαπίστωσή μου ότι ως έχουν τα πράγματα σήμερον ο Τραμπ θα κερδίση εκ νέου τις προεδρικές εκλογές του ερχομένου Νοεμβρίου και μάλιστα με περισσότερες ψήφους από την πρώτη φορά. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι εγώ δεν έχω κομματικές ταυτότητες, πρόκειται για παιδικές ασθένειες που πέρασα σε νεαρά ηλικία, απλά κάνω πολιτικές επισημάνσεις με βάση αυτά που ξέρω, ακούω και βλέπω – όχι απαραιτήτως μ’αυτή τη σειρά. Δεν εκφράζω προτιμήσεις και όποτε το κάνω το λέω ξεκάθαρα – όπως έχω πει δημόσια ότι παραδέχομαι τον Πάγκαλο, είναι μεγάλη μορφή κι’όχι μόνο σε πραγματικό μέγεθος: πήδηξε τη Βάνα Μπάρμπα, respect! Δεν είμαι λοιπόν οπαδός, αδελφές και αδελφοί συνέλληνες, αλλά …αδέκαρος κριτής, όπως η Δικαιοσύνη! Οπαδός είμαι μόνον όσον αφορά στη Ρεάλ Μαδρίτης! Εκεί σταματάει η λογική κι’αρχίζει το αίσθημα και περί ορέξεως ουδείς λόγος!
Εχω πει κι’άλλες φορές και δεν κουράζομαι να το λέω ότι τα λεγόμενα εθνικά θέματα ή θέματα εξωτερικής αφαλείας όπως θα έπρεπε να ονομάζονται – διότι υπ’αριθμόν ένα εθνικό θέμα είναι η παιδεία ΟΧΙ οι τουρκικές προκλήσεις – δεν πρέπει να ενοχλούνται – όχι από το ρήμα ενοχλούμαι με την έννοια της ενόχλησης, αλλά από της δικής μου επινοήσεως παθητική του ρήματος οχλώ – δηλαδή να μην πέφτουν στο επίπεδο του όχλου ή του πεζοδρομίου μ’άλλα λόγια, διότι τότε γίνονται θύματα του όχλου υπό την έννοια ότι τις όποιες ορθές αποφάσεις επηρρεάζει το όποιο πολιτικό κόστος. Ακούγεται κάπως ελιτιστικό, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει. Εξωτερική πολιτική ή πολιτική εθνικής ασφαλείας δεν μπορεί να κάνη το λαϊκό συναίσθημα ή η κομματική αγέλη, άσχετα αν οι ίδιοι οι πολιτικοί πολλάκις το επεδίωξαν – όπως έγινε στο Μακεδονικό και πρωτύτερα, από το ’50 ήδη στο Κυπριακό και φυσικά πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η πείρα δείχνει ότι η ελεγχόμενη αρχικώς φωτιά γίνεται ανεξέλεγκτη και μετά υπαγορεύει πολιτικές με τα γνωστά αποτελέσματα – μισή Κύπρος χαμένη εκεί που τη θέλαμε όλη δική μας, και συμφωνία με τα Σκόπια που θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αν έχει γίνει με τους όρους του ’90.
Having said that, δεν σημαίνει ότι στρατηγικές και αποφάσεις δεν θα πρέπη να είναι αποτελέσματα πραγματικού και εξονυχιστικού debate ώστε να περιορίζεται κάπως η επιρροή κύκλων και παραγόντων που εκφράζουν ανοίκεια συμφέροντα. Χρειάζεται και απαιτείται πολυφωνία και θα πρέπει όλες οι φωνές να ακούγωνται εφόσον όμως πραγμαικά λένε κάτι κι’όχι επαναλαμβανόμενα συνθήματα ή πόθους. Και φυσικά τον τελευταίο λόγο έχουν οι ειδικοί που θα πρέπη το όποιο “κονσένσους” να το ενεδύσουν με ρεαλιστικές δυνατότητες υλοποίησης. Βέβαια, ακόμη και στις πλέον ιδανικές συνθήκες και με τις καλύτερες δυνατές παραδόσεις, κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται συνήθως. Ολόκληρες δομές πληροφοριών και στρατηγικής ανάλυσης δεν υπερίσχυσαν της απόφασης του Προέδρου Μπους του υιού και της ομάδος του όταν έριξαν τις ΗΠΑ στην περιπέτεια του δευτέρου πολέμου στο Ιράκ που ακόμα συνεχίζεται. Σε καμμία περίπτωση η επιτυχία δεν είναι δεδομένη για αυτό ακόμη και μετά τη λήψη μιας απόφασης πρέπει να υπάρχη συνεχής έλεγχος. Με όλα του τα κουσούρια όμως, αυτός είναι ο πλέον ασφαλής τρόπος όσον αφορά στον χειρισμό θεμάτων εθνικής ασφαλείας: συγκέντρωση πολλών απόψεων, έως και των πλέον αντιφατικών, ακόμη κι’αν ακούγωνται “μειοδοτικές”, ταξινόμηση, διακρίβωση των πραγματικών σδεδομένων, τεχνική αξιολόγηση (ειδικοί) και εν συνεχεία υλοποίηση στη βάση της ανά πάσα στιγμήν αναθεώρησης καθώς τα δεδομένα μιας κατάστασης είναι πάντα ρευστά.
Ολα δείχνουν ότι ο νέος χρόνος θα μπη με κάποιου είδους τουρκική πρόκληση στη βάση της έμπρακτης αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος. Από τα λόγια θα επιχειρήσουν να περάσουν στην πράξη καθώς θεωρούν – και όχι άδικα – ότι οι συνθήκες ευνοούν κάτι τέτοιο. Η Ελλάς θα πληρώση όπως φαίνεται την παγιωθείσα, άνευ ορίων “πολιτική κατευνασμού” που ως φυσικό αποτέλεσμα είχε να εξαγριώση το θηρίο αντί να το εξημερώση. Εχασε ευκαιρίες να πατήση πόδι όταν τα στρατιωτικά, αλλά και τα γεωπολιτικά δεδομένα ήταν καταφανώς περισσότερο υπέρ της με αποτέλεσμα να καλήται τώρα να το κάνη από θέση αδυναμίας. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, είμαι ειρινιστής μέχρι αηδίας, η αποφυγή ένοπλης σύγκρουσης πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ ο στόχος, υπάρχουν όμως όρια που κάθε σοβαρή χώρα γνωρίζει ότι εφόσον θιγούν η σχέση μεταβάλλεται άρδην. Και στην παρούσα συγκυρία όμως, η Ελλάς έχει δυνατότητες ανάκρουσης και οπωσδήποτε το κόστος για την Τουρκία δεν είναι τέτοιο που να της επιτρέψη να κάνη “τρέλλες”. Ωστόσο, η Αγκυρα ποντάρει στον εκφοβισμό και αυτοπαραίτηση των Ελλήνων από κάθε διάθεση έμπρακτης ανάσχεσης του επεκτατισμού της. Θεωρούν – και έχουν δίκιο – ότι μπορούν να τη σύρουν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων επί των διεκδικήσεών τους χωρίς να ανοίξη μύτη. Με δική μας ευθύνη τους έχουμε δώσει αυτό το δικαίωμα και προτίθενται να το χρησιμοποιήσουν. Στις εβδομάδες που απομένουν μέχρι την κλιμάκωση, κυβέρνηση κι’αντιπολίτευση πρέπει να αποφασίσουν αν πραγματικά υπάρχουν όρια ή αν η Ελλάς είναι χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, οπότε ας μοιραστούμε τα δικά μας με τους Τούρκους. Μόνο που η πείρα δείχνει ότι το πρόβλημα δεν θα τελειώση, αλλά θα αρχίση καθώς τις εκπτώσεις ακολουθούν άλλες εκπτώσεις και ουκ έστι τέλος! Για αυτό και από τώρα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι θα υπάρξη στρατιωτική αντίδραση αν χρειαστή! Και είναι αυτό το resolve η μόνη μας ελπίδα, η αποτελεσματικότερη αποτροπή διότι τη γλώσσα του φόβου όπως έχει αποδειχτεί την καταλαβαίνει πολύ καλά η Τουρκία. Και δεν χρειάζεται να μπλοφάρουμε, μόνο αν το εννοούμε η στάση έχει πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας. Χωρίς κορώνες βέβαια, ούτε περιττές προκλήσεις, αλλά το μήνυμα να είναι σαφές, πέραν πάσης αμφισβητήσεως …
Σε ένα πιθανό θερμό επεισόδιο η Ελλάς θα είναι μόνη στρατιωτικά με δυνητικούς συμμάχους μόνο τους εξεγερμένους Κούρδους εντός και εκτός της Τουρκίας. Κανένας δεν θα πολεμήση για τα δικά σου, το είπε ξεκάθαρα και ένας Ισραηλινός αξιωματούχος κατά την πρόσφατη επίσκεψη Δένδια, αν δεν κάνω λάθος, στο Ισραήλ. Εχει όμως γεωπολιτικούς συμμάχους και τη διεθνή κοινότητα η οποία επ’ουδενί δεν μπορεί να δεχτή της τουρκικές αιτιάσεις περί Δικαίου της Θαλάσσης. Διότι νησιωτικά κράτη όπως η Μάλτα, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες – έχουν τα ίδια προβλήματα με την Κίνα – θα πληγούν αναλόγως καθώς θα αμφισβητηθούν και τα δικά τους δικαιώματα. Είναι ανάγκη η Ελλάδα να τονίση και να παρουσιάση με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις ολέθριες συνέπειες για το διεθνές σύστημα που θα έχη τυχόν υπερίσχυση της Τουρκίας ακόμη και με δική μας υπογραφή – να μοιράσουμε δηλαδή αυτά που μας ανήκουν. Ακόμη και η γειτονική Ιταλία θα έχη δεύτερες σκέψεις ως προς την ΑΟΖ με την Ελλάδα και την Κροατία, εάν περάση της Τουρκίας ότι δηλαδή τα κατοικημένα νησιά δεν δικαιούνται ΑΟΖ!
Η στιγμή της αλήθειας πλησιάζει. Το μεγάλο τεστ αν η Ελλάδα θα εξακολουθήση να είναι χώρα κι’όχι χωράφι πριν το κτηματολόγιο …
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το …πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Μου λέει η άλλη, “δεν μπογώ χωγίς αγάπη”! Συγγνώμη, εσείς τί καταλάβατε;
